Sinds anderhalve dag deel ik mijn woonruimte weer met een stel valkjes.
Namen hebben ze nog niet, dus voorlopig noem ik ze Witkop (geparelde witkop) en Kuifje (lutino, zachtgeel).
Ik heb een soort appartement grenzend aan mijn werk, bijna geheel prive, alleen moeten collega's door de woonkamer naar de keuken en omdat ik fijne collega's heb word mijn woonkamer meestal als gezamelijke kook- en eetruimte gebruikt.
De kooi stond er al een aantal weken en steeds kijkend naar de lege kooi werd het me meer en meer duidelijk, ik wilde valkjes.
Maar dan...
Qua kleur heb ik geen voorkeuren en man/vrouw ook niet. Adopteren of een kweker? (dierenwinkel was voor mij geen optie).
Ik wilde ofwel tamme valkjes, ofwel jonge valkjes om zelf tam te maken.
Na een paar eindeloos voelende weken met zoeken naar herplaatsers en jongen vond ik een kweker waar ik allemaal positieve berichten over kreeg en hij had 5 jonge valkjes beschikbaar, allemaal uit hetzelfde nest en de jongste ervan was net sinds een dag ook geheel zelfstandig.
Afspraak gemaakt, gaan kijken, op slag verliefd geworden op witkopje en met een dubbel gevoel (achteraf blij toe) ook de lutino meegenomen.
Witkopje liet zich zo vangen en in het blokje stoppen, appeltje, eitje. Kuifje was een heel ander verhaal.
Hij werd gevangen en begon meteen keihard te krijsen, probeerde met zijn vleugels te fladderen in het net en beet om zich heen. Toen de kweker hem uit het net wilde pakken ontsnapte hij en vloog weg (gelukkig niet naar buiten).
Ondertussen was ook een van de andere jongen ontsnapt en die werd als eerste gevangen en terug in de voliere gedaan.
Toen moest Kuifje weer terug gevangen worden.
Het duurde even, want hij zat op een bijna onmogelijke plaats, maar uiteindelijk zat hij dan toch weer in het net.
Weer een hoop gekrijs en gewurm om er maar uit te komen en toen de kweker hem uit het net pakte werd hij bedankt met een flinke hap uit zijn vinger (de man is aan de bloedverdunners en het bloedde meteen vrij hevig).
Kuifje in het blokje gedaan bij Witkop, blok dichtgedaan en maar snel in de auto gestapt en teruggereden.
De rit was een goeie 10 minuten, ze waren wat rumoerig natuurlijk, maar ik heb geen doodskreten of hevig geschreeuw gehoord in die tijd. Bij aankomst heb ik ze meteen met blokje en al in de kooi gezet.
Witkopje kwam meteen door het invlieggat kijken en toen ik het plankje afschoof kwam witkopje direct uit en op het blokje zitten.
Kuifje bleef nog even, maar die was ongetwijfeld ook vreselijk geschrokken van alles wat er was gebeurd.
Er zaten wat bloedspetters in het blokje en op de vogels (vooral op kuifje), maar die weet ik aan de beet in de kweker zijn vinger, waarmee hij Kuifje nog heeft vastgepakt en in het blokje gezet.
Later zag ik dat witkopje een klein wondje aan een vleugel had (die toen al niet meer bloedde), maar erger nog, Kuifje had ook een wond, ongeveer aan de onderkant van zijn buik. Die bloedde nog meer.
Of dat nu is geweest van iets dat misging met het vangen, of dat witkop hem heeft gebeten tijdens de reis durf ik niet te zeggen, maar gelukkig bloedde het niet lang meer en 'savonds zaten ze lekker samen op de stok te fluiten.
Tegen al mijn verwachtingen in trof ik vanochtend twee supervrolijke, actieve vogels aan.
Lekker aan het kletsen tegen elkaar (of tegen de muur, of tegen de lucht hahaha), aan het scharrelen op de bodem waar ik ook een beetje voer heb gelegd.
Toen ik dichter bij de kooi kwam was Kuifje meteen op zijn hoede en nu, in de avond, is hij dat nog, maar dat kan niemand hem kwalijk nemen, hij heeft een nare dag achter de rug en daarbij hebben we hem ongevraagd uit zijn nest gehaald, vervoerd, in een vreemd hok, in een vreemd huis, bij vreemde mensen gezet.
Buiten dat lijkt hij vreselijk nieuwschierig. Als ik bij de tafel zit (waar ik vaak zit) kunnen ze mij zien en ik hun, er zit dan 3 of 4 meter tussen en dan kijk hij steeds wat ik aan het doen ben.
Regelmatig roept hij ook en dan kijkt hij mijn kant op, lijkt wel of het is om te zien of hij reactie krijgt.
Als ik terugfluit of praat is hij even stil en als ik uitgepraat ben is het weer zijn beurt om te roepen.
Ik ben er door zijn harde roepen en algemeen vocaal aanwezig zijn redelijk van overtuigd dat hij een man is (geen garantie uiteraard) en ik denk dat ik mijn handen nog ga volkrijgen aan hem.
Hij is nieuwsgierig, leergierig (hij probeerde eerder vanavond zowaar een geluid na te doen, wat niet lukte, tot grote frustratie van kuif die maar bleef proberen), luidruchtig aanwezig en ik denk dat hij zich algemeen tot een brutaal en eigenzinnig vogeltje gaat ontwikkelen.
Mijn dubbele gevoel van Kuif is compleet weg, want ik ben stapelgek op dieren die duidelijk een eigen wil hebben en niet zomaar alles over hun kant laten gaan.
Nu alleen nog hopen dat hij niet te slim is haha.
Witkopje is (nu in ieder geval) een geheel ander vogeltje. Hij/zij roept met kuif mee, maar uit zichzelf niet. Erg rustig en lijkt het prima te vinden om een mens erbij te hebben als gezelschap.
Als levenslang kattenbediende heb ik de neiging te knipogen naar dieren die nog niet weten dat ik het goed met ze voorheb en dat deed ik dus vandaag ook bij de valkjes.
Witkopje zat op de bodem lekker te eten en knipoogde steeds maar terug.
Waar kuif gauw gaat klimmen als ik dichtbij de kooi kom (tegen de achterwand aan, zover mogelijk van mij weg), laat witkop zich niet gek maken, blijft lekker zitten en kijken en na een paar minuutjes ging hij/zij zelfs heel dicht naast me zitten slapen op de bodem van de kooi.
Ik denk zelfs als kuif er niet zo'n drama van zou maken dat ik witkop voorzichtig zou kunnen aaien, maargoed, wat als is niet wat is.
Ik hoop vooral dat ze zich gauw thuisvoelen op hun nieuwe plek en dat kuif snel genoeg aan mij kan wennen om niet meer compleet paniekerig te zijn als ik binnen een straal van 2 meter bij de kooi kom.
Als we zover zijn dan kunnen de ramen en deuren dicht en kunnen ze lekker vrij vliegen.
Word vervolgd
Fotootje ;D
Toen ik vanochtend opstond heb ik Witkop en Kuif semi-genegeerd om eerst koffie te zetten en binnen een minuut beklommen ze al fluitend de tralies.
Ik geloof dat ze toch best gesteld zijn op menselijk gezelschap en vooral op aandacht, zij het nog steeds niet te dichtbij.
Na de koffie was het tijd voor vers water en daar waren ze het niet mee eens en wederom viel het me op dat Witkop pas later mee begon te doen met het drama, aangestoken voor Kuif.
Nu zit ik een beetje in dubio over hoe ik het tam maken ga aanpakken. Mijn originele plan was beide goed laten wennen en dan wat extra focussen op 1 van beide en als die tam genoeg is om zorgeloos op te stappen dan met de andere te beginnen.
Enerzijds wilde ik met Witkop beginnen omdat die al zo rustig is en zich niet aan mij stoort, anderzijds overweeg ik nu eerst me te wagen aan Kuif, omdat zijn paniek Witkop zo aansteekt.
Maar ik heb nog zeker een aantal dagen om daar verder over na te denken (tips zijn welkom trouwens).
Na het water verversen vond ik het tijd voor een douche en met de plantenspuit in de hand benaderde ik voorzichtig de kooi.
Witkop bleef vrij rustig op stok zitten en Kuif was aan het twijfelen of hij moest blijven zitten, of toch gauw zo ver mogelijk weggaan.
Op dat punt ben ik dan maar blijven staan en begon ik wat te sproeien (meer nevelen eigenlijk).
Beiden schrokken ze wat van het water en het zou zomaar kunnen dat ze voor het eerst in hun korte leventjes zo nat zijn geworden.
Ook hierin was witkopje weer de makkelijkste.
Na de derde spuit werd er al knipogend (wat leren ze snel!) wat met het kopje en het lijfje gewiebeld en gedraaid zodat het water overal kon komen.
Kuif vond het maar niks, sprong richting bodem en probeerde zicht voor het water te verstoppen.
Ik heb hem wel wat nat laten worden, maar toen hij het zo overduidelijk niet leuk vond hem ik hem geprobeerd te ontwijken met het water, omdat ik bang ben dat hij er een hekel aan gaat krijgen als ik teveel dwing.
Volgende keer sproei ik hem weer maar een paar keer en ik ben er van overtuigd dat als hij eenmaal gewend is hij het heerlijk gaat vinden.
Leuk trouwens om te zien en merken dat ik twee compleet verschillende vogeltjes heb qua karakter.
Hey, ik zou met de minst tamme beginnen. Om de reden die je al beschrijft. ;)
Allereerst gefeliciteerd met je aanwinsten.
Ik zat je foto te kijken en het is echt bizar. Ik heb sinds (afgelopen woensdag) 2 weken mijn valkjes en exact dezelfde kleuren als de jouwe haha.
(http://i42.tinypic.com/sv6ixy.jpg)
Hier een foto als bewijs :P
Die van mij waren gelukkig al tam. Maar als ik die van jou zo hoor, dan gaat dat wel goed komen :)
Veel praten tegen ze en gewoon af en toe je hand in de kooi leggen zonder iets te doen.
Daarnaast kun je ook met trosgierst aan de slag. Vinden de meeste valkjes om te smullen, en het helpt goed bij het tam maken :)
Hahaha, wat grappig! En aan de foto te zien zijn ze ook nog van dezelfde leeftijd.
Ik wil na het weekend beginnen met trosgierst en mijn hand meer in de kooi doen.
Kuif heeft een echte opdonder gehad van het vangen en daarbij maak ik me nog steeds wel een klein beetje zorgen om zijn wond.
Ik heb met de DA gebeld en die zegt dat er geen reden tot zorg is, omdat het niet opnieuw heeft gebloed en omdat hij lekker vrolijk is, maar het blijft een baby en het blijft een wond.
Tnx voor de tips, ik klets en fluit zoveel mogelijk tegen/met ze en het is zo leuk om te zien hoe ze er op reageren.
Morgen staat de dierenwinkel op de planning, voor wat extra voer (trosgierst en dergelijken), een extra stok voor de kooi en wat speelgoed.
Witkop heeft net het voerbakje ontdekt (er alleen nog niet uit gegeten), als het een beetje meezit kan ik over een paar dagen stoppen met op de bodem bijvoeren.
Hij (gokje) begint ook met het uur meer te kletsen, fluiten en roepen en vandaag hebben ze zowaar allebei wat gekletst tegen collega's die kwamen eten.
Nu is het eerst weer tijd voor een douche.
Ps. als iemand me kan vertellen hoe ik een foto in het bericht krijg ipv als bijlage hoor ik dat graag :)
Onder het berichtgeving staat extra opties, daarop klikken en dan bijlage toevoegen
Citaat van: Suuús op 12 juli 2013, 12:20:58
Allereerst gefeliciteerd met je aanwinsten.
Ik zat je foto te kijken en het is echt bizar. Ik heb sinds (afgelopen woensdag) 2 weken mijn valkjes en exact dezelfde kleuren als de jouwe haha.
(http://i42.tinypic.com/sv6ixy.jpg)
Hier een foto als bewijs :P
Deze lutino lijkt opaline of bont in zich te hebben?
klopt inderdaad. Zit opaline in :)
Wat leuk dat ze met de dag een beetje "losser" komen. Het veel kletsen en fluiten is al een goed teken :)
Leuk dat je morgen naar de dierenwinkel gaat. Ik kan daar nooit komen zonder dat ik met veel meer spullen terug kom, dan dat ik eigenlijk moest hebben haha OOPS :-X
NÉEEEEEEE!!!!! Ik kan wel JANKEN!!!!!!!!! Vanochtend vertrok ik voor een dagje boodschappen doen.
Kuif zat wakker op stok, Witkopje verstopt in het broedbakjes, waar hij graag slaapt en die heb ik lekker laten slapen.
Iets meer dan een uur geleden ben ik teruggekomen en Witkopje sliep alweer in het blokje.
Natuulijk bij de dierenwinkel allerlei spullen voor ze gekocht en na een kopje koffie begon ik met een trapje voor ze in de kooi hangen.
Kuif deed weer debiel, maar bleef bij het blokje zitten (normaal klimt en fladdert hij zo hoog mogelijk) en aan de ene kant leek dat op flinke vooruitgang, aan de andere kant zei mn gevoel dat iets niet klopte.
Witkop kwam niet uit, liet zich niet horen en fladderde zelfs niet.
Zijn oogjes gingen wel wat los, maar hij leek wel slaapdronken.
1 kleine sproei met de plantenspuit maakte hem iets wakkerder en half struikelend kwam hij uit, maar kon niet eens op de stok blijven zitten.
Alle alarmbellen in mijn hoofd gingen af. Jarenlang heb ik voor dieren gezorgd en menig onverzorgd nest (pups, kittens, hamsters, konijnen, verzin het maar) eindigde bij mij. De meesten overleefden gelukkig, maar heel soms redden ze het gewoonweg niet.
Nu zit ik hier, met mijn kleine, mooie, lieve Witkopje, half in een handdoek gewikkeld, tegen mij aan.
Hij is koud, hij reageert nauwelijks en slaapt constant, met alleen om de 5 tot 10 minuutjes zijn oogjes een paar seconden open.
Ik weet wat er gaat gebeuren. Ik sta machteloos, ik weet dat ik niets kan doen behalve hem vasthouden tot het moment daar is.
In mijn gedachten heb ik de kweker alle mogelijke nare dingen al aangedaan. Ik heb duidelijk gevraagd of hij echt oud genoeg was.
Tuurlijk kan het iets anders zijn, maar daar wil ik nu even niet over nadenken.
Heb nog de stille hoop dat hij nog opwarmt als ik hem lang genoeg tegen me aan houd, maar eigenlijk weet ik wel beter.
Tranen stromen over mijn wangen, want hij was er nog maar net, maar hij is wel mijn maatje en hij is een levend wezen en hij is een baby die niets te kiezen heeft gehad.
Tegen beter weten in, maar altijd met de hoop dat wonderen de wereld niet uit zijn en het nooit te laat is om te proberen heb ik nog wat geprobeerd met druivensuikerwater en extra warmte, maar het lijkt toch niets uit te halen.
Ik heb zo te doen met mijn kleine vriendje, hij word maar suffer en suffer.
DA bood nog aan om hem in te laten slapen, maar ik geloof niet dat hij pijn heeft en met diezelfde stille hoop dat wonderen de wereld niet uit zijn kan ik het niet.
Wel lief een nummer gekregen waar ik, mocht het nodig zijn, de hele nacht op kan bellen.
Ach wat naar.
Heb je ook al geprobeerd te dwingen met een spuitje? Hij is ver heen als ik het zo lees, dus uit zichzelf zal het de kracht niet meer hebben.
Sterkte.
Druivensuiker heb ik er redelijk in gekregen, hij was te suf om tegen te stribbelen.
Wat een k**gevoel.
Ik herinner me lange dagen en nachten met kittens in een handdoekje tegen mij aan, 2 uur lang, 4 uur lang, 6, 8, 10, soms wel meer dan 12 uur lang en hoe zwak ze ook zijn dapper blijven ademhalen.
Op het laatst ben je dan zo hoopvol, omdat ze het zo lang volhouden, maar dan toch...
Witkopje doet het nog, maar dit is voor mij voor het eerst met zo'n klein, jong vogeltje.
Mag ik na zoveel uren nog een beetje hoop hebben? Of zit ik dan mijzelf voor de gek te houden?
En is het niet wreed om dit aan te laten modderen?
Zolang er geen (ondraaglijke/langdurige) pijn is ben ik altijd van mening dat je levens niet moet beëindigen, maar kan ik zeker zijn dat Witkopje geen pijn heeft? Misschien is hij wel te moe om te roepen...
En zo haal ik me nog vanalles meer in het hoofd, maar ook dat hoort er altijd weer bij.
Wanhoop, schuldgevoel, machteloosheid.
Kuif bleef maar zoeken, dus ik heb Witkopje terug in de kooi gezet.
Hij zit helemaal weggedoken in een hoekje, snavel in zn vleugel, slapend.
Kuif zit ervoor, die past op hem. Als ik bij de kooi kom kijkt Kuif verschrikt, maar hij wijkt niet van Witkopje zn zijde.
Bijzonder hoor, zo'n heel jong vogeltje en dan zo goed op zijn kleine broertje passen. En dapper van Kuif, want ik weet hoe graag hij in paniek schiet en naar boven fladdert en klautert wanneer ik dichtbij kom. Ik heb hem er een stukje trosgierst voor gegeven, hij heeft er op moment nog weinig belang bij, maar al hij wat trek krijgt gaat ie die vast lekker vinden.
Ik denk dat ik het qua updates hier maar bij houd totdat OF Witkopje verbetering laat zien, OF.....
Ik begin pas net met dit dagboekje, het moet geen treur/klaagboekje worden.
Als er ondertussen nog tips zijn om Witkopje zo comfortabel mogelijk te laten zijn dan hoor ik die graag.
Heb je hem wel pap geven en een warmte lamp erboven gehangen..
Verdorie ik had het nog gezegd dat hij te jong was 6 weken is niet zelfstandig !!
Veel sterkte .
Conny
Ik vind dit triest om te lezen, vooral omdat ik weet dat het niet nodig geweest is als de kleintjes bij de kweker gebleven waren! Witkopje kan duidelijk nog niet zelf eten en dit is het gevolg! Arme beest is aan het verhongeren op het moment! Het enige dat hem kan redden is eten! Ik hoop voor je dat kuif dit wel echt doet anders houd je niets meer over.
Groetjes : Caroline.
Druivensuiker is een korte boost.
Om te overleven moet hij zelf gaan eten.
Dit gaat hij niet zelf doen, dus je zal hem pap moeten geven. Zaadjes pellen heeft hij de kracht niet voor en wrs snapt hij ook nog niet hoe dit moet.
Heb je pap in huis? En spuitjes?
Wat triest! Weer iemand met verdriet en.een valkje met alle kansen vam de wereld die te snel is verhuisd omdat de kweker in mijn ogen alleen eurotekens ziet! Hoop dat hij het redt.
Als ik naar de foto kijk denk ik.eerder dat hij 5 weken is ipv 6!
Ik zou de kweker opbellen en aansprakelijk stellen, ook voor de kosten van de DA. Dit is allemaal geregeld in de flora en fauna wet in Nederland dan he?!
Je hebt er voor witkopje misschien niks aan maar toch!
Heel veel sterkte!
Liefs Evelien
He getsie wat een naar bericht zeg :(
Zeker als ze nog zo jong zijn en net bij je zijn. Je gaat je zo snel hechten aan een beestje.
Ik hoop dat ie 't red. Jij doet wat je kunt!
Zeker, sowieso contact opnemen met de kweker! Volgens de wettelijke regels is hij zelfs verplicht jou gratis een nieuw valkje te geven.
Ik doe dat zelf ook als iemand op tijd contact met mij opneemt en niet achteraf met een mooi verhaal komt wat ik moet geloven. In zo'n situatie vraag ik een sectie rapport vh valkje vd eigenaar.
(hiermee bedoel ik dus niet deze nare situatie, maar hoe het volgens mij zou horen)
Waar woon je? Miss is er iemand in de buurt met pap die kan helpen of miss heeft de kweker pap of miss kun je het valkje naar de kweker brengen zodat hij het gaat pappen?
Ik ben toch wel benieuwd hoe het hier nu gaat ???
Je bent mij net voor! Vroeg het mij ook af Caroline.
Allereerst, excuus voor mijn lange stilte.
Klein Witkopje heeft het niet gered, de avond dat ik mijn laatste stukje schreef (de zaterdag) was zijn laatste.
Ik was zo sneu van het hele gebeuren en zo boos op de kweker dat ik mijzelf er eventjes niet toe kon zetten hier te schrijven.
Uit de buurt heb ik een kweker van andere parkieten kunnen vinden, die heeft kunnen helpen met bijvoeren van een beetje pap, maar het heeft allemaal niet mogen helpen.
Ik had me suf gezocht naar info, juist omdat ik opvanger en herplaatser van dieren ben al zo lang weet ik hoe belangrik zulke dingen zijn, maar over de vertrek leeftijd niet genoeg gevonden (tegenstrijdige leeftijden) en helaas de kweker op zijn woord geloofd.
Witkopje heeft wel zelfstandig gegeten, maar niet genoeg om het op te redden en zijn lijfje was natuurlijk nog veel te klein om het lang te redden.
De laatste uren heeft hij bij mij gezeten, in een handdoek, tegen mij aan en met een extra lamp in de kooi bij zijn broertje.
Zijn broertje de dappere dodo (over hem schrijf ik later) heeft steeds bij hem gezeten en op hem gepast en zelfs toen het voorbij was wilde hij mij hem eigenlijk niet uit de kooi laten halen.
Ik kan nog vanalles meer schrijven, maar ik denk niet dat het toegevoegde waarde heeft aan dit berichtje, want deze is voor Witkopje, mijn lieve, dappere, kleine vechter die niet meer is.
Slaap zacht kleintje.
Heftig allemaal.
Heel veel sterkte met het verlies
Je hebt gedaan wat je kunt en dat os 1 ding wat zeker meetelt.
Sterkte namens mij en de parkieten!
Sterkte met het verlies van je kleine vriendje.
Hoe sneu ook het hele gebeuren met Witkopje is, Kuif blijft nog wel over.
Tot aan afgelopen week had hij nog steeds geen naam, maar die heeft hij inmiddels gekregen.
Frederik Jacobus Valk is zijn naam. (tja, wat kan ik zeggen, ik hou van apart haha).
Bij de kooi noem ik hem Frederik Kuif.
FJ was sneu natuurlijk, hij heeft ruim een week alleen maar op de bodem van de bak willen zitten. Het enige dat zijn interesse een klein beetje kon wekken was een stukje trosgierst en een babbeltje erbij.
Na ruim een week zag ik hem voor het eerst weer op de stok zitten, hij had besloten dat het gemis dan misschien niet over was, maar dat het wel tijd was om zelf weer gewoon vogel te zijn.
Diezelfde avond nog riep hij me een paar keer toe.
Nog een dag of 2 daarna moest ik met iemand een werkgesprek voeren en gingen we daarvoor aan de tafel zitten (een meter of 3 a 4 van de kooi af, maar wel met vrij zicht). Binnen 5 minuten was FJ waarschijnlijk beledigd dat de aandacht deze keer niet voor hem was en begon hij met een fluitje hier en een piepje daar te proberen toch wat aandacht te claimen.
Toen dit niet werkte begon hij te clownen zoals ik het maar noem. Vleugels wijd, wat flapperen zonder te vliegen, koppie heen en weer, van de ene stok op de andere en weer terug, net zolang tot de betreffende collega naar hem keek. Toen was het goed.
FJ word met de dag weer meer vogel en zijn vrolijke (ietwat brutale) zelf.
Inmiddels heeft hij wat verschillende stokjes en stokken om op te zitten, een blokje voor zijn snavel waar hij graag aan krast en natuurlijk mag speelgoed niet ontbreken. Allemaal gekleurde houten blokjes aan een ketting, met onderaan een belletje. Het belletje laat hij er maar bij, maar in de blokjes mag wat graag worden gehapt.
In het begin wilde ik hem graag zo snel mogelijk tam hebben, maar door alles wat hem is overkomen besloot ik dat wat bij te draaien.
Zo snel mogelijk wennen aan mensen en handen (want elke keer schrikken als er iemand voorbijkomt, of als het water ververst word is ook niet leuk) en het echte tam maken tot hij vrij op mn schouder mee kan de hele dag doen we lekker rustig aan. En ik geloof dat dat hem goed doet.
Hij is slim, het zou me niets verbazen als hij weet dat het tempo aan hem is. Ik breng veel uren door stijf naast de kooi of met 1 hand in de kooi, dichtbij hem, maar verder ga ik niet.
Hij komt vanzelf.
Afgelopen week is hij een paar uurtjes buiten de kooi geweest, per ongeluk.
Ik haalde de lade uit de kooi en omdat het een grote papegaaienkooi is blijft daar een flinke kier over waar normaal de lade zit. Voor een papegaai prima, die past daar toch niet tussen, maar mijn kleine valkje daarentegen...
Van de schrik viel hij van zn stok en viel hij zo door de kier op de grond.
Ramen en deuren waren gelukkig dicht, dus hij kon niet ontsnappen, maar de ramen bleken toch een klein beetje een probleem.
Hij had natuurlijk geen idee wat hem overkwam, dus begon driftig rond te fladderen en ondanks de vrij dichte vitrage die voor alle ramen hangt vloog hij er toch tegenop.
Ik wilde hem niet meteen gaan vangen, dus kooi opengedaan en maar afgewacht.
Na een uur zat hij nog in hetzelfde hoekje achter de plant, op de grond, maar toen ik rustig aan dichterbij kwam sloeg de paniek toe.
"Gewapend" met een bezemsteel (hopend dat hij het als stok zou zien en op zou stappen) voorzichtig naar hem toe gegaan.
Heel langzaam de stok voor hem geschoven, ging prima, heel zachtjes tegen zijn buikje geduwd, ging ook prima. 1 voetje erop gekregen en..... toen glibberde de steel uit mijn vingers, schrok hij zich te pletter en weg was FJ uiteraard.
Hij wilde meteen niets meer van de bezemsteel weten (leuk dat ze slim zijn, maar handig is anders haha) en sprong in de (nep) plant die altijd naast zijn kooi staat.
Ik heb er helaas geen foto's van kunnen maken, maar het was vreselijk komisch om te zien hoe hij zicht verstopte achter de bamboestok die de plant omhoog houd, maar wel om het hoekje bleef gluren. Zo'n klein vogeltje tussen de monsterlijk grote bladeren.
Ik heb dan maar de bovenkant van de kooi dicht gemaakt en de opening zo ver mogelijk in de plant geduwd, hopend dat hij uiteindelijk weer terug naar binnen zou gaan.
Hij heeft nog bijna 2 uur in de plant gezeten en toen ging hij gelukkig weer terug.
Pfieuw. Gauw kooi dicht hihi, en niet meer doen tot er een oplossing voor de ruiten is EN als het even kan, tot hij vrijwillig bij me komt zitten en ik hem gewoon terug kan brengen wanneer het moet.
Sinds een paar dagen eet hij vrij de trosgierst uit mijn handen terwijl ik die heel dichtbij vasthoud en hij komt ook aan "mijn" kant van de kooi zitten als ik ernaast zit.
Ook van collega's is hij niet meer bang. Iedereen kan (rustig) naar de kooi gaan, zonder dat hij alle kanten opspringt en degene die er het meest voorbij komen worden regelmatig getrakteerd op een praatje of een clownsshowtje.
Ik merk dat hij heel graag wil. Zelfs met een beetje gas terug zie ik dagelijks dat hij stappen vooruit gaat in het wennen en tam worden. Hij probeert zelf ook steeds dichterbij te komen, elke dag een halve centimeter erbij.
Vandaag kreeg hij voor het eerst een klein stukje kiwi en die besloot ik hem (vanaf buiten de kooi) uit de vingers te geven.
Dat vond hij nog wel vreselijk eng, maar na een paar minuutjes stilstaan en wat kletsen kwam hij toch kijken, een hapje eraf pikken en snel weer terugrennen naar de andere kant van de stok.
De kiwi moet interessant zijn geweest, want binnen een halve minuut kwam hij nog een hapje halen en toen rende hij alleen maar halverwege terug.
Morgen krijgt hij niks te snoepen en dan gaan we overmorgen maar proberen of hij het binnen de kooi ook uit de vingers gaat proberen te pakken.
Oh, en vergeet ik nog bijna te schrijven wat er ook vandaag gebeurde, zo leuk! De stok zit behoorlijk hoger dan de opening van de kooi, maar meneer weet toch orecies dat ik in de kooi kan als die open is.
Vanmiddag zat ik bij hem met het deurtje open en hij probeerde zowaar allerlei capriolen uti te halen met zijn kopje ondersteboven om door de opening heen te kijken in plaats van tussen de tralies door.
Zo dan, weer een hele flinke lap, maar dan zijn jullie ook weer helemaal op de hoogte van de vorderingen hier.
Dan wil ik nog een tip vragen; Is het beter om vast uit te kijken naar een maatje voor FJ, of maakt het niet zoveel uit en kan ik beter wachten?
Ik kan niet inschatten of hij zich (te) eenzaam voelt nu zijn broertje niet meer bij hem is.
Ook lees ik veel dat ze makkelijker wennen als ze nog jonger zijn.
Anderzijds wil ik hem ook graag de rust geven die hij misschien nodig heeft, om verder te wennen en op zijn gemakje tammer te worden.
Ik hoor graag jullie meningen.
Net of het zo zou moeten zijn, terwijl ik niet op zoek was stuitte ik op een valkmeisje die een goed thuis zoekt.
Ze is 1 jaar, handtam en ze is prachtig! (hoewel ik alle valkjes prachtig vind).
Ik heb contact opgenomen en haar baasje ziet het helemaal zitten om haar bij mij en Frederik te plaatsen.
Komend weekend ga ik kennismaken en als het van beide kanten klikt (dat is ook altijd nog afwachten) dan gaat ze met me mee.
Ondertussen heb ik een grappige playlist samengesteld op mijn youtube pagina, met allemaal vrolijk fluitende valkjes (en een paar andere vogeltjes ertussen). Deze heb ik gisteren de hele avond laten spelen voor FJ en vandaag ook alweer een paar uurtjes en k geloof dat hij het prachtig vind.
Hij luistert er aandachtig naar en hij kletst heerlijk terug tegen de computervogeltjes en ik hoorde hem net zowaar proberen een heel deuntje te fluiten.
Hij roept vaak naar mij en hij kletst regelmatig een beetje, maar sinds hij alleen is was hij heel erg stilletjes. Nu zit hij ronduit te babbelen, geweldig!
Nu maar eens op zoek naar een geschikt kooitje waar zijn (hopelijk) toekomstige speelmaatje in kan wonen tot ze gewend zijn aan elkaar. Fingers crossed dat dat allemaal fijn verlopen gaat, maar ik heb goede hoop.
Fijn, fijn, fijn! Ik heb een mooie, grote papegaaienkooi erbij kunnen vinden, voor de nieuwe buurvrouw van FJ.
Morgen word hij gebracht, dan lekker poetsen en drogen en vast naast FJ zn kooi zetten.
Ik hoop dat ze elkaar snel aardig vinden, zodat ze kunen gaan samenwonen.
De nieuwe kooi is als het goed is zelfs nog iets groter dan FJ zijn kooi, dus zodra ze kunnen samenwonen kan zijn huisje de deur uit en blijft de nieuwe mooi staan.
Het nieuwe valkje is al tam en nu ik toch al op veel dingen hoop, hoop ik ook dat FJ van haar oppikt dat vingers ook goeie zitplaatsen zijn.
Frederik heeft vandaag een stukje appel gekregen. Eerst vond hij het maar niets, maar toen hij een hapje genomen had bleef hij er maar in smullen. Fijn om te zien dat hij blij word van een stukje fruit.
Hij word ook meer en meer kwebbelig en fluiterig, hij brabbelt nu rustig een halfuur aan een stuk door en dat verschillende keren op de dag.
Mede daarom denk ik nog altijd dat ij een mannetje is (en het is wel zo makkelijk om hij of zij te kunnen zeggen) en blijf ik hem maar hij noemen.
Is het bij Lutino's eigenlijk te zien op een of andere manier behalve aan gedrag, wat voor geslacht ze hebben, of kan dat alleen met een dna test?
Voor nu maakt het me ook niets uit, maar volgend jaar wil ik een grote voliere bouwen in de woonkamer, dan zou het fijn zijn om te weten, want ik heb geen verstand van valkeneitjes en baby's.
Het is me geloof ik niet gegund op moment.
De nieuwe kooi werd bezorgd en die heb ik lekker uitgebreid een poetsbeurt gegeven, daarna fotootjes gemaakt van FJ, van de kooi waar hij op moment woont, van de nieuwe kooi.
Mail getikt naar de eigenaar van het nieuwe valkje (omdat ik dacht dat ze het wel fijn zou vinden om te weten waar ze terechtkomt), fotootjes bij de mail gedaan en een minuut later kreeg ik een "delivery failure".
Ik wilde net beginnen een tweede mail te tikken (dan maar eerst zonder foto's) toen ik zelf eentje ontving van de betreffende mevrouw.
Ze wilde het valkje niet wegdoen, omdat haar dochter bezwaren had en omdat ze nu zeker wist dat her diertje in ieder geval onderdak had.
Oke, nu ben ik natuurlijk wat bevooroordeeld, want ik ben degene die het valkje zou krijgen, maar buiten dat, hoezo zou iemand anders niet goed voor een valkje kunnen zorgen? En hoezo zit het beestje bij haar beter, zij wilde het toch al niet meer hebben wegens tijdgebrek. Beetje egoistisch richting het diertje.
En dan niet zozeer omdat ik per se deze wil hebben, voor mij komt er heus wel eentje, maar als je het toch al besloot weg te doen omdat je het niet goed genoeg kan verzorgen, waarom dan terugdraaien alleen omdat je dochter het niet wil hebben?
Naja, goed, ik heb in ieder geval een monster van een grote kooi erbij en omdat ik nu toch zo blij was met het idee er eentje bij te krijgen gaat mijn zoektocht naar een geschikt valkje van start.
(en die begint natuurlijk hier op het forum, bij de valkjes die door omstandigheden niet meer thuis kunnen blijven).
Ik geloof trouwens dat ik FJ ga verhuizen naar de nieuwe kooi, zodra die goed gedroogd is, want die is nog groter dan waar hij nu al zit.