3 december 2024, 09:35:18

Overleden tijdens de nacht

Gestart door Yusifer, 17 februari 2015, 11:30:44

« vorige - volgende »

Yusifer

Hallo, jullie kennen mij nog niet en ik kwam hier eigenlijk nooit. Maar mijn valkparkiet is deze nacht overleden en ik ken niet zoveel mensen in mijn leven. Hopelijk kan ik hier mijn gedachten wat kwijt.

Dit is mijn vogel. http://i.imgur.com/FrxcjUG.jpg Haar naam is Neito. Ik was 13 jaar oud ongeveer toen ik haar kreeg van mijn nonkel, hij had (en heeft nog steeds) een kooi vol valkparkieten. Ik noemde haar Neito want in mijn tijd was Pokemon erg populair en Neito was de japanse naam van een Pokemon die mijn favoriet was. Deze foto heb ik een paar maanden geleden gemaakt. In december 2014 is ze 15 jaar geworden. Ik wist allang dat valkparkieten ongeveer 15 - 20 jaar worden. Moest ze dus tussen die leeftijdgrens zitten, vermoedde ik dat ze niet kan herstellen moest ze ziek worden.

Deze week is het krokusvakantie en ik heb momenteel geen werk (vanaf volgende week wel als het goed gaat) en volg een opleiding. Deze week zou ik grotendeels thuis zijn. Gisteren ook. De kooi staat achter mij en Neito was tijdens de voormiddag en middag in haar gewone doen. Maar in de namiddag merkte ik dat ze evenwichtsstoornissen had. Ik hield haar een beetje bij me, naar de avond toe plaatste ik haar in haar kooi. Ze probeerde op te klimmen om te eten maar dat lukte haar slecht. Ik heb dan van die plastic melkdopjes uitgespoeld en afgedroogd. Eentje met eten, eentje met drank bij haar op de grond van de kooi gezet. Zo zou ze drinken/eten. Ik zag haar een paar keer drinken, dus dacht ik dat dit wel ging passeren.

Als ik ga slapen, trek ik altijd een doek over haar kooi. Deed ik al van sinds ik haar had, zodat ze niet zou fluiten en rustig kon slapen. Toen ik deze morgen opstond en het doek afhaalde om te kijken hoe het met haar was, zag ik meteen dat het niet goed was. Ze was onbeweeglijk, en ik zag ook dat haar ogen helemaal ingezakt waren. Ik checkte tevergeefs nog of haar hartje klopte, maar ik wist dat ze dood was. Het besef dat ik haar voorgoed kwijt ben, was er nog niet. Ik wikkelde haar in een plastic zak en heb haar nu in de diepvries gelegd. Ik ben van plan haar naar een taxidermist te brengen en te laten opzetten. Zo blijft ze meer dan een herinnering.

Ook nadat ik haar in de diepvries gelegd had, was het besef dat ze dood was, nog niet doorgedrongen. Nu wel. Ik besef het heel hard. Mijn huilbuien zijn nog niet gedaan denk ik.

Tijdens mijn jeugd zorgde ik niet zo goed voor haar als ik nu deed de laatste jaren, sinds ik alleen ben gaan wonen, maar ze was zelden ziek geweest. Toen ze jong was had ze veel pluimverlies en ik gaf haar een medicijn. Een paar jaar geleden was ze ook ziek en ik moest een medicijn in haar bekje spuiten. Kwam best zielig over maar ze was erdoor geraakt.

We hadden veel goede momenten. Als ik me aan het opmaken was om te vertrekken, wist ze dat en stond ze al klaar (door beetje heen en weer op haar stok te lopen, of boven haar kooi klimmen als het deurtje openstond). Ik krabde haar nekje dan en ze genoot daar zoveel van. Wou niet dat ik stopte. En ze was ook blij als ik terug thuis was. Als ze boven op haar kooi zat, was ze altijd ingeduffeld en begon ik met mijn neus onder haar oog te strelen. Ze vond dat echt zalig.

Als ik 's nachts ging slapen, gaf ik haar een nachtzoentje op de veren en trok de doek over haar kooi. Deze nacht gaf ik haar geen nachtzoen op de veren omdat ik haar wou laten rusten. Ik had echt niet gedacht dat dat de laatste keer ging zijn dat we elkaar zou zien.

Ik voel me wat schuldig. Soms plaagde ik haar (maar ik deed haar nooit pijn) maar nooit voor lang, ik wou niet riskeren dat ze zich stresseerde. Ze vloog dan terug naar haar kooi en als ik naar haar kwam, was ze er al snel bij om gestreeld te worden. Maar misschien was ze wel wat gestresseerd en droeg dat bij. De laatste maanden probeerde ik haar ook af te leren om niet naast haar kooi te kakken maar erboven. Als ze op de kooi zit en moet kakken, deed ze dat ernaast en dat had ik niet graag, is meer werk om op te kuisen. Als ik zag dat ze zich positioneerde om naast de kooi te kakken, verhief ik mijn stem een beetje en duwde haar staart wat opzij. Ik denk dat ze niet echt wist waarom ik dat deed, of ze was gewoon een volhoudertje. Ze kon best koppig zijn, heeft ze van mij. Als ik haar minder plaagde, of als ik haar niks probeerde af te leren, zou ze er dan nog zijn vandaag? Of was het echt van ouderdom?

Ze heeft nergens kale plekjes en had een dik verenbos. Omwille van dit geloof ik dus dat ze een goed leven leidde. Ik wil dat ze meer is dan een herinnering. Ik ga vandaag naar een taxidermist in Brugge en hopelijk kan die helpen.

Ze was mijn trouwste vriend doorheen mijn moeilijke jeugdjaren. Ik ga haar erg missen.

de_vogelkamer

allereerst, heel veel sterkte met het verlies van je lieve valkje. Altijd moeilijk om een dier te verliezen wat je zo lang bij je hebt gehad..
Geef jezelf niet de schuld van haar overlijden, want het kan van alles geweest zijn. Misschien is een bepaald orgaan in haar lichaam gestopt met werken.. Je weet het niet.
Het komt in ieder geval niet door stress door een beetje te plagen. Daar kan een valkje wel tegen  ;)

Je zou haar door een vogelarts kunnen laten onderzoeken om de doodsoorzaak te achterhalen, maarja wat schiet je ermee op? Ik weet ook niet of ze dan nog opgezet kan worden.
Hoe moeilijk het ook is, laat die "waarom vragen" achter je, geef jezelf niet de schuld, maar denk vooral terug aan de leuke momenten die je met haar hebt gehad.

Misschien ook goed om binnenkort een jong valkje te reserveren bij een kweker? Natuurlijk kan een nieuw valkje niet je oude valkje vervangen, maar het geeft je wel iets om naar uit te kijken en het is dan niet meer zo stil in huis. Maar dat kun je het beste zelf beslissen.

Nogmaals, veel sterkte met het verlies..

Groetjes Neline


Yusifer

Bedankt voor je post. Hoogstwaarschijnlijk zal ik wel een nieuw valkje nemen, maar dat is misschien voor de zomer. De komende maanden worden erg druk voor mij (halftijdse opleiding, halftijds werk) en dan heb ik niet genoeg tijd om een nieuw valkje op te voeden. En als ik een nieuw valkje neem, wil ik het goed doen. Nieuwe kooi enzo, de huidige hou ik als herinnering. (en het is te versleten ook)

Rianne

Geef jezelf niet de schuld van het overlijden van je valkje. Het vogeltje was zo te lezen erg gelukkig bij je. :)
Vogels zijn prooidieren, en het laten zien van zwakte geeft ze een verminderde kans om te overleven als er een roofdier in de buurt is. Daarom laten ze pas op het allerlaatste moment, als ze echt niet meer kunnen, zien dat ze ziek zijn. Soms zijn we er dan nog op tijd bij maar vaak is het dan al te laat. Daar komt bij dat jouw valkje al 15 was.
Ik begrijp hoe verdrietig je nu bent, 2 jaar geleden heb ik mijn kat in moeten laten slapen. Die was toen al meer dan de helft van mijn leven bij me. Ook gekregen toen ik nog thuis woonde en hij is overal mee naar toe gegaan. Heeft ook alles met me meegemaakt: samenwonen, verhuizen, kinderen... Het gemis slijt maar blijft aanwezig. Sterkte er mee!

Yusifer

Ik heb net nog eens gekeken naar haar in de diepvries (geen reden waarom ik ging kijken) en ik merkte dat haar oogleden wat meer toe waren dan toen ik haar aantrof dinsdagochtend. Even sloeg de paniek toe dat ik niet goed gecontroleerd had dinsdagochtend, maar dat had ik wel degelijk gedaan. Het feit dat haar oogjes ingezakt waren alleen al bevestigde dat. Ik vraag me af wat de oorzaak kan zijn dat die oogleden wat meer toe zijn (maar nog niet volledig gesloten).

Ik weet het, ik kan er niks meer aan doen, en ik hield veel van haar. Maar ergens voel ik dat een antwoord, zelfs op deze vraag, me enigszins kan helpen.

Rianne

Ik denk dat je zelf het antwoord al gegeven hebt. Alles bevriest, dus ook de oogjes. Het kan heel goed dat daardoor de oogleden wat meer dicht gegaan zijn.