Dagboek - Rossi in de bocht!

[.:Marileen:.]

Afgelopen zaterdag 17 juni was het dan eindelijk zover. Rond tien uur 's morgens stapte ik de auto uit voor het huis van de kweker waar ik mijn valkparkiet Rossi zou ophalen.

Tijdens het uitstappen zag ik in een flits een geel vogeltje voor het raam verschijnen, vrijwel gelijk daarna het gezicht van de kweker. Een jongen van 12 jaar, die aangestoken is met het vogelvirus door zijn vader. Eenmaal binnen verwelkomt deze jongen mij met Rossi op zijn hand.
Ik ben nog niet binnen en het diertje kan vrijwel gelijk bij mij op de hand. Is niet bang voor handen en laat zich zelfs zachtjes kroelen! Ik kon mijn ogen niet geloven.

Ik heb jaren zebravinken gehad, en veel nestjes daarbij. Met enkele kleintjes heb ik geprobeert ze handtam te maken. Dat was misschien maar bij één, maar dan ook heeel brutaal, vrouwtje gelukt, deze heette dan ook Diva. Dit had commentaar op alles wat ik deed en zei in de kwamer, hilarisch.

Back on topic, daar stond ik dan met mijn eerste valkparkiet op de hand. Groot is hij nog niet, het is dan ook een jonkie, maar wel mooi in de veren. Schoon en kijkt alert om zich heen, hetzij wel ontspannen. Na twee minuten op mijn hand, besprak ik het één en ander met de kweker(s), begon Rossi zijn veertjes te poetsen en klikte met zijn snavel.
De jongste van de twee kwekers heeft in de afgelopen anderhalve week Rossi veel uit de kooi gehad en dat was te merken. Het beestje voelde zich helemaal op zijn gemak, zowel op mijn hand als op mijn schouder. Hij vindt het heerlijk om water te snoepen uit een spuitje als hij uit de kooi is, verder waren er eigenlijk geen bijzonderheden.

De kwekers zijn een soort dreamteam. Vader heeft al sinds zijn twaalfde gefokt met valkparkieten en andere vogels, helaas is hij onderhand allergisch geworden voor de valken. Hij kan er niet meer de kooi in en de vogels kunnen eigenlijk ook niet binnen. Zijn zoon helpt hem sinds hij acht is en die neemt nu al langzamerhand alle zorg op zich. Als de vogels jongen hebben en die oud genoeg zijn worden deze verkocht aan belanghebbenden. Met als voorwaarde dat er van tevoren goed contact is, eveneens als erna. Kwekers naar mijn hart! We hebben nu nog contact en ik mag ook altijd bij hen teracht wanneer ik vragen heb of problemen.

Onderweg in de auto zijn we gelijk langs de dierenwinkel gegaan. Ik ben bekend bij de dierenwinkel in Stadshagen die zelf twee tamme valkparkieten in de winkel hebben staan. Zij hebben Rossi geknipt met een zachte hand. Hij had er zelfs niet zoveel problemen mee, alleen het vastpakken was niet zo leuk. Daarna zijn we gelijk door gegaan naar huis. Rossi werd daar bewonderd door mijn vriend en de twee hebben even kennis gemaakt.

Nu was het tijd voor rust. Rossi vond zijn nieuwe huisje natuurlijk een beetje vreemd en eerst zat hij op de grote stok vlakbij het deurtje stilletjes en alleen. Het koste mij de grootste moeite om hem er niet gelijk weer uit te halen. In plaats daarvan ben ik naar buiten gegaan om de stallen uit te mesten en de tijd te doden. Beestje moest ook even de tijd krijgen om bij te komen toch?

Ik had met mijzelf een afspraak gemaakt, was tevens een tip van de kweker, om zijn kooi vooral zijn veilige onderkomen te houden. Dus als ik hem wil vast houden zet ik het deurtje open, als hij buiten zijn kooi zit, mag ik kijken of hij bij mij op de hand wil.
Toen ik dat deed na een uur of twee stond hij al snel buiten. Wanneer ik langsliep kwam er een zacht piepje uit en heb ik mijn vinger aangeboden. Keurig stapt hij daar meteen op.

Die avond hebben we de buiten in de schuur gezeten, waar hij zijn nieuwe speeltoren mocht onderzoeken. Dat vond hij wel leuk! Vooral het schors is hij veel mee bezig. Dat kan hij gemakkelijk afbreken en mee spelen. Touwtjes trekt hij aan of hij slaapt in het midden van het stuk net achter een stuk schors, mooi beschermt.

Zondag 18 juni

Vandaag hadden we een familie aangelegenheid. Helaas kon Rossi niet mee, maar daarvoor is het ook nog te vroeg. Hij kon vandaag mooi een dagje zelf exploreren.

Bij thuiskomst was hij blij dat we er waren, maar hij leek niet bang, angstig of eenzaam. Echter was hij druk bezig geweest in de kooi, het was voor mij fijn om te zien dat hij zich er goed in kan vermaken. Zelfs zo erg dat hij 's avonds bij mij op de buik lang, na het uitlaten van de hand, en heel snel in slaap viel. Op een gegeven moment was hij zo rustig dat ik even vreesde dat er wat aan de hand was.

Toen wij naar bed  gingen heb ik hem voorzichtig in zijn kooi gezet met een kleine handdoek eroverheen. Rossi stapte rustig van mijn hand op de stok. Keek me even aan en stak zijn hop tussen zijn veren en tukte weer weg.

Maandag 19 juni

Gelukkig was er niks aan de hand. Rossi was duidelijk moe gisteravond, want vanmorgen was hij alweer lekker aan het scharrelen door de kooi.
Om er zeker van te zijn dat hij wel eet heb ik met mijn vinger een streep in de voerbak gemaakt. Zo zag ik, voor het slapen gaan, de bodem van de voerbak. Wanneer dit in de ochtend weg zou zijn, zou het de bevestiging zijn dat hij wel eet.

Helaas....maandag een werkdag...... normaal geen probleem, maar vandaag voor mij even wel....

Voor Rossi niet, die was lekker aan het scharrelen toen ik thuis kwam. Kooi open en het beestje mee naar buiten genomen. Daar heeft hij zijn eerste bad gehad. OOOOHH dat was lekker!! Het was natuurlijk vreselijk warm buiten en dat water, nou daar ging Rossi helemaal voor zittten. Om op te drogen hebben we de hond achter op het erf uitgelaten tussen de weilanden. Rossi kierde elke keer als hij vol in de zon zat, af en toe zijn veren fladderend om te drogen.

Terug heb ik hem nog een keer gewassen, alleen wat langer, omdat ik de eerste keer wat voorzichtig was. Nog een keer de hond uitgelaten en Rossi heeft al die tijd op mijn hand gezeten.

Eenmaal terug ben ik gaan koken en zit Rossi op de speeltoren in de woonkamer. Onze hond Tom heeft Rossi al leren kennen en vind hem razend interessant. Rossi vind Tom ook wel interessant, maar nog wel een beetje spannend. Hij vind het alleen geen probleem als Tom bij hem in de ruimte is, naar hem kijkt, als hij op zijn toren zit.

's avonds mag Rossi op mijn buik of op mijn schouder als ik tv kijk. Dan begint hij alvast met snoozen en slapen, dan kruipt hij lekker tegen mijn handen aan of tegen mijn nek. Kroelen is af en toe nog gek, maar ook lekker. Rossi is in ieder geval duidelijk in wat hij wel of niet wil, maar blijft heel lief.
Alleen even blazen en dan duwt hij mijn vinger weg met zijn snavel. Dat respecteer ik en dan gaat het prima.

Ik forceer het kroelen niet en doe dit niet te lang. Mede om mijzelf aan te wennen dit op korte momenten te doen. Onder andere op dit forum en een paar sites heb ik gelezen dat te lang kroelen ook verkeerd gedrag kan opwekken.

Tot nu toe gaat alles goed, hij eet en drinkt, en is rustig van karakter.

Het viel mij op dat hij wel lichte gele streepjes (horizontaal) op zijn staartveren heeft. Ik weet dat valken bij geboorte en tot hun eerste rui (?) voornamelijk lijken op een pop, maar zeker weten doe ik dat niet. Als hij een mannetje is, wat ik hoop, dan trekt dit weg lijkt mij.......
Of kan ik er toch vanuit gaan dat hij....eigen een zij is......

Ik overweeg steeds meer een dna test.

[Vogelvrouwtje25]

Wat een leuk verhaal van je valkje zo te horen houd het je lekker bezig
Wat de streepjes op de staart betreft als ze na de eerste rui niet meer terug komen op de nieuwe veren da  is het een mannetje
De mijneerste had ook streepjes bij de geboorte maar nu inmiddels niet meer bleek dus een man te zijn
Mocht het toch een meisje blijken te zijn noem je hem gewoon roosie

[Lin]

Hoi,

Leuk dat je gaat schrijven. Bedenk wel dat je nu de vleugels hebt geknipt dus hij (waarschijnlijk een zij) zal eerder neerstorten en beschadigen. Nu durven ze nog niks en zullen bij je blijven. Bedenk wel dat de vleugels snel aangroeien en dat ze dan weer wat kunnen vliegen. Je kan hem dus niet mee naar buiten nemen.  Zelf adviseer ik mensen altijd om ze in de kooi te laten totdat ze gegeten hebben. Als ze dat goed doen dan kan je beginnen met tam maken. Als ze dat al zijn dan leer ik ze opstappen en mogen ze de kooi uit. Ik heb ze nooit aangeleerd dat ze er zelf uit mogen. Want terug doen is dan lastiger.

[.:Marileen:.]

Sorry voor de lange afwezigheid, maar gelukkig is dat om een goeie reden. Destijds toen ik begon met dit dagboek zat ik thuis zonder werk. Nu heb ik het luxe met twee banen, dus wel weer een extra drukke week.

Dat heeft natuurlijk niet alleen gevolgen voor mij, maar ook voor Rossi. In de afgelopen weken heeft ze zich goed ontwikkeld en blijkt ze een leuke interactieve vogel te zijn. In mijn laatste post gaf ik aan dat ik toch steeds meer naar een dna test neigde.....
Dat deed ik tot de dag dat Rossi naast mij op de bank rondscharrelde. Ik floot een wijsje die mijn zebravink vroeger altijd zong....Rossi reageerde door met haar kont te wiebelen en niet te fluiten maar te.... (hoe noem ik het?) kieren?? Daarna stond ze mij toe om haar te aaien op haar rug, hierdoor wist ik meteen dat ze een vrouwtje was. Haar leeftijd is ook al bijna vier maand dus dat zou een hoop verklaren.

Voordat mensen het gaan noemen, wanneer zij dit gedrag vertoont aai ik haar niet op haar rug! Ik wil geen verkeerd gedrag stimuleren.

Deze ontwikkeling heeft mij de volgende acties doen ondernemen. Ik had een nieuwe binnen volliere besteld bij Avonturia en het werd nu tijd om deze in elkaar te zetten. Tussendoor heb ik al wat dingen gemaakt om in de kooi op te hangen. Daarna is de zoektocht naar een maatje begonnen.
Het gedrag van Rossie zegt mij dat ze andere behoeftes krijgt, die ik als mens niet kan geven, daarnaast merk ik dat ze boos chagrijnig is wanneer ik thuis kom van mijn werk. De enige conclusie die ik kan trekken is dat ze zich alleen voelt. Ze ontdooit altijd snel, na een paar minuten is ze al blij dat ik er ben, maar het idee vind ik niet fijn.
Zodoende is er vorige week een vriendje bij gekomen, waar ik wel een dna test voor heb geregeld. Hij heeft Valé en dat is de koosnaam van Valentino Rossi. De grap is nu dat Valé en Rossi dus beiden de naam dragen van dezelfde motorcoureur :D.

Valé is een opaline man (foto volgt) en past erg goed bij het lutino kleurtje van Rossi. Toen hij arriveerde bij ons thuis hebben zij beiden eerste kennis gemaakt op een aparte kamer in mijn huis (neutraal terrein). Daarna heb ik ze beiden gewassen en Valé geknipt. Het knippen was een noodzaak omdat hij niet tam is, zoals Rossi. Hij vloog al rap tegen een raam op en is daardoor moeilijk te pakken. Dat met de hond die wij in huis hebben, moet ik hem zonder al te veel stress kunnen pakken. Nadat dat allemaal voltrokken was zijn zij beiden in de nieuwe kooi gegaan.

Hoe gaat het nu? Super! Rossi is helemaal over the moon met Valé. Hij is nog een jong ventje en zij vertroeteld hem waar je bij staat. Daarnaast blijft ze ook naar mij toe trekken, tv kijken zonder haar op mijn knie is er niet meer bij, dan vliegt ze gewoon naar mij toe. Valé wordt door de invloed van Rossi al een stuk rustiger en stapt al netjes op de vinger/hand. Nu hij weet dat hij niet weg kan vliegen, doet hij het al een stuk minder. Dat zorgt voor heel wat minder stress als daarvoor, als ik hem moest pakken begon hij van paniek te roepen. Ook dit doet hij niet meer.

Zoals ik in het vorige stuk vertelde staat de kooi veel open. Kanttekening daarbij is wel dat hij alleen open staat als ik of mijn vriend thuis ben. De kooi is zo ingericht dat ze direct buiten de kooi en in de kooi veel te zien en te doen hebben. Zodoende gaan ze nooit ver van de kooi af, tenzij ik in de kamer ben. Dan vliegt Rossi naar mij toe of gaat soms zelf op onderzoek uit.
Het terug in de kooi doen is tot nu toe nooit een probleem geweest. Ik kan beide vogels pakken wanneer ik wil en eveneens terug zetten.

Valé kan ik zelfs al mondjes maat wat kroelen wanneer hij zijn veren op orde brengt. Hij tolereert dit voor korte tijd, daarna heeft hij er genoeg van. Ik denk deels, omdat het allemaal nog nieuw en spannend voor hem is. Ook hierin is Rossi een uitstekend rolmodel voor hem.

Dagelijks probeer ik de valkjes naast zaad, insecten en groenvoer te geven. het valt mij op dat ze niet zo zat zijn op fruit, terwijl het toch echt fruiteters zijn. Om de één a twee dagen biedt ik ze weer een stuk fruit aan, maar helaas vaak tevergeefs hangt het daar onaangeroerd.

Badderen willen ze niet echt, ze gaan wel zo mee onder de douche. Het valt mij alleen op dat ze dan niet met hun veren plooien om het water overal te krijgen, zelfs niet met een plantenspuit. Ik vraag mij af hoe dit komt.