Ei komt niet

[Hermien]

Dat was weer een heel verhaal. Goed, dat je het zo uitgebreid hier hebt uitgetypt. Dat helpt bij de verwerking. Wat kun je toch van zo'n klein mormel houden, hè? Maar blijf niet te lang in deze verdrietige spiraal hangen, Jennifer heeft een goed leven bij jou gehad en haar zieltje vliegt nu vrolijk verder achter, wat de mensen, de "Regenboogbrug" noemen.
Wat het mannetjesvalkje betreft denk ik dat je gewoon heel veel geduld moet blijven houden en zéker niet bang worden of iets van terughoudendheid tonen. Valkjes merken dit feiloos op en dán worden ze je pas ècht de baas. Als ik jou was zou ik niet heel erg boos worden als hij bijt, maar wel steeds herhalen dat dit niet mag (al zal hij, gezien mijn Goofy, zich daar niet zo heel veel van aantrekken...). Straffen heeft echt geen zin, je kunt dan wel aan de gang blíjven. Ik heb geen idee of jouw valkje verder wel tam is.

Sterkte en succes!

O ja, je vroeg of mijn viertal zelf op de speelboom gaan zitten en het antwoord is Jazeker! Ze zijn niet gekortwiekt aangezien ik een fel tegenstander van kortwieken ben. Mijn 'vliegtuig' is gewoon lekker supertam, spelen alle avonden in de huiskamer met elkaar en eindigen bij mij op mijn schouder, schoot of benen. Dan krijgen ze om beurten een dikke knuffel en babbel ik nog even met ze en verdwijnen dan één voor één rond de klok van 22.30-23.00u weer op stok. Goed opgevoed, hè?

[DvE]

Dag Hermien,

Dank je wel weer voor je reactie.

Ja, dat kun je wel zeggen, dat je veel van je dier kunt houden. Dat gaat vanzelf.

Hmm, ik sprak gisteren iemand en die vindt juist dat ik het mannetje wel moet straffen voor bijvoorbeeld het bijten. Dan zou ik hem voor straf in de kooi moeten zetten en hem verder negeren. Eerlijk gezegd heb ik daar nog over gedacht maar kom ik tot de conclusie dat ik dat zo niet wil. Ik wil namelijk per se niet dat hij zijn kooi gaat zien als iets waar hij straf moet uitzitten. Zijn kooi moet wat mij betreft iets zijn waar hij zich prettig en veilig voelt, waar hij zich thuis voelt. Immers, hij zit er ook vaak genoeg in, alleen maar omdat ik bijvoorbeeld niet thuis ben of omdat de kooi buiten staat zodat hij wat zon kan opdoen. Ik geloof niet dat het wenselijk is als ik hem dan uitgerekend op die plek voor straf laat zitten.

Vandaag is hij vanaf vanochtend tot zojuist los geweest en hij heeft zich heel behoorlijk gedragen. Hij zat ook heel veel bij me. Ja, tam is ie enorm hoor! Hoewel hij niet meer wil knuffelen -iets wat ie wel wilde toen ik hem een kleine twee jaar geleden op 1,5-jarige leeftijd kocht.
Bang of terughoudend ben ik overigens niet bij hem. Als ik geen zin heb om tot bloedens toe gebeten te worden, dan vouw ik de mouw van mijn vest om mijn hand en steek ik die naar 'm toe als ik wil dat ie opstapt of zo.

Kortwieken, tsja. Ik geloof ook niet dat ik er voorstander van ben. Jennifer is één maal gekortwiekt geweest omdat ik me had laten overhalen na een spreekbeurt van vogeldokter Jan Hooijmeijer. Maar als ik een gekortwiekt vogeltje zie, dan vind ik het toch altijd alsof ik kijk naar een kind in een rolstoel waarvan iemand de benen heeft geamputeerd.
Omdat ik wel denk dat Hooijmeijer er gelijk in heeft dat vogels het heel leuk vinden om mee naar buiten te gaan, heb ik destijds voor Jennifer een tuigje gekocht. Ze heeft het altijd alleen doodeng gevonden om het aan te krijgen en daarom heb ik het na een paar pogingen maar niet meer geprobeerd. In huis kon ze zo goed als dagelijks los rondvliegen en naar buiten ging ze dan alleen maar in haar kooi. Soms vond ik dat dan wel jammer want ik hou van fietsen en wandelen en het was natuurlijk geweldig voor haar geweest als ze dan mee had gekund; ik weet zeker dat ze dat heel leuk had gevonden, samen de natuur in.

Maar tjonge, die van jou zijn wel heel erg goed opgevoed. Jennifer en het mannetjesvalkje gingen eigenlijk alleen zelf de kooi weer in als ze wilden eten. Ik moest ze er wel echt in zetten als ik wilde dat ze erin zouden gaan. Uit zichzelf deden ze dat niet snel; dan zochten ze als het later werd wel elders een slaapplekje, zo leken ze te denken ;-) Hoe heb jij jouw valkparkietjes dat geleerd?

Je hebt wel gelijk dat ik beter kan proberen om niet in het verdriet te blijven hangen. 't Gaat vandaag ook wel wat beter. Maar pijn, pijn, pijn doet het nog steeds dat ze zo jong is gestorven. En ik voel me stiekem toch wel een beetje schuldig. Niemand weet hoe lang dat ei daar al heeft gezeten. Ik heb wel een paar keer tegen vogelartsen gezegd dat Jennifer geen ei meer had gelegd sinds het mannetje bij haar zat, maar daar reageerde eigenlijk nooit iemand op. Nu vraag ik me af of ik niet harder en vaker had moeten roepen. Maar ja, ik weet ook eigenlijk niet wat normaal is. Voorheen legde Jennifer best onregelmatig eieren. Omdat er ook niemand gealarmeerd reageerde als ik het opmerkte, dacht ik dat het Jenny's natuurlijke reactie was op het feit dat ze niet meer alleen zat en ze niet echt een vriendschappelijke band had met het mannetje en dat ze daarom geen eitjes meer produceerde. Ja, weet ik veel?! Die onwetendheid neem ik mezelf wel kwalijk. Hoewel ik nu nog niet weet wat normaal is bij het leggen van eieren. Eerlijk gezegd vond ik het ook wel fijn dat ze geen eieren meer legde. Immers, ik had wel gelezen dat sommige popjes maar eitjes blijven leggen en zichzelf dan zo uitputten. En het was me wel al opgevallen dat Jennifer gevoelig was voor bacteriële darminfecties en dat die dan wel kwamen in de tijd dat zij eitjes legde/broedde. Als dan niemand gealarmeerd reageert op mijn regelmatig geuite opmerking dat ze geen eitjes meer legt en ik denk dat het voor haar een goede zaak is dat ze geen eitjes meer legt, dan denk ik ook: Het zal wel goed zijn. Maar ja, dat was het dus verre van en ik baal er enorm van dat ik dat niet heb doorgehad. Hoewel ik besef dat ik wel een beetje al te hoge eisen aan mezelf stel door te stellen dat ik dit had moeten doorzien.

En ik mis Jennifer natuurlijk, dat is nu wel begonnen. Ik moet mezelf ook steeds tegenhouden om iets tegen haar te zeggen of om haar te zoeken als ik haar niet op mijn computermonitor zie zitten of om haar te waarschuwen dat ik de kamer verlaat en te vragen of ze dan mee wil. 't Scheelt wel heel veel voor me dat het mannetje er nog is. Hij krijgt nu gewoon dubbel aandacht ;-) hoewel ik hem tijdens de lunch nog wilde waarschuwen, zoals gewoonlijk, dat ie wel snel zijn stukje ei moest opeten omdat anders Jennifer het zou pakken. Jenny was altijd razendsnel ;-)

Zijn er meer mensen die tips hebben voor de omgang met mijn mannetjesvalk? Alvast bedankt daarvoor!

Hartelijke groeten,
Daphne

[Jeroenw]

Gecondoleerd

Ik vind dat je het goed bij hem doet
De tijd gaat het leren om meer van hem te houden, maak je geen zorgen, misschien hou je ook onbewust veel van hem . je heb nu een tijd alleen met hem samen, en dat versterkt ook de band


Gr. Jeroen

[DvE]

Gecondoleerd

Ik vind dat je het goed bij hem doet
De tijd gaat het leren om meer van hem te houden, maak je geen zorgen, misschien hou je ook onbewust veel van hem . je heb nu een tijd alleen met hem samen, en dat versterkt ook de band


Gr. Jeroen

Dank je wel, Jeroen, voor je reactie.
Ach ja, misschien hou ik ook wel van het mannetje. Het is een beetje een haat-liefdeverhouding misschien. Zojuist heeft hij bijvoorbeeld de hoek van een antieke kast gevreten. Dat soort dingen deed Jennifer nooit!
Maar hij roept me ook als ie me op de trap hoort lopen of thuis hoort komen. Misschien heeft ie dat van Jennifer overgenomen. Of misschien was het me nog niet opgevallen dat niet alleen Jennifer me de laatste anderhalf jaar riep, maar tevens het mannetje.
Waarschijnlijk heb je wel gelijk als je schrijft dat ik nu een sterkere band met hem kan krijgen door de tijd alleen samen.

Oef, het echte missen gaat nu beginnen. Ai, ai, ai, wat mis ik mijn meiske Jennifer.  :'(

Ik merk trouwens dat de buitenwereld totaal anders reageert op de dood van mijn kleine meiske dan toen mijn paard twee jaar geleden overleed. Toen stroomden de sms'jes, telefoontjes en het bezoek binnen, uit alle hoeken en gaten. Nu reageren mensen amper. Waarschijnlijk omdat mensen niet goed begrijpen wat voor enorme band je met zo'n intelligent en trouw diertje als een valkparkietje kunt hebben.

Voor mijn gevoel doen ze Jennifer zo tekort. Maar ja, ik moet maar niet te hard oordelen: zij kenden haar niet (goed) genoeg en ik moet eerlijk bekennen dat anderen waarschijnlijk ook niet zo heel veel aan haar hadden. Behalve mooi om te zien was Jennifer misschien wat saai (lees: rustig) en erg eenkennig.

Wij waren elkaars grote liefde. De liefde was ook inderdaad niet van anderen.
Maar toch, het is wel vervelend dat mijn vrienden- en kennissenkring wat lauw reageert (een enkele uitzondering daargelaten hoor!). Daarom is het zo fijn dat hier op het forum juist wel heel begripvol wordt gereageerd.

Nogmaals dank aan allen die hun medeleven tonen! Het doet me goed te weten dat ik niet de enige ben die het vreselijk vindt wat er met mijn lieve, kleine Jennif-je is gebeurd.

Hartelijke groeten,
Daphne

[Jeroenw]

Ja het is niet leuk

Maar mensen staan eenmaal dichter met hun gevoel bij een paard
Dan bij een valkparkiet , voor de gene die geen valken (vogels )hebben dan

Maar gelukkig is er  www.valkparkiet.com
Waar je hart en je verdriet kwijt kan en steun kan krijgen
Want zij begrijpen je verdriet over je valkje



Veel sterkte

Jeroen

[DvE]

Zojuist heeft de postbode een condoleance-kaartje van vogelarts Peter Bastiaansen gebracht.

Bastiaansen schrijft dit:

"Veel sterkte met het verlies van Jennifer. Hoewel het door de vergroeiiingen en ontsteking een zware operatie was, knapte ze aanvankelijk goed op en had ik dit ook niet verwacht. Nogmaals sterkte,
Peter Bastiaansen"

Wat ontzettend betrokken is deze arts! Zo'n persoonlijk bericht! Natuurlijk heb ik er hard om moeten huilen. Maar toch vind ik het heel fijn dat ik deze persoonlijke boodschap van hem heb mogen krijgen.

[Hermien]

Die fantastische Bastiaansen! Ja, betrokken is-ie zeker! Wat de omgang met je mannetje betreft heb ik geen andere tips dan die ik al gaf: veel geduld hebben. Je kunt af en toe straffen door hem weg te jagen als hij je weer bijt of dreigt te bijten. In de kooi zetten voor straf is inderdaad niet echt zinvol. Bij goed gedrag mag je hem wel flink belonen door bijv. extra lekkernij als trosgierst te geven, maar ook gewoon steeds vertèllen dat je hem lief vindt is een beloning. En verder blijven het dieren met een eigen karakter en zal het ene valkje nu eenmaal tammer en liever zijn dan het andere. Dat maakt het gemis van Jennifer wel extra pijnlijk, maar naarmate de tijd verstrijkt zul je merken dat dit gevoel anders wordt. Je zult haar echter nooit helemaal vergeten, net zomin ik mijn overleden valkjes en grasjes vergeten zal.

Lieve groet van mij en mijn 'grut'

[marloes]

Hallo,

Allereerst gecondoleert met je lieverd.
Ik heb het verhaal met een brok in mijn keel gelezen.
Met flashbacks naar mijn ervaringen met vogels.
Gelukkig nog nooit een ervaring met een vast verkalkt ei en ik hoop dat ik dat ook niet hoef mee te maken.

Ik las dat je de band met je mannetje graag wat wilt aansterken. Een hele goede keus!! Ik heb zelf een valkparkiet gehad die erg bang was en daardoor tot bloedens toe beet. Soms dat hij als een valk (bek open, vleugels wijd en richten met zijn snavel) recht op mijn gezicht af vloog. Ik was de wanhoop nabij, maar wilde hem niet wegdoen, want als ik er al moeite mee zou hebben dan zou iemand anders hem zeker niet willen houden. Ik heb m op 1 jarige leeftijd aan een tragische dood verloren, maar ik heb zielsveel van hem gehouden. Ik mis hem nog steeds en het is toch al wel 2 jaar geleden. Ik ben dikke maatjes met het geworden door hem afhankelijk van me te laten worden. Hierdoor konden we beiden niet meer zonder elkaar.

Dit heb ik gedaan door een aantal veren aan elke vleugel om en om te knippen. (pas op dat je NIET in het leven knipt!) De veren groeien weer aan, maar hij heeft meer moeite met vliegen, waardoor hij afhankelijker wordt. Het bijten bij mij is zolang zijn veren nog niet zijn aangegroeid opgehouden. Dit was mijn laatste wanhoopsdaad, en het heeft ons goed geholpen.
Als mijn vriend me weer begon te bijten wist ik dat het weer tijd was om de vleugels te knippen. Ze voelen hier niks van, (zolang je niet in het leven knipt) het is net als nagels knippen. wel moeten ze even wennen aan het vliegen met wind onder minder vleugels.

Misschien helpt het jou ook om de band te versterken op deze manier. En hopelijk bijt hij je niet meer tot bloedens aan toe.

Groetjes Marloes

[DvE]

Dag Marloes,

Hartelijk bedankt voor je reactie en tips.

Wat jij beschrijft over de aanvallen van je mannetje, dat herken ik wel, dat doet mijn mannetje soms ook. 't Is dat ie zo klein is maar anders zou je bang voor 'm worden ...

Ik moet eerlijk zeggen dat het op dit moment wel gaat tussen hem en mij. Hij zit veel meer bij me nu het vrouwtje is overleden. Ik kijk het even aan. Als ie nou zo liever wil worden, dan graag. Anders kan ik altijd nog het (gedeeltelijk?) kortwieken dat jij aanraadt, overwegen.

Vanmiddag wat foto's van oktober 2011 zitten bekijken en daar stond Jennifer ook op. Ze zat aan de lunchtafel samen met het mannetje een broodje te eten. Als ik haar dan zo op een foto zie, joh, wat een verdriet blijkt er dan nog in me te zitten. Omdat het mannetje er nog is, heb ik toch wel constant gezelschap om me heen; iemand die me achterna vliegt als ik naar een andere kamer ga.
Maar mijn lieve meisje, waarom is zij er nou niet meer?! Waarom heeft dit toch moeten gebeuren?! Ik hield zo veel van haar! Waarom moest ze zo jong sterven? Het is zo oneerlijk!  :'(
Oh, en jouw vogeltje op 1-jarige leeftijd, da's helemaal nog een jonkie geweest. Wat erg!

Hartelijke groeten,
Daphne

[DvE]

En dan deze week weer een klap gekregen: de cavia van mij en mijn vriend werd donderdagavond/vrijdag ineens erg benauwd (veel erger dan dat ze de laatste weken is geweest). Het was zo erg om haar te zien lijden. Nog even geprobeerd met antibioticum te bestrijden maar ze at ook ineens bijna niet meer.

Omdat ze al een tijdje met een melkkliertumor rondliep die niet operabel was en het er nu alle schijn van had dat ze uitzaaiingen in de longen had, hebben we haar vanavond laten inslapen. Ze is 4 1/2 jaar oud geworden (gemiddelde levensverwachting van een cavia is 6 - 8 jaar).  :'(

Extra zielig voor haar is dat ze pas een jaar en drie maanden bij ons woonde en daarvoor ergens heeft gewoond waar ze het niet zo goed heeft gehad (ze was bijvoorbeeld broodmager toen ze via een cavia-opvang bij ons kwam). Juist zo'n diertje, dat eindelijk het geluk lijkt te hebben gevonden, gun je het dan dat ze nog lang mag leven. Maar niet dus. Ook voor haar vette pech.  :'(

Ik heb nog verdriet van Jennifers dood en mijn volgende schatje is al weer dood.  :'(
Allemachtig, wat een zorgen eindigend in verdriet om de dood van mijn lieve dieren!

Behalve heel verdrietig ben ik er gewoon letterlijk misselijk van. En ik kan niet slapen, ondanks dat ik afgelopen nacht ook nauwelijks een oog dicht heb gedaan omdat ik me zo'n zorgen maakte om onze lieve cavia. Ben door Jennifers dood 2 1/2 kilo afgevallen ...

PS Met het mannetjes valkje en mij gaat het nu best goed. Hij bijt eigenlijk bijna niet meer. Moet ik nu verdorie concluderen dat ik zowel Jennifer als hem geen plezier heb gedaan door ze samen te houden (terwijl het voor hen beide juist als plezier was bedoeld!!)? Mannetje is eigenlijk vrij rustig nu. Zit regelmatig los en zorgt er dan goed voor dat ie daar is waar ik ook ben (dat deed hij juist altijd minder dan Jennifer).

PS 2 Ik ben trouwens woensdag nog bij Frank Verstappen geweest (voor de cavia, achteraf bezien vlak voordat ze echt slecht werd). Ik vertelde ook hem nog even over wat er met Jennifer was gebeurd. Hij maakte me nog een complimentje. Hij zei dat de meesten niet zo snel de vage symptomen van onwel voelen bij vogels herkennen. Dat mensen daarom vaak pas bij hem komen met een vogel als het eigenlijk al te laat is.
Hij meende ook dat als het bij Bastiaansen niet is gelukt om Jennifer succesvol uit de operatie te laten komen, het bij hem zeer waarschijnlijk ook niet gelukt zou zijn. Ook Verstappen is zeer te spreken over de deskundigheid van Bastiaansen. Nou ja, dat was ik sowieso al. Alleen zeer, zeer spijtig dat het ook hem niet is gelukt om mijn fantastische vriendinnetje te redden.