Hallo,
Op 4 april kwamen er bij ons twee eitjes uit, het was ons eerste nestje.  De eerste was er 's morgens toen we wakker werden. Oh, wat een feest, we wisten dat ie er aan zat te komen, want de avond ervoor hoorden we hem in het ei al piepen. En ja hoor, daar was nummer 1, van de drie. 's Avonds om even na 7 uur zagen we nummer twee voor de helft nog uitkomen, wat mooi was dat zeg. Hij zat nog voor de helft in het eitje, en was er met zijn kopje al uit.
Het derde eitje piepte ook flink, dus het was weer ff wachten. De volgende dag was nummer drie er ook al. Dat waren er drie binnen 36 uur!
Omdat ze zo dicht op elkaar geboren waren was het moeilijk om te zien wie de eerste, tweede, derde was. Ze waren net zo groot. Na een dag of twee, drie zagen we wel verschil, en er was echt sprake van een grotere, kleinere en kleinste. De grootste twee wogen toen al 8 gram, de kleinste nog maar 4.

De eerste dagen hadden we wat probleempjes met Coco, de vader van de jonkies. Ik betrapte hem erop dat ie aan de veugeltjes zat te knabbelen, van twee jonkies. De uiteindes waren helemaal vuurrood. Dus heb ik hem eruit gehaald, ik wilde geen risico nemen. De dagen erna heb ik nog twee keer geprobeerd om hem erbij te laten. Maar beide keren was het binnen een minuut weer raak. Toen vond ik het welletjes, hij mocht er niet meer bij. Op zondag liet ik Ricky, de moeder, er even uit om haar vleugels te strekken en hup......gelijk zat Coco in het broedblok, en hap....hij pikte zo een piepklein stukje van een vleugeltje van de jonkies eraf! Ik schrok me de kolere, en joeg hem direct de kooi weer uit.
Hij viel mij toen aan, maar dat was beter dan dat ie die kleintjes weer zou pakken. Ik heb gelijk de kleine gepakt en zag dat ie bloedde. Heb het dichtgedrukt met een tissue, en ben tegelijkertijd als een dwaze achter die ....Coco aan gegaan.
Ik zag zelfs een keer van die kleine veertjes fladderen. Voor straf moest ie toen apart in een kooi in een andere kamer. Ik was zo ontzettend boos! Er was echt een piepklein stukje van het vleugeltje af, nog geen milimeter, maar het was er wel af.
Oh, wat vond ik Humpy-dumpy  zielig. Hij was zo klein en licht, en dan dit.

Groeien deed ie niet zo lekker, hij bleef maar zo licht.
De grotere twee kregen veel meer eten, da's wel logisch. Af en toe haalde ik hun er ff uit en dan kreeg HUMPY-DUMPY alle aandacht en eten. Als ik dan dat geluidje hoorde werd ik ff helemaal gelukkig, dan dacht ik : YES, eet maar lekker, je moet groeien. Zodra ik die twee er weer in zette kregen zij weer alle aandacht.
Na een paar dagen woog  H D  echter nog steeds maar 6-8 gram, en ben ik hem extra bij gaan voeren. De moeder deed het natuurlijk ook helemaal in haar eentje, dus het was best wel zwaar voor haar. Een extra helpende hand kon ze wel gebruiken.
Ik voerde ze 's morgens bij, want dan waren die kropjes echt helemaal leeg, ze kregen dan wat pap, en zodra ze weer in het blok zaten, eten van hun moeder. Dan zaten ze toch weer vol.

Soms had H D alleen maar lucht in zijn kropje, ik schrok daar wel van en heb naar dr Feld gebeld. Die zei dat het geen kwaad kon, ik kon wel zachtjes masseren zodat de lucht er aan de boven kant uit kon. Maar ik hoefde me niet druk te maken, dus ik was gerustgesteld.

Humpy-dumpy bleef achter met zijn gewicht, hij woog 6 gram en viel dan weer af naar 4 gram, dan weer 6. De andere twee gingen zo naar 10, 12, 18, 24 gram. Daar hoefde ik me ook echt niet druk om te maken. De moeder voerde hem wel en hield hem ook goed warm. Die twee grote wogen al 44 en 50 gram, en hij nog steeds maar 10, maar toen was hij wel al twee weken.
Da's niet goed, ik wist het. Vergeleken bij de grote 2 viel hij in het niet, en het voeren werd ook steeds minder, want zij eisten alles op, en hij kwam er gewoon niet meer bij.

Op een gegeven moment waren de groten er wel een uur ofzo uit, dan lagen ze lekker bij me in een warm kussen. Ik zat te genieten en volgens mij hun ook, heeeeerlijk! Als ik m'n hand om ze heen deed zag je dat ze het lekker vonden en vielen ze zo in slaap.
'k Weet niet wie er het meest genoot, zij of ik.
Afgelopen maandag ben ik heel goed op gaan letten, en ik merkte dat H-D niet meer om eten vroeg bij zijn moeder.
Ik gaf hem 's avonds 3 ml pap, en toen ik de volgende morgen bij hem  keek zat bijna alle pap nog in zijn kropje. Hij was wel lekker warm, dus de moeder stootte hem niet af, gelukkig.

Omdat ik het toen wel genoeg vond heb ik een afspraak gemaakt bij dr Feld, en we konden 's avonds komen.
Ik hield er al rekening mee dat het fout af zou lopen.....en met het hart in me schoenen ben ik naar Feld gereden.

Toen hij ons zag vroeg hij eerst aan mij hoe het met mij ging, want ik had de papegaaienziekte gehad, en had daarvoor in het ziekenhuis gelegen. Toch wel tof dat ie daaraan denkt, toch?
Hij zag me kleine Humpy-dumpy en zei gelijk: daar moet je mee stoppen, hij redt het niet. Hij heeft een waterhoofdje.
Ik schrok me werkelijk  de ......
En van de schrik ging ik gelijk huilen, ik bedoel, dat wil je toch niet? Dat je kleine schatje dat heeft en het gewoon niet gaat redden? Ik wist niet eens dat ze dat konden krijgen.
Hij liet me zien wat ie bedoelde. Op zijn kleine koppie zag je dat er vocht onder zat, een soort blaren leken het wel.
Toen hij het liet zien zag ik het ook, maar ik had er zelf nooit op gekomen, of bedacht dat zijn lieve koppie niet goed was.

Ik wilde juist dat hij het zou redden omdat ie al van die nare dingen had meegemaakt. Hem zouden we houden, wat er ook gebeurde. Hij moest het redden.
Totdat Feld dat zei. Hij vertelde er nog bij wat ie allemaal zou gaan mankeren. Zijn hersentjes zouden zo klein blijven als ze nu waren, en gaven geen signalen meer door. Daardoor bleef zijn eten nu al in zijn kropje zitten, omdat ie dat niet meer "doorgaf".
En hij had ook van die rare teentjes, ze stonden in een cirkeltje naar rechts, heel raar. Het gekke is dat H-D op dat moment nog heel levendig was, hij vocht echt om te kunnen leven. In het blok stond ie net als zijn grote broers met de vleugeltjes tegen elkaar aan, zo mooi om te zien. Hij hoorde er gewoon echt bij!
Dapper dingetje!
Alleen als hij ademde hoorde je een raar piepje bij hem, maar zodra ie bij zijn moeder lag deed ie dat niet.
Feld heeft nog wel meer gezegd, maar ik was toen gewoon te verbijsterd. Had nog de goede hoop dat H D bij Feld kon blijven, zodat ie een beetje bij kon komen, met de nodige (medische) zorg om hem heen.
Maar....het mocht niet zo zijn.

Feld nam hem van me over en gaf hem "het" prikje.
Ik vroeg hoelang het zou duren, hij zei nog 2 seconden,  hij gaf
H-D gelijk aan mij terug en toen was ie al weg. Ik heb hem nog ff op zijn lieve kale koppie gezoend, en daarna rolde Feld hem in een stukje keukenpapier. We hebben hem vanavond begraven, bij mijn ouders in de tuin. Ik had nog een heel klein plastic bakje met een dekseltje, daar paste hij precies in.
Nu mag ie lekker slapen, ik ga de energie die ik in hem heb gestopt aan zijn grote "broers/zussies" geven. Dat zei Feld ook, stop die energie maar in die andere twee.
Nou, die gaan zo ongelooflijk goed, gelukkig maar.
Humpy-dumpy zullen we nooit vergeten, hij was 1 van onze eerste drie jonkies en een kanjertje, zo klein als ie was.

MIJN lieve kleine kanjertje!

Ik ben blij dat ik het hier van me af kan schrijven, ook al zou niemand het lezen. Degene die het leest: bedankt!
Ik heb natuurlijk wel foto's van hem, maar weet niet hoe ik ze op het forum krijg, zodra ik dat door heb zet ik er foto's op, oke?
Nellie

Hoi Nellie,

Ik zit dit echt met druppelende tranen te lezen, je liefde voor dit kleine beestje, de tijd die je eraan besteedde, maar ook de goede keuze die je samen met Feld maakte.
Gelukkig kun je je liefde en aandacht aan de andere twee kleintjes schenken.
Door jouw verhaal zal ik HD'tje ook niet vergeten.

Groetjes Gerda

Jeetje Nellie, wat een verhaal. De tranen biggelen over m'n wangen :'(. Ik kan het me zo heel goed voorstellen, dat je voor dit kleintje gevochten hebt, alle angstige momenten ... en dat het dan toch niet zo mag zijn. Aan liefde heeft het hem in zijn korte leventje in ieder geval niet ontbroken. Maar misschien dat Coco hem niet geheel willekeurig aanviel. Misschien heeft hij ook wel wat gemerkt aan dit ene kleintje ...
Rust zacht Humpty Dumpty :-*

Groetjes, Sanna

Hoi,

Ik zit hier met tranen in mijn ogen. Terugdenkend aan Chica en Chico weet ik wat je nu voelt. Ik heb eind vorig jaar ook voor twee valkjes geknokt maar dat mocht niet baten. Na 10,5 week heb ik ze moeten achterlaten bij Feld waar ze de volgende dag zijn overleden.

Sterkte meid. Ik denk aan je. Je hebt in iedergeval alles gedaan.

Groetjes,
Ria

Hoi Nellie,

Wat een erg ontroerend verhaal heb je geschreven zeg.

Humpy Dumpy was een vechtjas, maar het gevecht was helaas niet eerlijk.

Ik zit hier bijna met de tranen in mijn ogen. Ik weet een beetje hoe je je voelt, want vandaag is er bij mij ook een pluisje doodgegaan (mijn eerste nestje).

Je hebt er alles aan gedaan om H D te redden, maar het ging helaas niet :(.
Gelukkig heb je je andere 2 pluisjes nog. Geef ze lekker al je aandacht en geniet lekker van ze ;).

Groetjes,

Mariska

Hoi Nellie,

In je verhaal komt de liefde voor Humpy dumpy zo naar voren.
Deze kleine heeft tot op het laatste moment dit gevoeld.
Heel veel sterkte en ik vond je verhaal erg onroerend. Ook ik zal deze kleine vechter niet snel vergeten.

Groetjes
Kirsten

Hallo Nellie,

Wat heb je het mooi omschreven.
Jammer dat H D het niet gered heeft, maar een waterhoofd bij valkjes wie denkt daar nu aan....
Veel succes met de andere 2.

Groetjes Marianne

Hoi Nellie,

Jeetje wat een verhaal. Erg jammer van HD  :'(.

Ik vraag me wel af of dat misschien de reden is dat Coco het jong pikte. Misschien dat hij door had dat er iets mis was. Of doet hij het ook bij de andere jongen?

Veel sterkte.

Groetjes

Suzanne

Wat een ontroerend verhaal... Jullie wilden er allebei voor gaan maar het mocht helaas niet zo wezen... Ik wens je veel sterkte toe.

Hoi,
Jeetje zeg, wat zijn jullie allemaal lief! Bij de eerste reactie kwamen de traantjes weer, en voordat ik bij de derde was biggelden ze gewoon weer als een klein rivierstroompje over me wangen! Jullie medeleven doet me zo ontzettend veel goed, dank jullie wel, allemaal!

M'n energie voor de andere twee loopt bijna over, ohhh, wat kan je daar dan van genieten zeg.
Ik heb ze toen ze nog maar piepklein (en heeel erg lelijk)
UGLY en DUGLY genoemd, ze zagen er niet uit, maar das meer een liefkozend scheldnaampje hoor. Ze gaan anders heten, en waarschijnlijk gaat er eentje bij ons blijven. We weten nu alleen nog niet welke van de twee, moeilijk om een keus te maken. Nu gaat iedereen natuurlijk roepen: ach, dan hou je ze toch allebei??? Maar dat kan echt niet, ik heb er nu al 7, en met 2 erbij wordt het een nog gekkere boel hier.
Als ze er nu allemaal uit zijn, is het 1 groot feest, en das dus elke dag.
Zodra ik me bed uitkom gaan ze eruit en pas als ik moet werken 's middags moeten ze er weer in. Als ik niet weg moet blijven ze er de hele dag gewoon lekker uit.
Maar...ik moet sommige wel vangen, als ze door hebben dat ze in de kooi moeten.
Maar ach......het is nog niet zover! We hebben nog een paar weekkies bedenktijd. Wie weet?
Liefs, Nellie

Ria,
Dus je hebt het ook meegemaakt? Alleen waren het er bij jou twee!! En al 10,5 week oud, da's ook verschrikkelijk.
Als de mensen zeggen van: A, joh, ze zijn nog maar zo klein, jong, daar heb je nog niks mee.
Nou, me neus, ik had er wel degelijk wat mee.
Waren ze bij jou ziek?

Kolkkie,
Jouw pluisje van 1 dag oud mocht het ook niet redden? Jammer he? Werd ie niet verzorgd ofzo?
Je wilt zo graag weten waarom en overal een antwoord op hebben, maar dat is er niet altijd, helaas.

CitaatKolkkie,
Jouw pluisje van 1 dag oud mocht het ook niet redden? Jammer he? Werd ie niet verzorgd ofzo?
Je wilt zo graag weten waarom en overal een antwoord op hebben, maar dat is er niet altijd, helaas.

Hoi Nellie,

Het was het 2de jonkie wat het niet heeft gehaald. Er is ws iets niet goed geweest aan hem.
Op dezelfde hand dat ik het dode jonkie had, is later een valkje uit het ei gekomen :).
Echt gaaf om te zien.
Dat getrappel van de pootjes en vleugeltjes om uit dat benauwde ei te komen.

Veel plezier met je andere jonkies.

Groetjes,

Mariska

Hoi,

Ja helaas hadden ze heel koud gelegen. Het was een laat onverwachts nestje buiten. Op goed geluk heb ik het laten liggen. De jongen waren maar heel klein en de ouders stapten er met 2.5 week af. Misschien mede veroorzaakt door mijn isolatiewerkzaamheden maar goed. Ik heb ze daarna 8 week aan de handopfok gehad. Ze bleven veels te klein en de overgang naar zaadjes lukte dus niet. Door de kou hebben ze waarschijnlijk te veel schade opgelopen. Vervolgens hadden ze ook nog een bacterie en daar konden ze niet tegen. Achteraf bleken ze nierdenegratie en vlekjes op de lever te hebben. Het heeft heel veel energie gekost en discipline maar ik had het over mijn beide schatten. Mijn ogen prikken even nu want het doet me meer dan ik zelf wil bekennen. Ik heb nu twee forse jongen liggen van hetzelfde koppel. Deze zijn nu ook 2,5 week oud en niet te vergelijken. Chico en Chica wogen op dat moment 30 en 40 gram. Samudra en Menyala wegen nu tussen de 80 en 90 gram. Durf ze niet meer te wegen zulke knoeperds zijn het.

En jij hebt zeker ook je best gedaan. Vertroetel de andere twee. Ik hoop dat dat hele mooie valkjes mogen worden.

Groetjes,
Ria

hey

Ach wat een verhaal. Je hart breekt gewoon als je dat leest. Ik leef helemaal met jullie mee. Ik heb het geval gehad dat van mijn twee nestjes er maar een albino is die gezond is opgegroeid. De andere 3 zijn overleden en een moest ik nu af en toe bijvoeren bij de laatste albino. Die had ook veel lucht in zijn kropje en had ik ook dat ie niet gevoerd werd. En ik zag de andere ook groeien en die niet. Bij mij is het nu wel goed gekomen, maar ik kan me helemaal inleven in je verhaal. Wat ontzettend sneu voor jullie. Ik moet zeggen wat hebben jullie goed gehandeld! Wat een zielig verhaal. Zo'n kleintje kan dan je hele leven bepalen op dat moment. Je denkt er de hele tijd aan. Ik hoop dat jullie niet bang zijn om een nieuw nestje later te beginnen.

Groeten, Lin

Hoi Nellie en Danny,

We hebben net pas, met tranen, je berichtje gelezen van de kleine Humpy dumpy. We weten wat een liefde je dat kleintje hebt gegeven. 14 dagen geleden hebben we alle 3 je kleintjes gezien en heb ik de andere 2 nog in m'n hand gehad, zodat de moeder even alle aandacht aan Humpy dumpy kon geven en hem/haar eten kon geven. Het was zo'n mooi geluid, als je hoorde dat hij eten kreeg.
Helaas heeft hij het niet gered  :'( , jullie hebben er alles aan gedaan en zijn ook naar Feld geweest. Hoe moeilijk dit ook was en dan geven die tranen helemaal niets, dat zouden wij ook doen. Fijn dat je de kleine Humpy dumpy in een vertrouwde omgeving, bij je ouders in de tuin, hebt kunnen begraven.
Wij wensen jullie heel veel sterkte, maar ook weer heel veel plezier met die andere 2 kleintjes. Ik bel je gauw.

Liefs van Hans en Olga  :-*

Hoi Nellie,

met waterige ogen, m'n tranen nog net de baas en met een
groot brok in m'n keel heb ik je verhaal gelezen,
ik weet hoe erg het is als er een beestje waar je veel voor
doet komt te overlijden, heb het ook maar al te vaak mee
moeten maken heb sinds 3 jaar dan weer een huisdier en
dat is ons 1e valkje Pepper.

Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies.

Groetjes,
Astrid

Verhaal gesloten.
Er is een jaar niets ingeschreven.
Weer open, neem dan contact op.

Groetjes Marianne