Dagboek Mieppie

[robentru]

Na heel erg lang aarzelen, heb ik toch besloten om een dagboek te beginnen (!) over Mieppie.
Een aantal van jullie kent hem al via het dagboek Tyco.
Ik moet heel erg uit mijn geheugen putten, want bij Tyco weet ik het op de dag nauwkeurig, bij Mieppie ligt dat anders.
Enfin, een eerste aanzet.

Enkele jaren geleden (lijkt wel een sprookje), ongeveer vier jaar, kwam Mieppie in ons leven. Na vele kanaries had ik zo iets van, niet weer een. Laten we eens gaan kijken voor een valkparkiet. Waarom? Geen idee. Wel eens bij anderen gezien (ze zijn mooi, kletsen lekker en je kunt ze handtam maken). Dus wij naar een dierenwinkel in Culemborg, waar we ook vissen en plantjes kopen voor het aquarium, gewoon ff kijken.
En daar zaten er drie in een kooitje! Leuk, maar welke is de leukste. Nu was 1 van die 3 aan het "keffen" als een hondje... Die is leuk zei Rob! Dus: aangeschaft en meteen ook maar een boekje gekocht want wat weet je van zo'n beest?
Terug naar huis, in de kanariekooi. Ooooo, hij is wel erg groot voor zo'n kooitje. Meteen weer terug naar Culemborg en een grotere kooi gekocht. Das beter. Hoe moet hij/zij heten. Dankzij het boekje, dat beschreef dat een vrouwtje van die mooi gestreepte grijs met geel staartveren heeft, hebben we "hem" Mieppie genoemd, want het was een popje! Maar wat nu? Handtam maken: steek je hand in de kooi. Bingo! Dat is lekker. Hij fluit wel erg leuk en reageert op ons en onze stemmen. Maar ja, ik wil hem/haar wel erg graag op mijn hand hebben.
Na enkele weken ging Mieppie in de rui en toen was er geen omkomen meer aan. Gezien ook het gedrag (gelezen in dat boekje) blijkt het een mannetje te zijn! Naamswijziging was niet ter sprake want inmiddels riep Mieppie zijn eigen naam. Nou ja, dan maar een man met een niet zo mannelijke naam.

Om dit niet al te lang te maken: einde en volg part two.

[Irene]

he wat leuk! Een dagboek van Mieppie. Leuk om nu ook te lezen hoe hij in jullie leven is gekomen! Dat van die naam ken ik; heb ik hier andersom; dankzij de kweker die er heilig van overtuigd was dat onze 6 weken oude lutino een man was, hebben wij de naam Gijs gekozen....,,,,maareh gekke dingen voor een man met de kerst!!! Eitjes ;D ;D ;D ;D ;D.
Ben er benieuwd naar meer verhalen, ook van een ziekenhuis bezoek, heb ik dat ergens opgevangen?
enneh..foto's foto's foto's ;D ;D
groetjes, irene

[robentru]

Part two.
Na een aantal maanden, Mieppie mocht veel uit zijn kooi en kon inmiddels aardig vliegen, vraag ik mij af hoe krijg ik die vogel op mijn schouder? Je doet dus een lange stok in/aan zijn kooi en gaat er voor zitten met een stukje biscuit.
Na een aantal aarzelende pogingen en geheel onverwacht zat Mieppie ineens op mijn schouder en toen was het ijs gebroken. Heel, heel veel geduld en lieve woordjes tegen hem fluisteren.
Wat een vreugde.
Dit heeft zo een hele tijd geduurd, dus wel een beetje tam maar niet handtam, want van handen, brbrbr weg ermee.
Gaanderweg konden we veel beter met hem door de bocht. Bezoek: heerlijk zeker als het vrouwtjes zijn want dan heeft hij de mooiste riedels....
En toen, een fatale dag. Rob en ik zitten boven. Mieppie is beneden uit zijn hokje. Harde klap. Rob en ik rennen naar beneden. Maar waar is Mieppie? Nergens te zien, maar er zat wel een grote valkparkietenafdruk op het raam <piep>..... Stom, stom we hebben de lamellen niet dicht gedaan (wijze les). En toen heel zacht gepiep, bank opzij en daar zat Mieppie helemaal ineengedoken. Ik ben op de grond gaan zitten, heb zijn naam geroepen en langzaam komt hij aangelopen. Klimt via mijn arm op mijn schouder en gaat daar heel, heel stil zitten. Bibbers. Na enige tijd teruggebracht naar zijn kooi (voor hem "hokketje"). Hij kruipt erin en zit ineengedoken op zijn stokje te suffen. Doek erover (= hij gewoon).
De volgende ochtend zit Mieppie daar waar hij de vorige avond zat. Hmhm, maar ff in de gaten houden. En toch vertrouw ik het niet. Ik bel vanaf mijn werk de faculteit Diergeneeskunde (bij mij om de hoek) en leg het probleem uit. Het zal daar besproken worden en ik kan 's middags terug bellen. Okay. Maar ik hou het niet meer, neem vrij en ga naar huis.
Mieppie zit nog steeds op dezelfde plek, niet gegeten, niet gedronken en ineen edoken. Ik bel weer op. Och mevrouw, u had meteen wel kunnen komen.
Goed! Mieppie voorzichtig gepakt met een handdoek (je weet wel die handen) en in een klein kartonnen vervoersdoosje gezet. In de auto opnieuw naar Utrecht. En Mieppie piept maar en is onrustig, maar ik moet mijn aandacht bij het verkeer houden.....

Oef, wat een lang stuk weer.
Dus end of part two.

[robentru]

Hoi Irene,
meid je bent weer supersnel. Ben ondertussen aan het tikken en mijn geheugen aan het opfrissen. Deel twee staat er inmiddels op. En gaat (net als deel drie) over het verblijf van Mieppie in het ziekenhuis. Of ik het vnadaag allemaal ga redden weet ik nog niet, maar zeker de komende dagen. Is je nieuwsgierigheid een beetje geprikkeld?
Leuk  :D :D :D :D
Tot horens!

[Irene]

 :o :o :o :o :o vertel verder, zit net helemaal in het verhaal......heb er nog net geen zak chips bij, maar dat komt zo wel.....Het is dat ik weet dat Mieppie er gewoon is dus dat het uiteindelijk goed komt, maar toch....................
groetjes, irene

(ps je veteld zo heerlijk Trudie, net een spannend boek, blijf je ook volgen ;D, dus ga zo door!)

[Anita1]

 :D :D hahahaah wat vertel je dat leuk zeg!
dit is echt heel goed wat je doet.ik zit hier met een lekkere breezer het verhaal te lezen.dit doet me goed.en jou ook!!
dit is voor jezelf zorgen lieffie.ik moet wel lachen dat jet toch een mannetje is ahahahahahaa.maaar mannetjes zijn zooo gaaf,weet je wel..nou gaat zo door .op naar deel 3 lolz kusss anitaxxxx :D

[robentru]

Ach meiden,
jullie laten mijn hartje overlopen,
Dus ga ik deel drie nu maar schrijven. Nog ff geduld alsjeblleft (moet ook nog scannen en foto's zoeken.
Bedankt.
Trudy

[robentru]

Okay part three....
Bij de kliniek voor kleine huisdieren aangekomen. Bekend terrein, maar nog nooit binnen geweest. Inschrijven bij de balie; de geboortedatum moet ik schuldig blijven, dus verzinnen we er één: 15 december 1999..
En Mieppie krijgt een eigen ponskaartje....


Wachten, wachten en Mieppie zit maar onrustig in zijn doosje bij mij op schoot. Een aardige (zijn ze dat niet allemaal) dokter in opleiding komt naar me toe, we mogen mee naar een onderzoekskamer. Eerst een gesprek; hoe wat en waar. Ik vertel alles. Toen mocht Mieppie uit zijn doosje (net een tijger). Rustig onderzocht, de arts kan niets vinden, maar gaat een aantal deskundigen er bij halen. Weer wachten. Een vreselijk aardige vrouwelijke arts komt er bij. Alles wordt nageken. Mieppie is goed gezond en inderdaad een mannetje, maar omdat ze niet zeker weten of hij een hersenschudding heeft wordt besloten Mieppie daar te laten..... Want om vast te stellen of Mieppie een hersenschudding heeft moeten ze een onderzoekje doen waarvoor hij verdoofd moet worden. Dat kan nu niet omdat de stress te groot zou ziijn.
Pfff, dus moet ik hem achterlaten. Ik mag elke dag bellen.
Wil nu het stomme toeval dat ik op ca. 100 meter van de kliniek werk, maar juist die week vrij heb (was de week van Pasen 2002). Ik naar huis, alleen in de auto. Inmddels Rob gebeld. Heftig hoor. En dan kom je thuis, staat daar die kooi zonder vogel en zonder geluid.

Elke dag gebeld. Het gaat goed, maar hij eet niet goed we geven hem sondevoeding. We kunnen nog geen foto's maken maar observeren hem.

Verschrikkelijk. Ik zag allerlei scenario's aan me voorbij gaan. Ik was inmiddels zover dat ik wist waar hij begraven zou worden.

Goede vrijdag 2002.
Telefoon. Mevrouw, hij eet nog steeds niet. We denken dat hij u mist. Kom hem maar ophalen.
Als een speer naar Utrecht, met kloppend hart.
We worden bij de deur opgevangen, loopt u maar mee.
En toen...... we lopen de ruimte in waar Mieppie zit, tezamen met een aantal andere vogels (parkieten & papegaaien).
Ik roep hem, hij hoort mijn stem en begint te piepen en tegen de tralies aan te springen. Oh, wat een moment.
Mieppie er uit gehaald, weer in dat doosjes en terug naar huis. In zijn kooi gedaan. En wachten, weer dat wachten.
En dan: hij eet, drinkt en fluit.
De volgende ochtend mag hij al snel de kooi uit. Komt meteen bij mij op de schouder zitten en wil heel erg gekust worden. Ik mag met mijn mond en kin over zijn kuifje kroelen.
Een band voor het leven is daar gelegd. Rob zegt ook altijd (zonder jaloers te zijn): Het is jouw vogel.
Dat is hij inderdaad, soms denk ik wel eens dat ik stroop heb zitten ;D ;D ;D

Zo: heftig als ik het nu weer opschrijf en het hele tafereel speelt zich weer voor mij af. Dus: end of part three.

Voor jullie genoegen. Een van de eerste foto's van Mieppie (maar toen headden we hem denk ik al een half jaar).

[Irene]

PFffffffffff, wat een ellendige dagen zijn dat geweest zeg! :o Kan me voorstellen dat je helemaal naar bent, zeker als je thuis komt en die kooi is leeg; dat is echt niet leuk; klopt gewoon niet! Maar wat een herlijk ontvangst!!! En idd een band voor het leven!!
Kan me voorstellen dat het heel heftig voor je is, om alles weer opnieuw te beleven door het hier op te schrijven, maar geeft toch ook weer de nodige afleiding! Heeft hij naat die sonde dan ook medicijnen gehad? of hebben ze verder niet meer officieel vastgesteld wat het was? Of kwam zijn "niet eetgedrag door de hersenschudding? Of staat dat er wel in je verhaal en ben ik weer zo kippig om daaroverheen te lezen?
groetjes, irene

[robentru]

Hoi Irene,
hahaha je bent me er ook eentje.
Hij heeft naast de sondevoeding geen medicijnen gehad. Hij was daar voornamelijk ter observatie (de dierenartsen in spe moeten het toch ergens leren, en ik help daar graag aan mee, al kost het soms heel veel emotie, maar ze zijn allemaal ook zo lief). Mocht blijken dat het niet goed zou gaan dan hadden ze alsnog een hersenscan gemaakt. Gelukkig was dat niet nodig. En uiteindelijk door die sondevoeding en rust kwam naar voor dat hij niets mankeerde en graag terug naar huis wilde. Eind goed al goed.

De rest van het dagboek schrijf ik de komen dagen.
Want over dat beesie is nog heel wat te vertellen, heerlijk.

Groeten.

PS ALs je denkt dat je kippig bent (hihihi) moet je misschien eens naar een brillendokter. Je weet anders precies wat je leest!  :D :D :D

[Ria]

Hoi Trudy,

Hehe, eindelijk Mieppies dagboek. Dat wordt hele stukken lezen begrijp ik nu al hihi. Maar ik ga het dagboek volgen van Mieppie. Ben nu al wel heel nieuwsgierig naar de verhalen en foto's. Enne, volgens mij zijn alle mannetjes valken verzot op vrouwen. Sylvester hier fluit ook voornamelijk zijn deuntje als hier vrouwen zijn. Zijn bouwvakkersfluitje weet ie dan wel te gebruiken. Soms heb je dan heel wat uit te leggen.  :D

Groetjes,
Ria

[Anita1]

 :o wouwwie wat spannend om te lezen.stephen king?
whoehahahahaa.omdat ik weet dat hte nu goed gaat met miepie kan ik er nu om lachen,maar idd in het verhaal ga je  echt helemaal mee.dan vliegen de ogen over de letters.zoo van..als een boek wat uit moet!
HEERLIJK!
wat een maatje!
geef m een knuffie van me.kusss anita ;)

[robentru]

Hoi Ria,
hahaha dat kunstje kent Mieppie nog niet!
Hij heeft hele andere (versier)riedeltjes. Overigens doet hij dat nooit naar mij... :-/

Veel plezier met lezen.
Binnenkort kom het vervolg.

Groeten ook aan Sylvester!

[robentru]

Hoi Anita,

hahahahaha Stephen King: ik zou het willen, maar bedankt voor je compliment. Als ik op dreef ben is het ook heerlijk om op te schrijven (moet eigenlijk zetten "in te tikken").
Zal Mieppie een knuffel van je geven.

Doei, Trudy.

[robentru]

Hoi allemaal.
Vandaag geen verhaal, maar op verzoek een aantal foto's van Mieppie.

TypeMiep.


KattegrasMiep


BesjesMiep


DirigentMiep


AquaMiep


LieveMiep


Leuk he?
Groetjes Rob & Trudy.