Goededag,
Heeft dokter Peter Bastiaansen mijn valkparkietje Jennifer met medicijnen van haar schimmelinfectie in krop en maag kunnen af helpen, ze is daarna niet meer de oude geworden.
Ze zit vaak bol, wil ontzettend graag gekroeld worden (wat natuurlijk wel gezellig is) en ze lijkt zwaar te ademen. Hoewel ze goed eet, blijft ze mager.
Daarom gisteren maar wéér terug naar dokter Bastiaansen. Hij heeft haar onderzocht en ook hij vindt haar wat benauwd en te mager. Ontlasting is nu wel nog steeds vrij van schimmel.
Uiteindelijk dacht hij een eitje in haar buikje te voelen. Daarom zijn er röntgenfoto's van Jennifers buikje genomen. En jawel hoor, er zit een 'reuzen-ei' in haar buik. Het eitje is ook veel ronder dan normaal; normaal zou het ovaler moeten zijn.
Niettemin doet Jennifer geen enkele poging om een nestje te maken, noch geeft ze andere signalen die erop wijzen dat ze binnenkort een ei gaat leggen.
Jennifer is nu ruim zeven jaar oud. Ze heeft een stuk of zes, zeven eieren gelegd in de zeven jaar dat ze nu bij mij woont. Wel is het zo dat ze sinds april 2009 een mannetjes valkparkiet in haar kooi erbij heeft zitten en sindsdien heeft ze nooit meer een eitje gelegd.
Als het eitje er vrijdag niet uit is gekomen, wil dokter Bastiaansen het eitje operatief verwijderen. Hoewel ik vertrouwen heb in de kundigheid van dokter Bastiaansen, zie ik daar enorm tegenop.
Op advies van dokter Bastiaansen heb ik nu een kartonnen doos in de kooi gezet waarin ze zou kunnen gaan nestelen. Maar ze doet geen enkele poging. Alsof ze helemaal niet door heeft dat er een ei gelegd moet gaan worden.
Heeft iemand tips?
Bij voorbaat hartelijk dank voor een reactie!
Hartelijke groet,
Daphne
Zou het wel zeker een ei wezen en niet iets anders :-\
Groetjes: Caroline.
Snap die dokter niet........... waarom niet? Als een vogel een ei in zich heeft en moeite doet om eruit te laten komen is de standaard dat een vogel met legnood in een ziekenkooi wordt gestopt met extra vocht cq warmte. Enkel op deze manier kan er op een natuurlijke manier een verstopt ei er iets makkelijker uitkomen.
Enige wat je nu nog kan doen is een paar druppels olie (zonnebloem/olijfolie/levertraan olie) mengen door een halve kilo voer (beslist niet meer als een paar druppels per halve kilo voer).
Op deze manier zorg je dat er wat smeermiddel in het darm kanaal komt. Ga beslist niet met een wattenstaafje met olie erin zitten poeren want je beschadigd meer als je zelf denkt als je niet weet wat en waar je mag zitten.
Enige tip die ik je kan geven is warm zetten en de olie door het voer mengen en hopen dat het goed komt en inderdaad een ei is en niet erger. Is het wel een verstopt ei meng dan voor de rest van haar leven een paar druppels levertraan of olijf olie door het voer heen om dit in de toekomst proberen te voorkomen.
Gr,
Patrick
Beste Caroline en Patrick,
Hartelijk bedankt voor jullie reacties.
Begrijp ik het goed dat jullie twijfelen aan de diagnose dat Jennifer last zou hebben van dat eitje? Wat denken jullie dat ze dan wel kan hebben?
Het is een feit dat ze een groot ei in haar buikje heeft; dat hebben we met röntgenfoto's bevestigd gezien.
Maar aangezien Jennifer al eerder eieren heeft gelegd en dan heel ander gedrag vertoonde, weet ik ook niet of ze wel last heeft van dat eitje. Niemand weet natuurlijk hoe lang dat ei al in haar buikje zit.
Jennifer doet absoluut geen moeite om het eitje te willen leggen; ze doet alsof er geen eitje in haar buikje zit; ze nestelt niet, niks.
O, hemel, ik maak me steeds ongeruster!
Bastiaansen is toch een goede en ervaren vogelarts, die gaat toch ook niet zomaar Jennifer onder narcose brengen en opereren?!
Overigens staat Jennifer in de woonkamer waar de temperatuur zo'n 20 graden zal zijn overdag. Heeft ze volgens jullie nu ook de warmtelamp nodig?
Ik word wel wanhopig nu, het is al donderdag en nog geen ei... :-(
Bedankt weer voor jullie eventuele reacties.
Hartelijke groeten,
Daphne
Beste mensen,
Zojuist gebeld met de kliniek van vogelspecialist dokter Frank Verstappen in Driebergen. Het geval voorgelegd.
Ook daar is het advies om het ei operatief te verwijderen als het niet snel vanzelf komt. In Driebergen willen ze soms nog proberen om het ei kapot te masseren in de buik en het er dan zo uit te laten komen. Echter, dit geeft vaak niet het gewenste resultaat (vaak is het ei te veel verkalkt) en geeft vaak complicaties. De vogel verzwakt dan en moet alsnog geopereerd worden wat natuurlijk niet erg gunstig is.
De kliniek van dokter Verstappen sluit zich volledig aan bij de voorgestelde behandelwijze van dokter Bastiaansen.
Als Jennifer vandaag geen eitje legt, zal ze dus morgen geopereerd worden. O, hemeltjelief, wat vind ik dat een zorgwekkend idee, zo'n klein, teer diertje onder narcose. Maar ja, zo is het natuurlijk ook niks: ze kan niet eeuwig met dat grote, ronde ei in haar buikje blijven rondvliegen.
Eten doet ze gelukkig nog heel goed. Wat dat betreft hoeft ze nu ook niet verder te verzwakken. Alleen extra vervelend dat ze zo mager is geworden door die eerdere schimmelinfectie -die op zich ook al wijst op een zwak immuunsysteem.
Duimen jullie voor mijn meisje? Alvast bedankt!
Hartelijke groeten,
Daphne
Ik trek zeker de deskundigheid van bastiaanse niet in twijfel hoor. De arts is heel goed. Vind het alleen zo raar dat ze totaal geen last van dat ei heeft ? Dus of er niet meer aan de hand is.
Gelukkig eet ze nog wel.
Ik ga heel hard duimen voor jullie morgen in ieder geval.
Succes !
Groetjes : Caroline.
Ik duim voor je mee, meid. Zelf heb ik erg goede ervaringen met Dt Verstappen. Silvo, mijn bleekmasker valkje is er een keer opgenomen geweest i.v.m. een VALKPARKIETENKEEL-ONTSTEKING en vorige jaar is er een minuscuul abcesje van het neusdopje van deze zelfde Silvo door Verstappen verwijderd. Dat er uiteraard toch altijd iets mis kan gaan moge duidelijk zijn. Maar is dat niet bij elke operatie zo? Het enige wat jij kunt doen is je over te geven aan de deskundigheid van deze vogelarts en wij hopen en bidden voor jou en je valkje dat alles goed gaat komen. Heel veel sterkte!
Hoop niet dat ik je in paniek gebracht heb want dat is niet mijn bedoeling geweest.
Ei stuk masseren zou ik zeer zeker niet laten doen (zijn maar heel weinig mensen die via massage een ei uit een vogel kunnen krijgen en bedoel dan ook heel weinig mensen).
Soms is een operatie niet te voorkomen bij huisdieren maar wat moet dat moet.
Ik zal in ieder geval voor je duimen.
Gr,
Patrick
Citaat van: Hermien op 5 januari 2012, 17:04:16
Ik duim voor je mee, meid. Zelf heb ik erg goede ervaringen met Dt Verstappen. Silvo, mijn bleekmasker valkje is er een keer opgenomen geweest i.v.m. een VALKPARKIETENKEEL-ONTSTEKING en vorige jaar is er een minuscuul abcesje van het neusdopje van deze zelfde Silvo door Verstappen verwijderd. Dat er uiteraard toch altijd iets mis kan gaan moge duidelijk zijn. Maar is dat niet bij elke operatie zo? Het enige wat jij kunt doen is je over te geven aan de deskundigheid van deze vogelarts en wij hopen en bidden voor jou en je valkje dat alles goed gaat komen. Heel veel sterkte!
Ben jij niet in de war met de naam?
Citaat van: carco op 5 januari 2012, 19:05:12
Citaat van: Hermien op 5 januari 2012, 17:04:16
Ik duim voor je mee, meid. Zelf heb ik erg goede ervaringen met Dt Verstappen. Silvo, mijn bleekmasker valkje is er een keer opgenomen geweest i.v.m. een VALKPARKIETENKEEL-ONTSTEKING en vorige jaar is er een minuscuul abcesje van het neusdopje van deze zelfde Silvo door Verstappen verwijderd. Dat er uiteraard toch altijd iets mis kan gaan moge duidelijk zijn. Maar is dat niet bij elke operatie zo? Het enige wat jij kunt doen is je over te geven aan de deskundigheid van deze vogelarts en wij hopen en bidden voor jou en je valkje dat alles goed gaat komen. Heel veel sterkte!
Ben jij niet in de war met de naam?
De kliniek van vogelspecialist Frank Verstappen adviseert hetzelfde als vogelarts Peter Bastiaansen. Morgenochtend bel ik dokter Bastiaansen op voor overleg. Maar hij heeft dinsdag al aangekondigd dat als het eitje er vrijdag niet is, hij wil opereren (vrijdag of eventueel zaterdag want hij heeft weekenddienst).
Er is helaas nog altijd geen eitje ... :-(
Bedankt voor jullie reacties, erg fijn om diverse ervaringen te 'horen'. Hopelijk kan ik later hier met goed nieuws over mijn trouwe meisje komen.
Hartelijke groeten,
Daphne
Beste geïnteresseerde,
Jennifer is vanmiddag geopereerd. Peter Bastiaansen heeft eerst voorzichtig geprobeerd om het eitje uit haar buikje te masseren (onder narcose). Dit is echter niet gelukt.
Daarom heeft hij Jennifer moeten opensnijden. Daar ontdekte hij dat het eitje sterk verkalkt is en via een ontsteking met de eileider was vergroeid. Daarom lukte het ook niet om het eitje eruit te masseren.
De operatie is redelijk gelukt, aldus Bastiaansen. Ik ben direct na de operatie bij mijn meisje gaan kijken en wat ik zag was één hoopje ellende, hijgend, in een handdoekje gewikkeld, onder de rode lamp. Ze deed even haar oogjes open toen ik tegen haar sprak en ze maakte een soort geluidje maar toen zakte ze weer weg. Ze zag er meer dood dan levend uit. Erg emotioneel voor mij. Mijn arme, arme schatje.
Twee uur later heb ik nog even gebeld. Ik was zo bang dat ze inmiddels overleden zou zijn. Maar volgens de assistente had ze al een papje gehad (via de kropnaald) en reageerde ze nu een beetje op geluiden. Ze zat nog wel zielig in een hoekje.
Uiteraard mag Jennifer vandaag nog niet naar huis: haar situatie is nog kritiek. Het zal nog wel een paar dagen duren voordat we weten of ze het gaat halen. We zullen nog even voor haar moeten duimen dus.
...
Zojuist belde dokter Bastiaansen me. Het gaat ietsje beter met Jennifer. Ze stapt wat rond, heeft omstreeks 17 uur een papje gekregen wat ze binnen heeft gehouden. Ze moet in elk geval het weekend blijven. Vooral de ontsteking in haar buikje maakt Bastiaansen bezorgd. En de eerste 24 uur zijn sowieso heel spannend. Maar in elk geval gaat het tot op heden niet slechter met haar. Laten we blijven duimen voor haar!
Hartelijk bedankt voor het medeleven!
Daphne
Jeetje wat heftig! Hopelijk komt je schatje er weer snel bovenop! Heel veel beterschap voor Jenny.. :-*
Groetjes Jaimy
Jee dat zal schrikken geweest zijn.
Ik zal heel hard voor jullie duimen dat het goed gaat allemaal.
Groetjes: Caroline.
Caroline en Jaimy, dank jullie wel!
Heel spannend. Ik hoop zo dat ik later dit weekend goed nieuws mag brengen...
Tja, een operatie bij zo'n kleine vogel is ook niet niks, hè? Hoop dat ze haar avontuur gaat overleven. In ieder geval is ze bij Bastiaansen in goede handen! Goede handen, kennis van het vak en een béétje geluk zijn de ingrediënten die jouw valkje nodig heeft om op te knappen. Èn onze duimen, niet te vergeten. Hier draaien ze alweer op volle toeren!
Dank je wel, Hermien, voor je bemoedigende woorden.
Hoe het ook gaat aflopen met Jennifer, ik ben heel tevreden over vogelarts Peter Bastiaansen. Hij komt inderdaad zeer deskundig over. Daarbij neemt hij altijd alle tijd voor jou en je dier. Ik heb ook altijd het idee dat hij zeer zorgvuldig te werk gaat. Nu ook weer met de diagnose van dat eitje. Ik kom met de vage klachten dat Jennifer wat bol zit, opvallend veel wil kroelen en wat hijgt. En dat ze ondanks goed eten maar niet wil aankomen. Hoe vaag kan het zijn? Maar Bastiaansen neemt mijn verhaal serieus en onderzoekt Jennifer onverstoorbaar en grondig. Echt een heel prettige dierenarts. Juist ook omdat hij deskundigheid met betrokkenheid combineert. Ik ken meer van dat soort dierenartsen (bijvoorbeeld Evert-Jan de Boer in Utrecht -uitstekend met cavia's en konijnen!- en de twee paardenartsen in ruste Theo van Gastel en Jan Coerwinkel uit Waalwijk/Kaatsheuvel) en ik draag ze op handen!
Hopelijk mogen alle goede zorgen van Bastiaansen Jennifer er snel bovenop helpen. Mijn trouwe vriendinnetje verdient het! En ze is pas 7 jaar oud ...
Ik duim heel hard mee
:-*
Beste mensen,
Ik heb heel slecht nieuws gekregen. Mijn lieve Jennifer is vannacht overleden. Ze hebben haar vanochtend dood in de kooi gevonden.
Wat een klap. In alle ellende en tegenspoed ook nog onverwachts. Toch. De dierenarts vertelde me zojuist dat hij het ook niet meer had verwacht. Hij heeft haar vannacht nog gezien en gevoerd en het leek redelijk goed met haar te gaan, aldus Bastiaansen. Ze leek wat aangesterkt door het eten. Ze kwam weliswaar moeilijk uit de narcose, verklaarde de vogelarts, maar gisteravond ging het wat beter en vannacht heeft hij haar dus nog gezien en toen ging het eigenlijk redelijk goed.
Bastiaansen was vanochtend ook onaangenaam verrast dat ze alsnog is overleden. Ik vroeg of het zou kunnen komen door een inwendige bloeding, maar dat gelooft hij niet. Hij denkt meer dat het een combinatie van alles is geweest. Ze was natuurlijk al vermagerd (verzwakt) door de schimmelinfectie. Die schimmel was wel verdreven maar ze bleef mager. En dan die ontsteking in haar eileider plus de narcose. Het is haar te veel geworden.
Maar we hadden natuurlijk geen keus. Dat ei met die ontsteking konden we natuurlijk ook niet laten zitten.
Ik kan het gewoon niet geloven. Ik ben totaal overstuur. Ik weet wel dat er risico was en ik was ook erg bezorgd, maar nadat ik gisteravond had gehoord dat ze weliswaar nog kritiek was maar dat ze al wat beter leek, geloofde ik er wel in dat ze het zou kunnen gaan halen.
Waar ik veel moeite mee heb, is dat ik haar heb moeten achterlaten bij de dierenarts. Ik had geen keus; ze had zijn zorg (dwangvoeding via de kropnaald) nodig. Maar ik had haar eigenlijk ook niet alleen willen laten. Ik zag haar als mijn maatje maar zij mij duidelijk ook. En nu is ze in alle eenzaamheid, moederziel alleen overleden. Ik had haar dan zo graag in mijn handen gehad, dan had ik haar nog wat mentale steun kunnen geven. Ik geloof er zelf niet zo in maar mensen die dat wel doen en die ik wel eens masseerde zeggen dat ik heel goed reiki kan geven. Dat had ik haar dan ook willen geven, om haar te steunen. Om haar te laten weten dat ze niet alleen zou zijn. Maar nu is ze wel alleen geweest en dat vind ik heel erg, juist omdat ze zich blijkbaar zo slech voelde.
Dokter Bastiaansen is ook werkelijk een kei in het opvangen van mensen die totaal overstuur zijn, zo heb ik zojuist ook gemerkt. Wat een kanjer van een mens is hij. Het troost me dat Jennifer bij hem de beste zorg heeft kunnen krijgen. Maar ik ben niettemin zo ontzettend overstuur. Dit komt zo hard aan. Ze was nog maar zo jong. En ik hield zo ontzettend veel van haar.
Mijn partner komt me zo halen en dan ga ik met hem naar Jennifer toe. Ik weet eigenlijk niet of ik haar nog wil zien, maar ik denk het wel. Ik weet ook niet of ik haar wil meenemen om te begraven of dat ik haar wil achterlaten.
Ik weet gewoon helemaal niks meer. Dit is zo'n klap. Wel heel vreemd. Want 14 september 2009 is totaal onverwacht mijn paard overleden (hij kreeg een schop van een ander paard en daardoor brak zijn been waardoor ik hem heb moeten laten inslapen). Toen wist ik precies wat ik wilde dat er verder met hem moest gebeuren.
Een jaar later, op Dierendag 2010, is de cavia van mijn partner en mij overleden, na 6,5 week intensieve zorg. We hebben hem moeten laten inslapen, nog maar pas 2 jaar oud, omdat hij een gat in zijn kaak bleek te hebben (waarschijnlijk een abces). ik wist toen ook precies wat ik wilde: achterlaten bij de dierenarts.
Maar nu met Jennifer is het anders. Ik kan namelijk gewoon helemaal niet geloven dat ze dood is. Nog zo jong en toen ik haar gisteren wegbracht eigenlijk nog lang niet zo ziek dat je zou denken dat ze binnenkort overlijden zou.
Het is zo raar. Ik was heel bang dat ze dood zou gaan maar op enig moment had ik er om een of andere reden juist meer vertrouwen in dat ze het zou redden. Dat een dier van mij nu eens niet zo'n vreselijke pech zou hebben.
Wat is dit?! De laatste jaren gaan er telkens dieren bij me dood, waarvan twee veel en veel te jong. Waarom? Vroeger werden de dieren juist stokoud bij me.
Ik kan gewoon niet geloven dat ze er niet meer is. Mijn lieve Jennifer. Mijn trouwe maatje. Als ik thuis was, was ze heel vaak los en dan zat ze zo graag bij me in de buurt, ofwel op mijn schouder, ofwel op mijn computerscherm. Zodra ik een kamer verliet, piepte ze naar me. Dan zei ik dat ik zo terug zou komen en soms wachtte ze dan op me, maar soms vertrouwde ze het niet en dan vloog ze toch gauw op mijn schouder.
Als ik zei dat ze moest komen, dan kwam ze altijd direct mee: ze wilde altijd bij me zijn. Ze is zelfs eens weggevlogen toen haar kooi buiten stond en ik zo stom was geweest het deurtje open te laten staan. Ze vloog de straat op, luid naar me schreeuwend. Toen ik ook de straat op ging, zat ze tegen de muur van een huis, roepend naar mij. Ik ben toen haar richting op gelopen en ze wist niet hoe snel ze naar me terug moest vliegen om op mijn schouder te gaan zitten, zo graag was ze bij me.
Als ik 's morgens beneden kwam, riep ze me al als ik nog op de trap liep. Ze riep me als ik de voordeur openmaakte. We waren zo graag samen. Ze is bij me gekomen als jonge vogel. Toen ze zelfstandig kon eten, is ze eerst een week bij iemand anders geweest. Die ander heeft haar toen weggedaan en ik kreeg haar.
Bij mij is ze tam geworden. Ik heb haar niet gedwongen. Ze was zelf zo nieuwsgierig dat ze steeds dichter bij me wilde zijn. Op enig moment, het kostte wat tijd, kon ik haar aaien. En gisteren, joh, ik heb haar uren zitten kroelen. Dat heb ik haar wel nog kunnen geven voordat ik haar naar Prinsenbeek bracht. Ik heb haar expres pas vlak voor de operatie gebracht zodat ze nog wat thuis kon zijn en ik haar liefde kon geven. Ze genoot er zo van. Maar troost me dit? Nou, maar heel weinig. Ik ga haar zo vreselijk missen ... :'(
Wat heel raar is, is dat ik hier nu nog met een mannetjesvalkje zit. Ik heb hem een kleine twee jaar geleden gekocht omdat ik het vervelend voor Jennifer vond dat ze alleen was als ik er niet was. Het is niet zo'n succes geworden.
Ik had gehoopt dat Jennifer en hij vriendjes zouden worden. Jennifer is zelfs met me mee gegaan om te kijken of het zou klikken. Maar dat heeft niet goed gewerkt. Jennifer en hij zijn nooit echt maatjes geworden. Wat heet: in het begin was ze zelfs bang voor zijn agressie. Dat ging later wel beter, dan beet ze wel van zich af. Maar ze was altijd op haar hoede voor hem. Hij is ook best lomp: zat zij op mijn schouder, moet hij natuurlijk ook altijd precies daar landen waar zij zit. Dat was steeds zo. Maar goed, er werd nooit gevochten of zo. Jennifer was ook snel genoeg om weg te komen in de grote (papegaaien)kooi om nooit door hem gegrepen te hoeven worden. En het mannetje vond het blijkbaar ook genoeg om machogedrag te vertonen zonder haar te willen verwonden.
Maar het mannetje en ik, dat is ook nooit helemaal goed gegaan. Daar waar Jennifer mijn trouwe maatje en echte vriendin was, daar bijt het mannetje me meermaals per week tot bloedens toe in mijn vingers. Het mannetje is met de hand opgefokt en ik vrees dat hij getikt is. Hij vertoont ook verder vreemd gedrag.
Natuurlijk vind ik ook hem met vlagen schattig (hij kan echt leuk doen en hij praat ook een beetje) maar vaak ook baal ik van hem omdat hij echt gemeen is.
Ik voel me schuldig dat ik veel en veel meer van Jennifer houd dan van hem. En niet dat ik wil dat hem iets overkomt -hij is ook een levend wezen en verdient een fijn leven- maar dat uitgerekend mijn Jennifer nu dood is en dat dat valse kreng achterblijft, is wel een heel rare gewaarwording.
Wat mij betreft was alleen het beste goed genoeg voor Jennifer. Ze kreeg een heel ruime kooi, het duurste voer, de beste medische zorg en heel veel aandacht en liefde van me. Dat gaf en gunde ik haar met heel mijn hart.
Maar dat mannetje... het is mijn algemene dierenliefde die vindt dat ik ook voor hem het allerbeste moet willen. En hij zal dat uiteraard ook van me krijgen. Maar omdat we eigenlijk helemaal niet zo goed met elkaar kunnen opschieten, gaat dat niet met heel mijn hart.
Zo stom, dat hij hier nu nog is (en ook zal blijven, want ik doe dieren niet weg), terwijl hij eigenlijk als belangrijkste aanwezigheidsrecht bij mij in huis heeft om Jennifer niet alleen te laten zijn als ik niet thuis was.
Ik vind dat ik het mannetje hiermee te kort doe. Maar omdat hij zich vaak zo misdraagt en hij meestal echt niet lief is, vind ik het niet makkelijk om hem net zo volledig in mijn hart te sluiten als Jennifer. Bij Jennifer ging dat vanzelf, dat houden van. Bij het mannetje speelt er wat mij betreft ook medelijden omdat hij er ook niks aan kan doen dat hij verkeerd is opgevoed en feitelijk is verpest door mensen.
Nou ja, wie weet kunnen we nog vriendschap sluiten nu hij alleen is.
O, o, o, wat ga ik Jennifer missen. Dit verdriet is heel groot.
Iedereen bedankt voor het meedenken en de steun!
Hulde aan de zorgzame, kundige en betrokken Peter Bastiaansen!
Met intens verdriet groet ik jullie,
Daphne
Beste Daphne
Ik heb net je verhaal zitten lezen en moet je zeggen dat ik het niet droog gehouden hebt :'( :'(
Jij en Bastiaanse hebben haar alle kansen gegeven die ze zo hard nodig had ..
Maar het mocht niet zo wezen :-[ :'(
Ik wens je veel heel veel sterkte met je verlies en wij van het forum leven enorm met je mee !!
Valkjes zijn zulke aparte vogels ,daar moet je wel van houden en liefde heeft Jennifer bij jou enorm veel gehad :-* :-*
Je was een top baasje .....
Groetjes en een dikke knuffel uit Rotterdam
Conny
Dank je wel, Conny, voor je lieve woorden. Ik zit al de hele ochtend te huilen. Alleen mensen die ook echt van hun dieren houden, kunnen begrijpen hoe vreselijk verdrietig ik nu ben.
Pfff, dat is me even een verhaal zeg. Wel goed van je om het helemaal hier te typen, want daar begint het verwerkingsproces al mee. Wat fijn dat Bastiaansen je zo goed heeft opgevangen, ik wist dat wel, hoor, gezien mijn eigen ervaringen met Silvo. Ook begrijp ik je verdriet heel goed. Wat kan een mens veel van z'n vogels houden, hè? Kennelijk was Jennifer een echt 'mensenvalkje' en het mannetje wat er nu nog is, blijkbaar niet. Die karakterverschillen kunnen inderdaad heel groot zijn. Ondanks het feit dat je nooit een dier wegdoet zou ik je toch, ongeacht de trieste situatie van nu, in overweging willen geven om hem te herplaatsen. Op dit forum zijn heel veel kwekers met ruime volières, waar jouw ventje het misschien wel veel beter naar zijn zin krijgt. Kan hij zelf een popje kiezen wat bij hem past, hè? Dit hoef je natuurlijk niet meteen vandaag te doen, maar zoals ik je uit je verhaal voor mij zie, heb je meer 'last' van hem dan plezier. Endat is voor beide partijen niet goed.
Verder wil ik je heel veel sterkte wensen als je Jennifer bij Bastiaansen gaat ophalen. Sterkte met dit enorme verlies. Kwijn niet weg in schuldgevoelens, je hebt er alles aan gedaan om je vriendinnetje te helpen. Maar zoals je al schrijft, het was te veel voor dit meiske. Zij is nu bij haar soortgenoten achter de regeenboogbrug en speelt nu misschien wel met Gabber, mijn 'lieve ouwe manneke'.
Nogmaals, sterkte!!!
onee, is ze nu toch overleden?? :-\ Wat kl*te!! :( Ze was natuurlijk te verzwakt..het had niet zo mogen zijn, maar jij hebt er in elk geval alles aangedaan..Wat zal je huis leeg aanvoelen..Heel veel sterkte..
Jaimy
Dag Hermien,
Dank je wel voor je troostende woorden.
Ik begrijp wat je zegt over mijn mannetjesvalkparkietje. Hij zit nu bij me, terwijl ik dit typ.
Mijn probleem met hem is vooral dat hij ongelimiteerd vals kan doen om -in mijn ogen- niks. Het volgende moment is hij dan weer wel heel lief.
Ik weet niet of hij elders gelukkiger zal zijn. Hij is namelijk verre van een vogel-vogel, als je begrijpt wat ik bedoel. Zijn kweker heeft hem juist weggedaan omdat hij zo verknipt is dat ie geen enkele interesse in andere vogels, ook geen popjes, toont: ze konden met hem dus niet fokken. In gezelschap van veel andere vogels, vrees ik dus dat hij alleen maar wegkwijnt. Door zijn verpeste opvoeding snapt hij blijkbaar alleen wat gezelschap van mensen is. En juist daarom is het zo ontzettend jammer dat hij regelmatig zo vreselijk vals is. Het laatste wat ik wil is dat hij van hand tot hand gaat omdat hij zulk gedrag vertoont. Dat is helemaal een ellende voor hem.
Wat ik eigenlijk wil is leren met hem omgaan. Er moet toch verdorie een manier zijn waarop we samen kunnen leven?!
Nou, mijn partner is gearriveerd. We gaan nu naar Jennifer.
Wat een verhaal zeg.
Steeds keek ik weer of er nieuws was van Jennifer. Helaas was het wel heel erg slecht nieuws wat ik las.
Vreselijk :'( Maar je bent een top baasje voor haar geweest :-*
Houd dat maar in je achterhoofd, dat ze het nergens zo goed getroffen kon hebben.
Wat je mannetje betreft komt dit best goed vermoed ik. Niet alle handopfokvalkjes zijn verknipt hoor. Hij heeft nu alleen jou aandacht en wordt misschien daardoor juist wel veel liever naar jou toe.
En voel je niet schuldig, want niet al je beestjes kan je even lief vinden. Ook ik heb mijn voorkeur hier, daar ontkom je niet aan.
Heel veel sterkte met je zware gang vandaag naar je mooie meisje.
Groetjes: Caroline.
ik vind het in elk geval top van je dat je mannetje niet zomaar wegdoet, maar er aan wilt werken! Daar kunnen veel mensen nog wat van leren! Sterkte straks bij Jen.. :-\
Ook ik keek steeds of er al nieuw was over Jeniffer.
En dan komt dit slechte nieuws.
Heb het zitten lezen met tranen in mijn ogen.
Huil nu nog steeds.
Het arme meisje. :'(
Rust zacht lieve Jennifer :-*
Heel veel sterkte meid
:-*
Jammer dat ze het niet gered heeft en begrijp dat het nogal een flinke impact is zo allemaal.
Wens je veel sterkte en kan alleen zeggen dat je gedaan hebt wat je kon doen en nog steeds doet wat je moet doen om op de juiste manier voor je dieren te zorgen.
Gr,
Patrick
Lieve Daphne,
Geen valkje kan zich een beter baasje wensen, merk ik. Top van je, dat je hoe dan ook van dit mannetje wilt gaan houden. Overigens moet ik even kwijt, dat het oudste mannetje hier, Goofy, ook regelmatig bijt. het liefst in mijn neus en oorschelp. Persoonlijk zie ik dit niet als valsheid, maar meer als onbehouwen enthousiastme. Maar bepaalt lekker voelt het niet. Silvo, de witmasker die een jaar jonger is dan Goofy, bijt vooral graag in mijn oor en wang. Om aandacht te trekken. Echt, ze zijn supertam, maar toch......af en toe......
Ik zou zeggen: geef de moed niet op en je ventje een kans, dan gaat het vast goedkomen tussen jullie.
(http://www.mijnalbum.nl/Foto-JVYGV8L3-G.jpg)
Dikke knuf van mijn 'Vliegtuig'.
Hallo Daphne, wat erg dat het nou toch nog zo afgelopen is :-\. Heel erg veel sterke, ik leef met je mee...
Groetjes, Sanna
Wat een lieve reacties lees ik toch allemaal van jullie! Dank jullie wel!! Het is ontroerend en troostend tegelijk.
We hebben Jennifer gisteren aan het eind van de ochtend opgehaald in Prinsenbeek. Daar kregen we de tijd om afscheid van haar te nemen. Ik heb haar de hele tijd geaaid.
Daarna nog een tijdje met dokter Peter Bastiaansen gesproken. Hij vond het duidelijk ook heel erg. Ook hij had het niet meer verwacht.
Bastiaansen zei wel dat Jennifer veel moeite had om uit de narcose te komen. Maar toen hij haar twee uur later een papje ging geven met de kropnaald, was ze al ietsje fitter.
Ook 's nachts heeft Bastiaansen haar nogmaals een papje met de kropnaald ingegeven. Volgens Bastiaansen was ze toen ook al ietsje beter. Ze liep wat rond te stappen in de kooi, zat op het etensbakje (at niet) en probeerde te vluchten toen hij haar wilde vangen voor de voeding. Ook Bastiaansen was dus onaangenaam verrast dat ze toch 's morgens dood in de kooi lag.
Overigens legde Bastiaansen nog uit dat de eileider van Jennifer niet goed was. Daar zou nooit een ei doorheen kunnen. Niettemin heeft Jennifer in haar leven diverse eieren gelegd, ik schat een stuk of 10. Alleen de laatste ruim anderhalf jaar niet meer. Wat ik me nu afvraag: hoeveel eileiders heeft een vogel eigenlijk? Kan het zijn dat die andere eieren door de andere eileider naar buiten zijn gekomen?
Waarom die eileider (nu) niet (meer?) functioneerde, weet Bastiaansen ook niet. En de ontsteking? Tsja, of nou de ontsteking is gekomen doordat het ei vastzat of dat het ei is gaan vastzitten door de ontsteking, dat zullen we nooit weten, dat is niet meer te achterhalen.
Jennifer is begraven in de tuin, met een mooie roos in het doosje. Mijn vader heeft dat voor me gedaan; ik wilde daar niet bij zijn. Eerst heb ik haar thuis nog een paar uur in een doosje in mijn handen gehad en de hele tijd geaaid, precies zoals zij het altijd fijn vond. Misschien heel raar, maar ik had de hoop dat ik zo nog iets voor haar kon doen, iets wat ik eigenlijk vannacht voor haar zou hebben willen doen toen ze het zo zwaar had, iets wat ik haar nog jaren en jaren en jaren had willen geven als ze had kunnen blijven leven.
Het weekend heb ik verder bij mijn partner doorgebracht. Ik heb heel veel gehuild, heel Jennifers leven aan me voorbij laten trekken en nauwelijks kunnen slapen. Ik ben ook echt misselijk van verdriet, kan nauwelijks eten. Wat een verdriet zeg, om mijn kleine meisje. Wat extra pijnlijk is, is dat ze nog zo jong was, veel te jong, en dat ze nog zoveel ellende heeft moeten meemaken voordat ze stierf: de behandeling tegen de schimmel, inclusief de stress van een opname, de onderzoeken, de röntgenfoto en als klap op de vuurpijl het beroerd voelen en de pijn van de operatie. Dat te weten doet me veel pijn. Hoewel mijn ouders me proberen voor te houden dat Jennifer dat nu allemaal niet meer voelt en niet meer weet. Maar toch, ik weet het wel :-(
Mijn mannetjesvalk heeft het weekend bij mijn ouders doorgebracht; hij was dus niet alleen. Nu heb ik hem hier los zitten. Hij vliegt wat op en neer tussen het computerbeeldscherm, mijn schouder en de stoelleuning. Zojuist heb ik hem wat kunnen aaien (iets wat hij normaal echt niet wil). Hij wil ook wel bij me zijn, merk ik, maar dat is meestal wel zo. Ik hoop ontzettend dat wij vriendjes kunnen worden.
Soms is mijn mannetjesvalk echt gewoon heel gemeen. Dan valt hij me echt aan, zonder dat ik me ervan bewust ben dat iets voor hem bedreigend is of zo. Dat bijten van jouw mannetjesvalk, Hermien, lijkt misschien wel wat op wat mijn mannetjesvalk soms ook doet. Dan bijt hij uit volle macht en het volgende moment is hij allang weer iets anders aan het doen. Heel raar is dat.
De assistente van dokter Bastiaansen opperde nog dat ik misschien met mijn mannetjesvalk een gedragsdeskundige kan consulteren. Sinds kort werkt de kliniek ook met een dame die daarvoor een papegaaienschool heeft opgezet. Ik zal er eens over nadenken. Misschien is het wel zo dat het mannetje zo ontzettend geen vogel-vogel is dat hij straks veel liever wordt omdat hij alleen is. Hoewel mijn dierenhart eigenlijk vindt dat zo'n vogeltje geen leven alleen moet leiden. Nou ja, ik ben wel behoorlijk wat thuis (helaas op het moment werkloos en op zoek naar een baan voor drie dagen in de week), dus het is niet zo dat ie dan altijd alleen is.
Beste mensen, het zal nog een lange weg zijn voordat het verdriet over Jennifer wat kan slijten. Ondanks dat mijn partner ontzettend troostend voor me is, voelt het heel eenzaam zonder haar. Eigenlijk heel raar want Jennifer was al ruim zeven jaar als vanzelfsprekend een onderdeel van mijn leven. Dat je zoiets dan als een vanzelfsprekendheid beschouwt en het dat dan ineens helemaal niet blijkt te zijn.
Ik was de hele dag met haar bezig: controleren of ze nog voldoende eten had en of het waterbakje nog schoon was, tegen haar praten, haar iets lekkers geven, haar veel uit de kooi halen, dicht bij haar kooi gaan zitten (bijvoorbeeld in de zomer buiten) als ze niet uit de kooi mocht (dan ging zij ook altijd aan die kant van de (grote) kooi zitten om zo dicht mogelijk bij me te kunnen zijn), haar met rust laten als ze de laatste tijd juist niet 's avonds de kooi uit wilde omdat ze moe leek, opletten of niemand de deur of een raam open had gezet zodat ze weg zou kunnen vliegen, nou ja, jullie kennen het vast wel.
Lieve mensen, nogmaals hartelijk bedankt voor jullie lieve woorden. Ik vind het echt heel fijn dat jullie zo met mijn lieve meiske en mij meelven. Jennifer is het waard dat er om haar dood wordt getreurd. Wat een prachtig zieltje zat er in haar (overigens ook) prachtige lijfje (een gepareld witmaskertje), hoewel voor mij altijd haar trouw en vriendschap en gezelligheid belangrijker waren dan haar uiterlijk.
Zucht, dit was het dan, mijn verhaal over Jennifer. Wat ontzettend triest dat het verhaal nu uit is. Eigenlijk kan ik het nog steeds niet geloven. Ik zit hier nu ook te typen, met het mannetje inmiddels poetsend op mijn schouder, en met een antenne te proberen te achterhalen waar Jennifer eigenlijk is, omdat ze niet op het beelscherm zit te slapen of te poetsen. Dat zal nog wel even duren. Zeven jaar dagelijks vele uren samen optrekken, wis je niet zomaar uit je systeem.
Hartelijke groeten,
Daphne
PS Als nog iemand tips heeft over hoe ik met mijn mannetje zou kunnen omgaan, dan hoor ik dat graag.
PS2 @ Hermien: Wat een prachtig kwartet heb jij! Jennifer was ook een gepareld witmaskertje en mijn mannetjesvalk is een lutino. Zitten jouw valkparkietjes graag op die speelboom? Zijn ze gekortwiekt, of gaan ze daar zelf naartoe?
Dat was weer een heel verhaal. Goed, dat je het zo uitgebreid hier hebt uitgetypt. Dat helpt bij de verwerking. Wat kun je toch van zo'n klein mormel houden, hè? Maar blijf niet te lang in deze verdrietige spiraal hangen, Jennifer heeft een goed leven bij jou gehad en haar zieltje vliegt nu vrolijk verder achter, wat de mensen, de "Regenboogbrug" noemen.
Wat het mannetjesvalkje betreft denk ik dat je gewoon heel veel geduld moet blijven houden en zéker niet bang worden of iets van terughoudendheid tonen. Valkjes merken dit feiloos op en dán worden ze je pas ècht de baas. Als ik jou was zou ik niet heel erg boos worden als hij bijt, maar wel steeds herhalen dat dit niet mag (al zal hij, gezien mijn Goofy, zich daar niet zo heel veel van aantrekken...). Straffen heeft echt geen zin, je kunt dan wel aan de gang blíjven. Ik heb geen idee of jouw valkje verder wel tam is.
Sterkte en succes!
O ja, je vroeg of mijn viertal zelf op de speelboom gaan zitten en het antwoord is Jazeker! Ze zijn niet gekortwiekt aangezien ik een fel tegenstander van kortwieken ben. Mijn 'vliegtuig' is gewoon lekker supertam, spelen alle avonden in de huiskamer met elkaar en eindigen bij mij op mijn schouder, schoot of benen. Dan krijgen ze om beurten een dikke knuffel en babbel ik nog even met ze en verdwijnen dan één voor één rond de klok van 22.30-23.00u weer op stok. Goed opgevoed, hè?
Dag Hermien,
Dank je wel weer voor je reactie.
Ja, dat kun je wel zeggen, dat je veel van je dier kunt houden. Dat gaat vanzelf.
Hmm, ik sprak gisteren iemand en die vindt juist dat ik het mannetje wel moet straffen voor bijvoorbeeld het bijten. Dan zou ik hem voor straf in de kooi moeten zetten en hem verder negeren. Eerlijk gezegd heb ik daar nog over gedacht maar kom ik tot de conclusie dat ik dat zo niet wil. Ik wil namelijk per se niet dat hij zijn kooi gaat zien als iets waar hij straf moet uitzitten. Zijn kooi moet wat mij betreft iets zijn waar hij zich prettig en veilig voelt, waar hij zich thuis voelt. Immers, hij zit er ook vaak genoeg in, alleen maar omdat ik bijvoorbeeld niet thuis ben of omdat de kooi buiten staat zodat hij wat zon kan opdoen. Ik geloof niet dat het wenselijk is als ik hem dan uitgerekend op die plek voor straf laat zitten.
Vandaag is hij vanaf vanochtend tot zojuist los geweest en hij heeft zich heel behoorlijk gedragen. Hij zat ook heel veel bij me. Ja, tam is ie enorm hoor! Hoewel hij niet meer wil knuffelen -iets wat ie wel wilde toen ik hem een kleine twee jaar geleden op 1,5-jarige leeftijd kocht.
Bang of terughoudend ben ik overigens niet bij hem. Als ik geen zin heb om tot bloedens toe gebeten te worden, dan vouw ik de mouw van mijn vest om mijn hand en steek ik die naar 'm toe als ik wil dat ie opstapt of zo.
Kortwieken, tsja. Ik geloof ook niet dat ik er voorstander van ben. Jennifer is één maal gekortwiekt geweest omdat ik me had laten overhalen na een spreekbeurt van vogeldokter Jan Hooijmeijer. Maar als ik een gekortwiekt vogeltje zie, dan vind ik het toch altijd alsof ik kijk naar een kind in een rolstoel waarvan iemand de benen heeft geamputeerd.
Omdat ik wel denk dat Hooijmeijer er gelijk in heeft dat vogels het heel leuk vinden om mee naar buiten te gaan, heb ik destijds voor Jennifer een tuigje gekocht. Ze heeft het altijd alleen doodeng gevonden om het aan te krijgen en daarom heb ik het na een paar pogingen maar niet meer geprobeerd. In huis kon ze zo goed als dagelijks los rondvliegen en naar buiten ging ze dan alleen maar in haar kooi. Soms vond ik dat dan wel jammer want ik hou van fietsen en wandelen en het was natuurlijk geweldig voor haar geweest als ze dan mee had gekund; ik weet zeker dat ze dat heel leuk had gevonden, samen de natuur in.
Maar tjonge, die van jou zijn wel heel erg goed opgevoed. Jennifer en het mannetjesvalkje gingen eigenlijk alleen zelf de kooi weer in als ze wilden eten. Ik moest ze er wel echt in zetten als ik wilde dat ze erin zouden gaan. Uit zichzelf deden ze dat niet snel; dan zochten ze als het later werd wel elders een slaapplekje, zo leken ze te denken ;-) Hoe heb jij jouw valkparkietjes dat geleerd?
Je hebt wel gelijk dat ik beter kan proberen om niet in het verdriet te blijven hangen. 't Gaat vandaag ook wel wat beter. Maar pijn, pijn, pijn doet het nog steeds dat ze zo jong is gestorven. En ik voel me stiekem toch wel een beetje schuldig. Niemand weet hoe lang dat ei daar al heeft gezeten. Ik heb wel een paar keer tegen vogelartsen gezegd dat Jennifer geen ei meer had gelegd sinds het mannetje bij haar zat, maar daar reageerde eigenlijk nooit iemand op. Nu vraag ik me af of ik niet harder en vaker had moeten roepen. Maar ja, ik weet ook eigenlijk niet wat normaal is. Voorheen legde Jennifer best onregelmatig eieren. Omdat er ook niemand gealarmeerd reageerde als ik het opmerkte, dacht ik dat het Jenny's natuurlijke reactie was op het feit dat ze niet meer alleen zat en ze niet echt een vriendschappelijke band had met het mannetje en dat ze daarom geen eitjes meer produceerde. Ja, weet ik veel?! Die onwetendheid neem ik mezelf wel kwalijk. Hoewel ik nu nog niet weet wat normaal is bij het leggen van eieren. Eerlijk gezegd vond ik het ook wel fijn dat ze geen eieren meer legde. Immers, ik had wel gelezen dat sommige popjes maar eitjes blijven leggen en zichzelf dan zo uitputten. En het was me wel al opgevallen dat Jennifer gevoelig was voor bacteriële darminfecties en dat die dan wel kwamen in de tijd dat zij eitjes legde/broedde. Als dan niemand gealarmeerd reageert op mijn regelmatig geuite opmerking dat ze geen eitjes meer legt en ik denk dat het voor haar een goede zaak is dat ze geen eitjes meer legt, dan denk ik ook: Het zal wel goed zijn. Maar ja, dat was het dus verre van en ik baal er enorm van dat ik dat niet heb doorgehad. Hoewel ik besef dat ik wel een beetje al te hoge eisen aan mezelf stel door te stellen dat ik dit had moeten doorzien.
En ik mis Jennifer natuurlijk, dat is nu wel begonnen. Ik moet mezelf ook steeds tegenhouden om iets tegen haar te zeggen of om haar te zoeken als ik haar niet op mijn computermonitor zie zitten of om haar te waarschuwen dat ik de kamer verlaat en te vragen of ze dan mee wil. 't Scheelt wel heel veel voor me dat het mannetje er nog is. Hij krijgt nu gewoon dubbel aandacht ;-) hoewel ik hem tijdens de lunch nog wilde waarschuwen, zoals gewoonlijk, dat ie wel snel zijn stukje ei moest opeten omdat anders Jennifer het zou pakken. Jenny was altijd razendsnel ;-)
Zijn er meer mensen die tips hebben voor de omgang met mijn mannetjesvalk? Alvast bedankt daarvoor!
Hartelijke groeten,
Daphne
Gecondoleerd
Ik vind dat je het goed bij hem doet
De tijd gaat het leren om meer van hem te houden, maak je geen zorgen, misschien hou je ook onbewust veel van hem . je heb nu een tijd alleen met hem samen, en dat versterkt ook de band
Gr. Jeroen
Citaat van: Jeroen-valkparkiet op 10 januari 2012, 01:50:35
Gecondoleerd
Ik vind dat je het goed bij hem doet
De tijd gaat het leren om meer van hem te houden, maak je geen zorgen, misschien hou je ook onbewust veel van hem . je heb nu een tijd alleen met hem samen, en dat versterkt ook de band
Gr. Jeroen
Dank je wel, Jeroen, voor je reactie.
Ach ja, misschien hou ik ook wel van het mannetje. Het is een beetje een haat-liefdeverhouding misschien. Zojuist heeft hij bijvoorbeeld de hoek van een antieke kast gevreten. Dat soort dingen deed Jennifer nooit!
Maar hij roept me ook als ie me op de trap hoort lopen of thuis hoort komen. Misschien heeft ie dat van Jennifer overgenomen. Of misschien was het me nog niet opgevallen dat niet alleen Jennifer me de laatste anderhalf jaar riep, maar tevens het mannetje.
Waarschijnlijk heb je wel gelijk als je schrijft dat ik nu een sterkere band met hem kan krijgen door de tijd alleen samen.
Oef, het echte missen gaat nu beginnen. Ai, ai, ai, wat mis ik mijn meiske Jennifer. :'(
Ik merk trouwens dat de buitenwereld totaal anders reageert op de dood van mijn kleine meiske dan toen mijn paard twee jaar geleden overleed. Toen stroomden de sms'jes, telefoontjes en het bezoek binnen, uit alle hoeken en gaten. Nu reageren mensen amper. Waarschijnlijk omdat mensen niet goed begrijpen wat voor enorme band je met zo'n intelligent en trouw diertje als een valkparkietje kunt hebben.
Voor mijn gevoel doen ze Jennifer zo tekort. Maar ja, ik moet maar niet te hard oordelen: zij kenden haar niet (goed) genoeg en ik moet eerlijk bekennen dat anderen waarschijnlijk ook niet zo heel veel aan haar hadden. Behalve mooi om te zien was Jennifer misschien wat saai (lees: rustig) en erg eenkennig.
Wij waren elkaars grote liefde. De liefde was ook inderdaad niet van anderen.
Maar toch, het is wel vervelend dat mijn vrienden- en kennissenkring wat lauw reageert (een enkele uitzondering daargelaten hoor!). Daarom is het zo fijn dat hier op het forum juist wel heel begripvol wordt gereageerd.
Nogmaals dank aan allen die hun medeleven tonen! Het doet me goed te weten dat ik niet de enige ben die het vreselijk vindt wat er met mijn lieve, kleine Jennif-je is gebeurd.
Hartelijke groeten,
Daphne
Ja het is niet leuk
Maar mensen staan eenmaal dichter met hun gevoel bij een paard
Dan bij een valkparkiet , voor de gene die geen valken (vogels )hebben dan
Maar gelukkig is er www.valkparkiet.com
Waar je hart en je verdriet kwijt kan en steun kan krijgen
Want zij begrijpen je verdriet over je valkje
Veel sterkte
Jeroen
Zojuist heeft de postbode een condoleance-kaartje van vogelarts Peter Bastiaansen gebracht.
Bastiaansen schrijft dit:
"Veel sterkte met het verlies van Jennifer. Hoewel het door de vergroeiiingen en ontsteking een zware operatie was, knapte ze aanvankelijk goed op en had ik dit ook niet verwacht. Nogmaals sterkte,
Peter Bastiaansen"
Wat ontzettend betrokken is deze arts! Zo'n persoonlijk bericht! Natuurlijk heb ik er hard om moeten huilen. Maar toch vind ik het heel fijn dat ik deze persoonlijke boodschap van hem heb mogen krijgen.
Die fantastische Bastiaansen! Ja, betrokken is-ie zeker! Wat de omgang met je mannetje betreft heb ik geen andere tips dan die ik al gaf: veel geduld hebben. Je kunt af en toe straffen door hem weg te jagen als hij je weer bijt of dreigt te bijten. In de kooi zetten voor straf is inderdaad niet echt zinvol. Bij goed gedrag mag je hem wel flink belonen door bijv. extra lekkernij als trosgierst te geven, maar ook gewoon steeds vertèllen dat je hem lief vindt is een beloning. En verder blijven het dieren met een eigen karakter en zal het ene valkje nu eenmaal tammer en liever zijn dan het andere. Dat maakt het gemis van Jennifer wel extra pijnlijk, maar naarmate de tijd verstrijkt zul je merken dat dit gevoel anders wordt. Je zult haar echter nooit helemaal vergeten, net zomin ik mijn overleden valkjes en grasjes vergeten zal.
Lieve groet van mij en mijn 'grut'
Hallo,
Allereerst gecondoleert met je lieverd.
Ik heb het verhaal met een brok in mijn keel gelezen.
Met flashbacks naar mijn ervaringen met vogels.
Gelukkig nog nooit een ervaring met een vast verkalkt ei en ik hoop dat ik dat ook niet hoef mee te maken.
Ik las dat je de band met je mannetje graag wat wilt aansterken. Een hele goede keus!! Ik heb zelf een valkparkiet gehad die erg bang was en daardoor tot bloedens toe beet. Soms dat hij als een valk (bek open, vleugels wijd en richten met zijn snavel) recht op mijn gezicht af vloog. Ik was de wanhoop nabij, maar wilde hem niet wegdoen, want als ik er al moeite mee zou hebben dan zou iemand anders hem zeker niet willen houden. Ik heb m op 1 jarige leeftijd aan een tragische dood verloren, maar ik heb zielsveel van hem gehouden. Ik mis hem nog steeds en het is toch al wel 2 jaar geleden. Ik ben dikke maatjes met het geworden door hem afhankelijk van me te laten worden. Hierdoor konden we beiden niet meer zonder elkaar.
Dit heb ik gedaan door een aantal veren aan elke vleugel om en om te knippen. (pas op dat je NIET in het leven knipt!) De veren groeien weer aan, maar hij heeft meer moeite met vliegen, waardoor hij afhankelijker wordt. Het bijten bij mij is zolang zijn veren nog niet zijn aangegroeid opgehouden. Dit was mijn laatste wanhoopsdaad, en het heeft ons goed geholpen.
Als mijn vriend me weer begon te bijten wist ik dat het weer tijd was om de vleugels te knippen. Ze voelen hier niks van, (zolang je niet in het leven knipt) het is net als nagels knippen. wel moeten ze even wennen aan het vliegen met wind onder minder vleugels.
Misschien helpt het jou ook om de band te versterken op deze manier. En hopelijk bijt hij je niet meer tot bloedens aan toe.
Groetjes Marloes
Dag Marloes,
Hartelijk bedankt voor je reactie en tips.
Wat jij beschrijft over de aanvallen van je mannetje, dat herken ik wel, dat doet mijn mannetje soms ook. 't Is dat ie zo klein is maar anders zou je bang voor 'm worden ...
Ik moet eerlijk zeggen dat het op dit moment wel gaat tussen hem en mij. Hij zit veel meer bij me nu het vrouwtje is overleden. Ik kijk het even aan. Als ie nou zo liever wil worden, dan graag. Anders kan ik altijd nog het (gedeeltelijk?) kortwieken dat jij aanraadt, overwegen.
Vanmiddag wat foto's van oktober 2011 zitten bekijken en daar stond Jennifer ook op. Ze zat aan de lunchtafel samen met het mannetje een broodje te eten. Als ik haar dan zo op een foto zie, joh, wat een verdriet blijkt er dan nog in me te zitten. Omdat het mannetje er nog is, heb ik toch wel constant gezelschap om me heen; iemand die me achterna vliegt als ik naar een andere kamer ga.
Maar mijn lieve meisje, waarom is zij er nou niet meer?! Waarom heeft dit toch moeten gebeuren?! Ik hield zo veel van haar! Waarom moest ze zo jong sterven? Het is zo oneerlijk! :'(
Oh, en jouw vogeltje op 1-jarige leeftijd, da's helemaal nog een jonkie geweest. Wat erg!
Hartelijke groeten,
Daphne
En dan deze week weer een klap gekregen: de cavia van mij en mijn vriend werd donderdagavond/vrijdag ineens erg benauwd (veel erger dan dat ze de laatste weken is geweest). Het was zo erg om haar te zien lijden. Nog even geprobeerd met antibioticum te bestrijden maar ze at ook ineens bijna niet meer.
Omdat ze al een tijdje met een melkkliertumor rondliep die niet operabel was en het er nu alle schijn van had dat ze uitzaaiingen in de longen had, hebben we haar vanavond laten inslapen. Ze is 4 1/2 jaar oud geworden (gemiddelde levensverwachting van een cavia is 6 - 8 jaar). :'(
Extra zielig voor haar is dat ze pas een jaar en drie maanden bij ons woonde en daarvoor ergens heeft gewoond waar ze het niet zo goed heeft gehad (ze was bijvoorbeeld broodmager toen ze via een cavia-opvang bij ons kwam). Juist zo'n diertje, dat eindelijk het geluk lijkt te hebben gevonden, gun je het dan dat ze nog lang mag leven. Maar niet dus. Ook voor haar vette pech. :'(
Ik heb nog verdriet van Jennifers dood en mijn volgende schatje is al weer dood. :'(
Allemachtig, wat een zorgen eindigend in verdriet om de dood van mijn lieve dieren!
Behalve heel verdrietig ben ik er gewoon letterlijk misselijk van. En ik kan niet slapen, ondanks dat ik afgelopen nacht ook nauwelijks een oog dicht heb gedaan omdat ik me zo'n zorgen maakte om onze lieve cavia. Ben door Jennifers dood 2 1/2 kilo afgevallen ...
PS Met het mannetjes valkje en mij gaat het nu best goed. Hij bijt eigenlijk bijna niet meer. Moet ik nu verdorie concluderen dat ik zowel Jennifer als hem geen plezier heb gedaan door ze samen te houden (terwijl het voor hen beide juist als plezier was bedoeld!!)? Mannetje is eigenlijk vrij rustig nu. Zit regelmatig los en zorgt er dan goed voor dat ie daar is waar ik ook ben (dat deed hij juist altijd minder dan Jennifer).
PS 2 Ik ben trouwens woensdag nog bij Frank Verstappen geweest (voor de cavia, achteraf bezien vlak voordat ze echt slecht werd). Ik vertelde ook hem nog even over wat er met Jennifer was gebeurd. Hij maakte me nog een complimentje. Hij zei dat de meesten niet zo snel de vage symptomen van onwel voelen bij vogels herkennen. Dat mensen daarom vaak pas bij hem komen met een vogel als het eigenlijk al te laat is.
Hij meende ook dat als het bij Bastiaansen niet is gelukt om Jennifer succesvol uit de operatie te laten komen, het bij hem zeer waarschijnlijk ook niet gelukt zou zijn. Ook Verstappen is zeer te spreken over de deskundigheid van Bastiaansen. Nou ja, dat was ik sowieso al. Alleen zeer, zeer spijtig dat het ook hem niet is gelukt om mijn fantastische vriendinnetje te redden.