Lieve Romeo

[danoontje21]

Lieve Romeo,

Wat doet het me toch ongelooflijk veel pijn en verdriet dat we jou na amper 2 weekjes al hebben moeten laten gaan.
Twee weken geleden kwamen we jou bij toeval tegen in een asiel en na jouw geschiedenis (al een aantal baasjes gehad en de laatste deed je weg omdat zijn nieuwe partner allergisch voor jou was) besloten we om je meteen mee naar huis te nemen. Het geluk was ook nog eens dat je handtam was, al was dat wel iets verminderd na 3 maanden in een volière tussen de aga's te hebben gezeten.  We wilden jou een goed huis bieden en je zou het zeker naar je zin krijgen tussen de rest van onze vogelbende.
We wisten helemaal niets van jou, niet hoe je naam was en ook niet hoe oud je was. We hebben je Romeo genoemd; je was wel een stoer mannetje, dat liet je ons ook meteen merken! De eerste week moest je in quarantaine, dat vond je toch niet zo heel leuk. Alleen in een kooitje zitten vond je helemaal niets, maar je was blij met de avonden dat je er altijd even uitmocht om lekker wat rondjes te vliegen en om ons en de andere vogeltjes wat beter te leren kennen.
Je raakte al aardig snel gewend aan ons en liet ons een selectie van je fluit-repertoire horen als je extra aandacht wilde. Je kwam graag bij ons zitten, je kon een vrije lange tijd op onze vinger zitten om nieuwsgierig ons en de omgeving in je op te nemen.
In die eerste week had je ook al duidelijk je voorkeur uitgesproken voor een popje. Als je onze Bravo zag liet je een mooi melodietje horen, ging je lekker breed zitten en deed je alles om haar te imponeren. We waren ook vooraf al van plan om jou in de grote kooi bij Bravo en haar broertje Tipo te doen en waren blij dat het aanvankelijk al goed leek te klikken.

Toen het eindelijk zover was, jij mocht bij Bravo en Tipo in de grote papagaaienkooi, vormden jullie al meteen een eenheid. Samen tegelijk drinken, samen eten en kibbelen om de zaadjes en, als het even kon, met zijn drieën ook nog naast elkaar op de schommel. We konden goed merken dat je beter in je vel zat en je liet veel vaker van jezelf horen.
Toen brak helaas de dag aan dat jij je niet zo lekker voelde. Je zat bol, op twee pootjes en sliep constant. Ik hield je goed in de gaten, maar maakte me eigenlijk nog niet zo heel veel zorgen. Met de 12 andere vogels om je heen waren we inmiddels wel wat gewend en was er wel eens één die zijn dag niet zo had en even bij moest komen.
Nu verwijt ik mezelf dat ik niet meteen aan de bel heb getrokken en uit voorzorg met je naar de dierenarts ben gegaan. Die middag heb ik je wel uit de kooi gehaald en in het ziekenkooitje gedaan en je onder de warmtelamp gezet. Je bleef er keurig onder zitten, we hadden het idee dat je die warmte wel lekker vond. Ik bleef je steeds even controleren, maar merkte 's avonds om half 10 op dat je er toch wel erg slecht uitzag. Je strekte ook meteen je pootje naar me uit, dus heb ik je eruit gehaald om even lekker met je te knuffelen en je te troosten. Ik had een lekkere warme kruik op mijn buik liggen met een doek erover waar je lekker onder kroop. Je was wel heel suffig en ik merkte dat je wat trager werd met reageren en ik sprak de onrust uit die ik had en dat we misschien naar de dierenarts moesten. Alleen ik wist dat onze vogelspecialist in Hoogerheide nooit spoeddienst heeft. We zouden naar een gewone algemene dierenarts toe moeten en t baasje vond dat we daar nog wel even mee konden wachten. Hij vond dat we het even met je aan moesten zien en voelde er niet veel voor om op zondagavond laat, nog een dierenarts lastig te vallen. Daarbij was er op het eerste gezicht niet te zien waar hij last van had en zouden ze hem waarschijnlijk toch niet meteen kunnen helpen.
Ik gaf hem enigszins gelijk en nam mezelf voor om maandagmorgen meteen met je naar de vogelarts te gaan. Helaas ging het om half 11 slechter met je. Je kon niet meer op je pootjes staan en viel steeds om, je moest echt gaan liggen. Je keek me aan en toen wist ik al dat het een hopeloze zaak was. Huilend heb ik je vastgehouden en geknuffeld en je gesmeekt om het vol te houden en bij ons te blijven. Tevergeefs hebben we je water en vitaminen gegeven, maar dit kwam er weer uit. Je ging snel achteruit toen. Je begon snel adem te halen en je vleugels liet je langs je lijfje hangen. Het was inmiddels 11 uur en ik was van plan geweest om de hele nacht met jou in mijn armen op de bank te zitten. Het baasje nam jou van me over om je in je kooitje terug te doen, je een beetje rust te geven. We hebben toen afscheid van je genomen, ik wist dat je de nacht niet zou halen. Ik legde de kruik in je kooitje en jou met de doek erop. 2 seconden later liet je je hoofdje hangen en hield je op met ademhalen... Dat gevoel was onbeschrijflijk. Het deed zo veel pijn. Je hebt gevochten, maar op het laatst kon je niet meer. We hebben je lekker laten liggen onder de warme doek.
De volgende ochtend brak mijn hart opnieuw toen ik je zo onder je doekje zag liggen. We hebben een mooi plaatsje in de tuin voor je gevonden, tussen de vrolijke kabouters in.
Toch heb er veel moeite mee als ik aan je denk dat je daar in de tuin onder de grond ligt, koud en alleen, alleen je doekje heb je bij je. Ik doe hard mijn best om mezelf voor te stellen dat jij allang ergens op een mooi plekje bent,  alleen je lijfje ligt begraven. Dat ben jij al niet meer, jij bent verder gegaan.
Het vrolijke, energie, stoere mannetje dat we twee weken geleden in huis haalden is er niet meer en dat doet me vreselijk veel verdriet. Al was het nog zo kort, toch hadden we al een band met jou en jij met ons.
De dag dat we je uit het asiel haalden beloofden we je plechtig je voor altijd te verzorgen. Je zou een fantastisch leventje bij ons krijgen tot in je laatste dagen en nooit meer van baasje verwisselen. Ironisch genoeg is die belofte wel uitgekomen. We hebben tot aan je dood voor je gezorgd en van je genoten, helaas mocht dat alleen niet lang zijn. Ik wou dat we langer van je hadden kunnen genieten, ik zou er alles voor over hebben om je terug te halen en je nog jaren bij ons te houden....helaas is dat onmogelijk.
Lief mannetje van ons, je bent nu op een mooie plek, vrolijk aan het rondvliegen tussen alle andere vogeltjes en onze allereerste grasparkietjes.
We zullen je heel erg missen.

Liefs van t vrouwtje en t baasje

En natuurlijk de rest:
Jip & Janneke
Bobby & Eddy
Suki & Nikki
Pietje & Bono
Sammie
Smokey
En je maatjes Bravo en Tipo

[Yvette]

Hoi Danoontje

Heel veel sterkte met dit groot verlies
En neem je zelf niets kwalijk en je kon nog overzien dat het snel is gegaan

En Rust zacht lieve Romeo

[Mara]

Hoi Danoontje21

Heel veel sterkte met het verlies van Romeo.

Mara

[Saar]

Sterkte met t verlies van Romeo :(
Liefs Saar :-*

[Anja]

Heel veel sterkte met het verlies van je lieve Romeo.

Groetjes Anja

[margreet]

hallo,

Wat jammer dat jullie niet langer van dit leuke valkje mochten genieten.
Heel veel sterkte.

groetjes Margreet

[danoontje21]

Dank jullie wel voor de reacties....

Ik heb nog even 2 fotootjes geplaatst... dat zijn helaas de enige die we van hem (met de gsm) hebben gemaakt. Natuurlijk wilde ik van hem ook net zoveel fot's maken als van de rest met de digicam, maar ik dacht daar nog tijd genoeg voor te hebben...  :'(

Weet iemand trouwens wat het adres van de webmaster is?
Ik wil graag het verhaal en de foto's doorsturen voor de rubriek in Memoriam hiernaast.

Groetjes
Danoontje

[Caroline]

Heel veel sterkte met het verlies van je vriendje.

Rust zacht, Romeo.  :-*

[Anke]

Hallo,
Wat naar dat Romeo al zo vroeg is gestorven.
Je hebt het verhaal heel mooi beschreven, de tranen staan in mijn ogen :'(
Heel veel sterkte!!
Groetjes Anke

[sweetyke]

veel sterkte met het verlies van Romeo
groetjes :'(