Hoi iedereen,
Hier even een lang verhaal...
Ik zit er echt heel erg mee dat mijn valkparkiet mij aanvalt sinds we zijn verhuisd..
Mijn valkparkiet is een mannetje en is nu ongeveer 3 jaar oud. Ik heb hem gekregen toen hij nog erg jong was, en toen ik hem nog pap moest voeren.
We hadden vanaf het begin een goede band, ook al had hij wel een eigen wil. Maar iedere keer als ik de kamer in kwam waar zijn kooi stond dan werd hij helemaal blij, rende op en neer op het touw in zijn kooi, en begon te fluiten. Ook liet ik mijn valkparkiet regelmatig los, zodat hij lekker kon vliegen en zijn energie kwijt kon.
Ongeveer een jaar geleden heeft hij mij voor het eerst aangevallen. Ik heb toen een operatie gehad, waardoor ik 2/3 weken wat minder tijd had voor mijn vogeltje. Hij heeft mij toen in mijn gezicht aangevallen.. mijn oor en lip bloedde, en ik had een kras op mijn gezicht.. Ik dacht dat dit kwam omdat hij aan wou geven dat hij het er niet mee eens was dat hij niet genoeg aandacht had gekregen. Ik heb toen de tijd erna met erg veel geduld voor hem gezorgd, en hem weer regelmatig los gelaten, waardoor het wel weer goed kwam.
Nu zijn we weer 1 a 1,5 jaar verder, en ben ik verhuisd. De verhuizing van mijn valkparkiet ging wel goed, alleen door een mottenplaag moest hij ook in een nieuwe kooi (de oude kooi had holle profielen waar een hele mottenfamilie in zat genesteld).
Ik heb hem toen even laten wennen, en alles leek goed te gaan, hij floot weer vrolijk naar me en kwam heel opgewekt over. Ik mocht ook gewoon met mijn hand in de kooi om zijn drink bakje te verschonen etc.
Op een avond is hij alleen zo geschrokken (zijn sepia viel), ik denk door de nieuwe omgeving ed, waardoor hij zijn vleugel had gestoten. Het bloedde best erg. Het is gelukkig wel weer goed genezen.
Nadat ik hem toen nog een paar dagen heb laten rusten, merkte ik dat het wel al wat beter ging.
Ik wou hem dus eens loslaten zodat hij weer lekker wat kon vliegen. Ten eerste wou hij zijn kooi niet echt uit.. de nieuwe kooi heeft ook een veel kleiner deurtje.. nou toen hij er eenmaal uit was ging het wel oke.. Hij kwam gewoon op mijn arm zitten.. maar zodra hij mijn hand zag rende hij daar naartoe en wilde hij erin bijten.. echt doorbijten.
Ik heb hem toen toch maar een tijdje uit de kooi gelaten en rustig tegen hem gepraat en wat gefloten, en daar reageerde hij wel wat op.
Toen ik hem terug wou zetten begon de ellende alleen weer.. hij kroop snel naar mijn schouder en wou me weer in mijn gezicht aanvallen.. dat bleef zo doorgaan tot dat ik hem gelukkig terug in de kooi kreeg.. dit heb ik wel allemaal erg rustig gedaan omdat ik hem niet bang wou maken.
Het probleem is nu alleen dat hij niet meer blij is als hij mij ziet.. Hij hapt naar me vanuit de kooi, valt me aan als ik zijn eten/drinken wil verversen, en fluit veel minder..
Aangezien hij me ook al een aantal keer heeft aangevallen ben ik zelf ook wel bang geworden om hem nog los te laten.. ik moet voortaan altijd een vest met capuchon aan, zodat ik mij kan beschermen voor als hij me aan wil vallen.
Ik weet niet meer wat ik moet doen, en het doet me ook echt pijn om mijn valkparkietje zo te zien.. Het is zo ook niet leuk voor hem.
Weet iemand wat ik moet doen? Als ik hem niet meer los kan laten moet ik misschien toch overwegen om een nieuw thuis voor hem te vinden.. Waarschijnlijk zou hij wel terug kunnen naar de fokker waar hij dan in een grote volliere mag.. Het doet me al verdriet om hier aan te denken, maar als dit het beste is zou ik het zeker overwegen..
Ik hoop dat iemand me advies/tips kan geven.
Alvast bedankt!
Gr. Jessica
Hoi Jessica,
Om maar met de deur in huis te vallen: ik heb ook geen oplossing voor je. Maar ik heb wel soortgelijke ervaringen met mijn mannetje. Toen ik hem kocht was hij 1,5 jaar oud en ik had nog nooit zo'n lieve vogel gehad! Tot hij twee weken bij me was en ging bijten. Hij bijt regelmatig het bloed uit mijn vingers. Ik ben er ook wanhopig van geweest. Hij lijkt ineens bang voor mijn handen TERWIJL ER NOOIT IETS IS VOORGEVALLEN, sinds hij bij mij is. Ik laat hem nu heel veel uit de kooi (gelukkig laat hij zich heel braaf terugzetten) en laat hem verder maar met rust. Ik praat wel veel tegen hem en complimenteer hem enorm als hij lief doet, maar ik probeer hem niet meer te aaien of wat dan ook met mijn handen bij hem. Zo hebben we een compromis gesloten. Hij lijkt wel gelukkig. Een beetje jammer vind ik het wel dat hij niet meer zo knuffelig is. Maar ja, dat is dan maar zo. En weet je, dat je zo hard wordt gebeten: het went.
Maar misschien weet iemand wat er met onze vogels aan de hand is (puberteit? De mijne is nu 3,5 jaar oud) en heeft iemand tips. Ik volg dit topic daarom graag op de voet.
Heel veel succes met je vogel! Probeer hem in elk geval liefdevol te benaderen. Dat is waarmee ik hoop dat het probleem in elk geval niet escaleert.