Ei komt niet

[DvE]

Dank je wel, Hermien, voor je bemoedigende woorden.

Hoe het ook gaat aflopen met Jennifer, ik ben heel tevreden over vogelarts Peter Bastiaansen. Hij komt inderdaad zeer deskundig over. Daarbij neemt hij altijd alle tijd voor jou en je dier. Ik heb ook altijd het idee dat hij zeer zorgvuldig te werk gaat. Nu ook weer met de diagnose van dat eitje. Ik kom met de vage klachten dat Jennifer wat bol zit, opvallend veel wil kroelen en wat hijgt. En dat ze ondanks goed eten maar niet wil aankomen. Hoe vaag kan het zijn? Maar Bastiaansen neemt mijn verhaal serieus en onderzoekt Jennifer onverstoorbaar en grondig. Echt een heel prettige dierenarts. Juist ook omdat hij deskundigheid met betrokkenheid combineert. Ik ken meer van dat soort dierenartsen (bijvoorbeeld Evert-Jan de Boer in Utrecht -uitstekend met cavia's en konijnen!- en de twee paardenartsen in ruste Theo van Gastel en Jan Coerwinkel uit Waalwijk/Kaatsheuvel) en ik draag ze op handen!

Hopelijk mogen alle goede zorgen van Bastiaansen Jennifer er snel bovenop helpen. Mijn trouwe vriendinnetje verdient het! En ze is pas 7 jaar oud ...

[me1982]

Ik duim heel hard mee

:-*

[DvE]

Beste mensen,

Ik heb heel slecht nieuws gekregen. Mijn lieve Jennifer is vannacht overleden. Ze hebben haar vanochtend dood in de kooi gevonden.

Wat een klap. In alle ellende en tegenspoed ook nog onverwachts. Toch. De dierenarts vertelde me zojuist dat hij het ook niet meer had verwacht. Hij heeft haar vannacht nog gezien en gevoerd en het leek redelijk goed met haar te gaan, aldus Bastiaansen. Ze leek wat aangesterkt door het eten. Ze kwam weliswaar moeilijk uit de narcose, verklaarde de vogelarts, maar gisteravond ging het wat beter en vannacht heeft hij haar dus nog gezien en toen ging het eigenlijk redelijk goed.

Bastiaansen was vanochtend ook onaangenaam verrast dat ze alsnog is overleden. Ik vroeg of het zou kunnen komen door een inwendige bloeding, maar dat gelooft hij niet. Hij denkt meer dat het een combinatie van alles is geweest. Ze was natuurlijk al vermagerd (verzwakt) door de schimmelinfectie. Die schimmel was wel verdreven maar ze bleef mager. En dan die ontsteking in haar eileider plus de narcose. Het is haar te veel geworden.
Maar we hadden natuurlijk geen keus. Dat ei met die ontsteking konden we natuurlijk ook niet laten zitten.

Ik kan het gewoon niet geloven. Ik ben totaal overstuur. Ik weet wel dat er risico was en ik was ook erg bezorgd, maar nadat ik gisteravond had gehoord dat ze weliswaar nog kritiek was maar dat ze al wat beter leek, geloofde ik er wel in dat ze het zou kunnen gaan halen.

Waar ik veel moeite mee heb, is dat ik haar heb moeten achterlaten bij de dierenarts. Ik had geen keus; ze had zijn zorg (dwangvoeding via de kropnaald) nodig. Maar ik had haar eigenlijk ook niet alleen willen laten. Ik zag haar als mijn maatje maar zij mij duidelijk ook. En nu is ze in alle eenzaamheid, moederziel alleen overleden. Ik had haar dan zo graag in mijn handen gehad, dan had ik haar nog wat mentale steun kunnen geven. Ik geloof er zelf niet zo in maar mensen die dat wel doen en die ik wel eens masseerde zeggen dat ik heel goed reiki kan geven. Dat had ik haar dan ook willen geven, om haar te steunen. Om haar te laten weten dat ze niet alleen zou zijn. Maar nu is ze wel alleen geweest en dat vind ik heel erg, juist omdat ze zich blijkbaar zo slech voelde.

Dokter Bastiaansen is ook werkelijk een kei in het opvangen van mensen die totaal overstuur zijn, zo heb ik zojuist ook gemerkt. Wat een kanjer van een mens is hij. Het troost me dat Jennifer bij hem de beste zorg heeft kunnen krijgen. Maar ik ben niettemin zo ontzettend overstuur. Dit komt zo hard aan. Ze was nog maar zo jong. En ik hield zo ontzettend veel van haar.

Mijn partner komt me zo halen en dan ga ik met hem naar Jennifer toe. Ik weet eigenlijk niet of ik haar nog wil zien, maar ik denk het wel. Ik weet ook niet of ik haar wil meenemen om te begraven of dat ik haar wil achterlaten.

Ik weet gewoon helemaal niks meer. Dit is zo'n klap. Wel heel vreemd. Want 14 september 2009 is totaal onverwacht mijn paard overleden (hij kreeg een schop van een ander paard en daardoor brak zijn been waardoor ik hem heb moeten laten inslapen). Toen wist ik precies wat ik wilde dat er verder met hem moest gebeuren.

Een jaar later, op Dierendag 2010, is de cavia van mijn partner en mij overleden, na 6,5 week intensieve zorg. We hebben hem moeten laten inslapen, nog maar pas 2 jaar oud, omdat hij een gat in zijn kaak bleek te hebben (waarschijnlijk een abces). ik wist toen ook precies wat ik wilde: achterlaten bij de dierenarts.

Maar nu met Jennifer is het anders. Ik kan namelijk gewoon helemaal niet geloven dat ze dood is. Nog zo jong en toen ik haar gisteren wegbracht eigenlijk nog lang niet zo ziek dat je zou denken dat ze binnenkort overlijden zou.

Het is zo raar. Ik was heel bang dat ze dood zou gaan maar op enig moment had ik er om een of andere reden juist meer vertrouwen in dat ze het zou redden. Dat een dier van mij nu eens niet zo'n vreselijke pech zou hebben.

Wat is dit?! De laatste jaren gaan er telkens dieren bij me dood, waarvan twee veel en veel te jong. Waarom? Vroeger werden de dieren juist stokoud bij me.

Ik kan gewoon niet geloven dat ze er niet meer is. Mijn lieve Jennifer. Mijn trouwe maatje. Als ik thuis was, was ze heel vaak los en dan zat ze zo graag bij me in de buurt, ofwel op mijn schouder, ofwel op mijn computerscherm. Zodra ik een kamer verliet, piepte ze naar me. Dan zei ik dat ik zo terug zou komen en soms wachtte ze dan op me, maar soms vertrouwde ze het niet en dan vloog ze toch gauw op mijn schouder.
Als ik zei dat ze moest komen, dan kwam ze altijd direct mee: ze wilde altijd bij me zijn. Ze is zelfs eens weggevlogen toen haar kooi buiten stond en ik zo stom was geweest het deurtje open te laten staan. Ze vloog de straat op, luid naar me schreeuwend. Toen ik ook de straat op ging, zat ze tegen de muur van een huis, roepend naar mij. Ik ben toen haar richting op gelopen en ze wist niet hoe snel ze naar me terug moest vliegen om op mijn schouder te gaan zitten, zo graag was ze bij me.

Als ik 's morgens beneden kwam, riep ze me al als ik nog op de trap liep. Ze riep me als ik de voordeur openmaakte. We waren zo graag samen. Ze is bij me gekomen als jonge vogel. Toen ze zelfstandig kon eten, is ze eerst een week bij iemand anders geweest. Die ander heeft haar toen weggedaan en ik kreeg haar.

Bij mij is ze tam geworden. Ik heb haar niet gedwongen. Ze was zelf zo nieuwsgierig dat ze steeds dichter bij me wilde zijn. Op enig moment, het kostte wat tijd, kon ik haar aaien. En gisteren, joh, ik heb haar uren zitten kroelen. Dat heb ik haar wel nog kunnen geven voordat ik haar naar Prinsenbeek bracht. Ik heb haar expres pas vlak voor de operatie gebracht zodat ze nog wat thuis kon zijn en ik haar liefde kon geven. Ze genoot er zo van. Maar troost me dit? Nou, maar heel weinig. Ik ga haar zo vreselijk missen ...  :'(

Wat heel raar is, is dat ik hier nu nog met een mannetjesvalkje zit. Ik heb hem een kleine twee jaar geleden gekocht omdat ik het vervelend voor Jennifer vond dat ze alleen was als ik er niet was. Het is niet zo'n succes geworden.
Ik had gehoopt dat Jennifer en hij vriendjes zouden worden. Jennifer is zelfs met me mee gegaan om te kijken of het zou klikken. Maar dat heeft niet goed gewerkt. Jennifer en hij zijn nooit echt maatjes geworden. Wat heet: in het begin was ze zelfs bang voor zijn agressie. Dat ging later wel beter, dan beet ze wel van zich af. Maar ze was altijd op haar hoede voor hem. Hij is ook best lomp: zat zij op mijn schouder, moet hij natuurlijk ook altijd precies daar landen waar zij zit. Dat was steeds zo. Maar goed, er werd nooit gevochten of zo. Jennifer was ook snel genoeg om weg te komen in de grote (papegaaien)kooi om nooit door hem gegrepen te hoeven worden. En het mannetje vond het blijkbaar ook genoeg om machogedrag te vertonen zonder haar te willen verwonden.

Maar het mannetje en ik, dat is ook nooit helemaal goed gegaan. Daar waar Jennifer mijn trouwe maatje en echte vriendin was, daar bijt het mannetje me meermaals per week tot bloedens toe in mijn vingers. Het mannetje is met de hand opgefokt en ik vrees dat hij getikt is. Hij vertoont ook verder vreemd gedrag.

Natuurlijk vind ik ook hem met vlagen schattig (hij kan echt leuk doen en hij praat ook een beetje) maar vaak ook baal ik van hem omdat hij echt gemeen is.
Ik voel me schuldig dat ik veel en veel meer van Jennifer houd dan van hem. En niet dat ik wil dat hem iets overkomt -hij is ook een levend wezen en verdient een fijn leven- maar dat uitgerekend mijn Jennifer nu dood is en dat dat valse kreng achterblijft, is wel een heel rare gewaarwording.

Wat mij betreft was alleen het beste goed genoeg voor Jennifer. Ze kreeg een heel ruime kooi, het duurste voer, de beste medische zorg en heel veel aandacht en liefde van me. Dat gaf en gunde ik haar met heel mijn hart.
Maar dat mannetje... het is mijn algemene dierenliefde die vindt dat ik ook voor hem het allerbeste moet willen. En hij zal dat uiteraard ook van me krijgen. Maar omdat we eigenlijk helemaal niet zo goed met elkaar kunnen opschieten, gaat dat niet met heel mijn hart.

Zo stom, dat hij hier nu nog is (en ook zal blijven, want ik doe dieren niet weg), terwijl hij eigenlijk als belangrijkste aanwezigheidsrecht bij mij in huis heeft om Jennifer niet alleen te laten zijn als ik niet thuis was.
Ik vind dat ik het mannetje hiermee te kort doe. Maar omdat hij zich vaak zo misdraagt en hij meestal echt niet lief is, vind ik het niet makkelijk om hem net zo volledig in mijn hart te sluiten als Jennifer. Bij Jennifer ging dat vanzelf, dat houden van. Bij het mannetje speelt er wat mij betreft ook medelijden omdat hij er ook niks aan kan doen dat hij verkeerd is opgevoed en feitelijk is verpest door mensen.
Nou ja, wie weet kunnen we nog vriendschap sluiten nu hij alleen is.

O, o, o, wat ga ik Jennifer missen. Dit verdriet is heel groot.

Iedereen bedankt voor het meedenken en de steun!
Hulde aan de zorgzame, kundige en betrokken Peter Bastiaansen!

Met intens verdriet groet ik jullie,
Daphne

[smiley]

Beste Daphne

Ik heb net je verhaal zitten lezen en moet je zeggen dat ik het niet droog gehouden hebt :'( :'(
Jij en Bastiaanse hebben haar alle kansen gegeven die ze zo hard nodig had ..
Maar het mocht niet zo wezen  :-[ :'(
Ik wens je veel heel veel sterkte met je verlies en wij van het forum leven enorm met je mee !!
Valkjes zijn zulke aparte vogels ,daar moet je wel van houden en liefde heeft Jennifer bij jou enorm veel gehad  :-* :-*
Je was een top baasje .....

Groetjes en een dikke knuffel uit Rotterdam

Conny

[DvE]

Dank je wel, Conny, voor je lieve woorden. Ik zit al de hele ochtend te huilen. Alleen mensen die ook echt van hun dieren houden, kunnen begrijpen hoe vreselijk verdrietig ik nu ben.

[Hermien]

Pfff, dat is me even een verhaal zeg. Wel goed van je om het helemaal hier te typen, want daar begint het verwerkingsproces al mee. Wat fijn dat Bastiaansen je zo goed heeft opgevangen, ik wist dat wel, hoor, gezien mijn eigen ervaringen met Silvo. Ook begrijp ik je verdriet heel goed. Wat kan een mens veel van z'n vogels houden, hè? Kennelijk was Jennifer een echt 'mensenvalkje' en het mannetje wat er nu nog is, blijkbaar niet. Die karakterverschillen kunnen inderdaad heel groot zijn. Ondanks het feit dat je nooit een dier wegdoet zou ik je toch, ongeacht de trieste situatie van nu, in overweging willen geven om hem te herplaatsen. Op dit forum zijn heel veel kwekers met ruime volières, waar jouw ventje het misschien wel veel beter naar zijn zin krijgt. Kan hij zelf een popje kiezen wat bij hem past, hè? Dit hoef je natuurlijk niet meteen vandaag te doen, maar zoals ik je uit je verhaal voor mij zie, heb je meer 'last' van hem dan plezier. Endat is voor beide partijen niet goed.
Verder wil ik je heel veel sterkte wensen als je Jennifer bij Bastiaansen gaat ophalen. Sterkte met dit enorme verlies. Kwijn niet weg in schuldgevoelens, je hebt er alles aan gedaan om je vriendinnetje te helpen. Maar zoals je al schrijft, het was te veel voor dit meiske. Zij is nu bij haar soortgenoten achter de regeenboogbrug en speelt nu misschien wel met Gabber, mijn 'lieve ouwe manneke'.

Nogmaals, sterkte!!!

[Jaimy]

onee, is ze nu toch overleden??  :-\ Wat kl*te!! :( Ze was natuurlijk te verzwakt..het had niet zo mogen zijn, maar jij hebt er in elk geval alles aangedaan..Wat zal je huis leeg aanvoelen..Heel veel sterkte..

Jaimy

[DvE]

Dag Hermien,

Dank je wel voor je troostende woorden.
Ik begrijp wat je zegt over mijn mannetjesvalkparkietje. Hij zit nu bij me, terwijl ik dit typ.
Mijn probleem met hem is vooral dat hij ongelimiteerd vals kan doen om -in mijn ogen- niks. Het volgende moment is hij dan weer wel heel lief.
Ik weet niet of hij elders gelukkiger zal zijn. Hij is namelijk verre van een vogel-vogel, als je begrijpt wat ik bedoel. Zijn kweker heeft hem juist weggedaan omdat hij zo verknipt is dat ie geen enkele interesse in andere vogels, ook geen popjes, toont: ze konden met hem dus niet fokken. In gezelschap van veel andere vogels, vrees ik dus dat hij alleen maar wegkwijnt. Door zijn verpeste opvoeding snapt hij blijkbaar alleen wat gezelschap van mensen is. En juist daarom is het zo ontzettend jammer dat hij regelmatig zo vreselijk vals is. Het laatste wat ik wil is dat hij van hand tot hand gaat omdat hij zulk gedrag vertoont. Dat is helemaal een ellende voor hem.
Wat ik eigenlijk wil is leren met hem omgaan. Er moet toch verdorie een manier zijn waarop we samen kunnen leven?!

Nou, mijn partner is gearriveerd. We gaan nu naar Jennifer.

[carco]

Wat een verhaal zeg.
Steeds keek ik weer of er nieuws was van Jennifer. Helaas was het wel heel erg slecht nieuws wat ik las.
Vreselijk :'( Maar je bent een top baasje voor haar geweest :-*
Houd dat maar in je achterhoofd, dat ze het nergens zo goed getroffen kon hebben.

Wat je mannetje betreft komt dit best goed vermoed ik. Niet alle handopfokvalkjes zijn verknipt hoor. Hij heeft nu alleen jou aandacht en wordt misschien daardoor juist wel veel liever naar jou toe.
En voel je niet schuldig, want niet al je beestjes kan je even lief vinden. Ook ik heb mijn voorkeur hier, daar ontkom je niet aan.

Heel veel sterkte met je zware gang vandaag naar je mooie meisje.

Groetjes: Caroline.

[Jaimy]

ik vind het in elk geval top van je dat je mannetje niet zomaar wegdoet, maar er aan wilt werken! Daar kunnen veel mensen nog wat van leren! Sterkte straks bij Jen.. :-\

[me1982]

Ook ik keek steeds of er al nieuw was over Jeniffer.
En dan komt dit slechte nieuws.

Heb het zitten lezen met tranen in mijn ogen.
Huil nu nog steeds.
Het arme meisje.  :'(
Rust zacht lieve Jennifer  :-*


Heel veel sterkte meid

:-*

[Patrick]

Jammer dat ze het niet gered heeft en begrijp dat het nogal een flinke impact is zo allemaal.
Wens je veel sterkte en kan alleen zeggen dat je gedaan hebt wat je kon doen en nog steeds doet wat je moet doen om op de juiste manier voor je dieren te zorgen.

Gr,

Patrick

[Hermien]

Lieve Daphne,

Geen valkje kan zich een beter baasje wensen, merk ik. Top van je, dat je hoe dan ook van dit mannetje wilt gaan houden. Overigens moet ik even kwijt, dat het oudste mannetje hier, Goofy, ook regelmatig bijt. het liefst in mijn neus en oorschelp. Persoonlijk zie ik dit niet als valsheid, maar meer als onbehouwen enthousiastme. Maar bepaalt lekker voelt het niet. Silvo, de witmasker die een jaar jonger is dan Goofy, bijt vooral graag in mijn oor en wang. Om aandacht te trekken. Echt, ze zijn supertam, maar toch......af en toe......
Ik zou zeggen: geef de moed niet op en je ventje een kans, dan gaat het vast goedkomen tussen jullie.



Dikke knuf van mijn 'Vliegtuig'.

[Sanna]

Hallo Daphne, wat erg dat het nou toch nog zo afgelopen is :-\. Heel erg veel sterke, ik leef met je mee...

Groetjes, Sanna

[DvE]

Wat een lieve reacties lees ik toch allemaal van jullie! Dank jullie wel!! Het is ontroerend en troostend tegelijk.

We hebben Jennifer gisteren aan het eind van de ochtend opgehaald in Prinsenbeek. Daar kregen we de tijd om afscheid van haar te nemen. Ik heb haar de hele tijd geaaid.
Daarna nog een tijdje met dokter Peter Bastiaansen gesproken. Hij vond het duidelijk ook heel erg. Ook hij had het niet meer verwacht.

Bastiaansen zei wel dat Jennifer veel moeite had om uit de narcose te komen. Maar toen hij haar twee uur later een papje ging geven met de kropnaald, was ze al ietsje fitter.

Ook 's nachts heeft Bastiaansen haar nogmaals een papje met de kropnaald ingegeven. Volgens Bastiaansen was ze toen ook al ietsje beter. Ze liep wat rond te stappen in de kooi, zat op het etensbakje (at niet) en probeerde te vluchten toen hij haar wilde vangen voor de voeding. Ook Bastiaansen was dus onaangenaam verrast dat ze toch 's morgens dood in de kooi lag.

Overigens legde Bastiaansen nog uit dat de eileider van Jennifer niet goed was. Daar zou nooit een ei doorheen kunnen. Niettemin heeft Jennifer in haar leven diverse eieren gelegd, ik schat een stuk of 10. Alleen de laatste ruim anderhalf jaar niet meer. Wat ik me nu afvraag: hoeveel eileiders heeft een vogel eigenlijk? Kan het zijn dat die andere eieren door de andere eileider naar buiten zijn gekomen?

Waarom die eileider (nu) niet (meer?) functioneerde, weet Bastiaansen ook niet. En de ontsteking? Tsja, of nou de ontsteking is gekomen doordat het ei vastzat of dat het ei is gaan vastzitten door de ontsteking, dat zullen we nooit weten, dat is niet meer te achterhalen.

Jennifer is begraven in de tuin, met een mooie roos in het doosje. Mijn vader heeft dat voor me gedaan; ik wilde daar niet bij zijn. Eerst heb ik haar thuis nog een paar uur in een doosje in mijn handen gehad en de hele tijd geaaid, precies zoals zij het altijd fijn vond. Misschien heel raar, maar ik had de hoop dat ik zo nog iets voor haar kon doen, iets wat ik eigenlijk vannacht voor haar zou hebben willen doen toen ze het zo zwaar had, iets wat ik haar nog jaren en jaren en jaren had willen geven als ze had kunnen blijven leven.

Het weekend heb ik verder bij mijn partner doorgebracht. Ik heb heel veel gehuild, heel Jennifers leven aan me voorbij laten trekken en nauwelijks kunnen slapen. Ik ben ook echt misselijk van verdriet, kan nauwelijks eten. Wat een verdriet zeg, om mijn kleine meisje. Wat extra pijnlijk is, is dat ze nog zo jong was, veel te jong, en dat ze nog zoveel ellende heeft moeten meemaken voordat ze stierf: de behandeling tegen de schimmel, inclusief de stress van een opname, de onderzoeken, de röntgenfoto en als klap op de vuurpijl het beroerd voelen en de pijn van de operatie. Dat te weten doet me veel pijn. Hoewel mijn ouders me proberen voor te houden dat Jennifer dat nu allemaal niet meer voelt en niet meer weet. Maar toch, ik weet het wel :-(

Mijn mannetjesvalk heeft het weekend bij mijn ouders doorgebracht; hij was dus niet alleen. Nu heb ik hem hier los zitten. Hij vliegt wat op en neer tussen het computerbeeldscherm, mijn schouder en de stoelleuning. Zojuist heb ik hem wat kunnen aaien (iets wat hij normaal echt niet wil). Hij wil ook wel bij me zijn, merk ik, maar dat is meestal wel zo. Ik hoop ontzettend dat wij vriendjes kunnen worden.

Soms is mijn mannetjesvalk echt gewoon heel gemeen. Dan valt hij me echt aan, zonder dat ik me ervan bewust ben dat iets voor hem bedreigend is of zo. Dat bijten van jouw mannetjesvalk, Hermien, lijkt misschien wel wat op wat mijn mannetjesvalk soms ook doet. Dan bijt hij uit volle macht en het volgende moment is hij allang weer iets anders aan het doen. Heel raar is dat.

De assistente van dokter Bastiaansen opperde nog dat ik misschien met mijn mannetjesvalk een gedragsdeskundige kan consulteren. Sinds kort werkt de kliniek ook met een dame die daarvoor een papegaaienschool heeft opgezet. Ik zal er eens over nadenken. Misschien is het wel zo dat het mannetje zo ontzettend geen vogel-vogel is dat hij straks veel liever wordt omdat hij alleen is. Hoewel mijn dierenhart eigenlijk vindt dat zo'n vogeltje geen leven alleen moet leiden. Nou ja, ik ben wel behoorlijk wat thuis (helaas op het moment werkloos en op zoek naar een baan voor drie dagen in de week), dus het is niet zo dat ie dan altijd alleen is.

Beste mensen, het zal nog een lange weg zijn voordat het verdriet over Jennifer wat kan slijten. Ondanks dat mijn partner ontzettend troostend voor me is, voelt het heel eenzaam zonder haar. Eigenlijk heel raar want Jennifer was al ruim zeven jaar als vanzelfsprekend een onderdeel van mijn leven. Dat je zoiets dan als een vanzelfsprekendheid beschouwt en het dat dan ineens helemaal niet blijkt te zijn.

Ik was de hele dag met haar bezig: controleren of ze nog voldoende eten had en of het waterbakje nog schoon was, tegen haar praten, haar iets lekkers geven, haar veel uit de kooi halen, dicht bij haar kooi gaan zitten (bijvoorbeeld in de zomer buiten) als ze niet uit de kooi mocht (dan ging zij ook altijd aan die kant van de (grote) kooi zitten om zo dicht mogelijk bij me te kunnen zijn), haar met rust laten als ze de laatste tijd juist niet 's avonds de kooi uit wilde omdat ze moe leek, opletten of niemand de deur of een raam open had gezet zodat ze weg zou kunnen vliegen, nou ja, jullie kennen het vast wel.

Lieve mensen, nogmaals hartelijk bedankt voor jullie lieve woorden. Ik vind het echt heel fijn dat jullie zo met mijn lieve meiske en mij meelven. Jennifer is het waard dat er om haar dood wordt getreurd. Wat een prachtig zieltje zat er in haar (overigens ook) prachtige lijfje (een gepareld witmaskertje), hoewel voor mij altijd haar trouw en vriendschap en gezelligheid belangrijker waren dan haar uiterlijk.

Zucht, dit was het dan, mijn verhaal over Jennifer. Wat ontzettend triest dat het verhaal nu uit is. Eigenlijk kan ik het nog steeds niet geloven. Ik zit hier nu ook te typen, met het mannetje inmiddels poetsend op mijn schouder, en met een antenne te proberen te achterhalen waar Jennifer eigenlijk is, omdat ze niet op het beelscherm zit te slapen of te poetsen. Dat zal nog wel even duren. Zeven jaar dagelijks vele uren samen optrekken, wis je niet zomaar uit je systeem.

Hartelijke groeten,
Daphne

PS Als nog iemand tips heeft over hoe ik met mijn mannetje zou kunnen omgaan, dan hoor ik dat graag.

PS2 @ Hermien: Wat een prachtig kwartet heb jij! Jennifer was ook een gepareld witmaskertje en mijn mannetjesvalk is een lutino. Zitten jouw valkparkietjes graag op die speelboom? Zijn ze gekortwiekt, of gaan ze daar zelf naartoe?