28 maart 2024, 10:38:43

Dag mijn allerliefste Pino...

Gestart door Sanna, 21 juli 2014, 21:58:13

« vorige - volgende »

Sanna

21 juli 2014, 21:58:13 Last Edit: 21 juli 2014, 22:01:40 by Sanna
Vanmorgen heb ik mijn allerliefste Pine-meisje in moeten laten slapen.

Gisteren ben ik van vakantie teruggekomen. Anderhalve week geleden werd ze ineens heel ziek. Door direct optreden van de oppas heeft ze het nog gered tot de vogelarts waar ze doodziek werd opgenomen. Stil op de bodem zittend, trillend, hele natte ontlasting. Ze werd verdacht van metaalvergiftiging, maar omdat ze zo zwak was durfden ze geen bloed af te nemen om het te kunnen bevestigen. In plaats daarvan zijn ze de behandeling voor zware metaalvergiftiging gestart. Ik kon alleen maar dagelijks bellen vanuit Frankrijk.

Na het weekend was de specialist aangenaam verrast dat ze het overleefd had. Ze was zelfs wat opgeknapt, maar niet genoeg naar zijn zin. Of ze alsnog bloed mochten afnemen. Natuurlijk... Donderdag kreeg ik de uitslag, de mokerslag, 750 km ver van huis. Pino haar lever functioneerde niet meer. Onomkeerbaar, niets aan te doen, gebroken!! Zelfs al zouden ze een biopt nemen om de precieze oorzaak vast te stellen, een kapotte lever wordt niet beter en valkjes-levers worden niet getransplantateerd. "Wanneer komt u thuis? Zondag? Wij zullen haar tot maandag voor u in leven houden..."

Vanmorgen een afspraak bij de specialist. Hij heeft me als laatste voor de middagpauze ingepland zodat we alle tijd hebben. Rustig legt hij me uitgebreid uit wat ik allang weet en aanvoel. Pino is ongeneeslijk ziek. Ondanks de intensieve zorg van afgelopen anderhalve week en de 15 ml pap die ze dagelijks krijgt valt ze nog iedere dag af. Haar lever doet niets meer, neemt geen voedingsstoffen op en voert geen afvalstoffen af. Wat het aspect vergiftiging betreft zaten ze er in het begin dus niet ver naast... Stoppen met de intensieve zorg betekent onherroepelijk aftakeling en lijden. Wil ik haar nog mee naar huis nemen? Nee, dat heeft m'n meisje niet verdiend... De vreselijk moeilijke beslissing genomen haar in te laten slapen. "Ik zal u even alleen laten. Haal haar er maar uit, neem alle tijd die u nodig heeft. Als u er klaar voor bent roept u me maar".

Ik neem Pientje op m'n schouder, kroel met haar, ze knabbelt aan m'n oorbellen en aan m'n lippen. Na 20 minuten doe ik haar weer in de kooi en roep de specialist. Wanneer hij terugkomt vertelt hij me dat Pino duidelijk op me reageert. De hele week heeft ze geen kik gegeven, nu fluit ze naar me en trippelt ze heen en weer om weer de kooi uit te proberen te komen. Maar dat kan niet meer, we hebben afscheid genomen. "Wilt u erbij zijn?" Ik moet even denken. Eigenlijk wil ik weg, haar niet zien lijden wanneer ze die injectie krijgt. Maar daar zou ik eeuwig spijt van krijgen. Dus ja, ik wil er graag bij zijn. De specialist zal haar vast blijven houden. Hij waarschuwt me dat ze nog stuiptrekkingen kan krijgen. Dat is geen pijn, maar een reactie van de spieren op de injectie. Hij geeft het spuitje en houdt m'n schatje liefdevol vast. Het papiertje waar in hij haar vasthoudt zit tactisch voor de naald zodat ik die er niet in zie gaan. Ik aai haar over haar bolletje. Langzaam sluit ze haar oogjes, geen stuiptrekkingen. Eigenlijk is het heel vredig. Tranen stromen over m'n wangen en ik loop luid te snikken, maar dat kan me niet schelen. M'n allerliefste meisje is dood...

Ik neem haar over van de specialist. Hij pakt haar reismandje en vouwt er een papieren bedje in. Ik leg haar erop. Van papier vouwt hij een dekentje. Ik leg haar 'te slapen'. "Ga naar huis, loop langs de balie, niet betalen - die rekening komt wel". Jankend rijd ik naar huis...


Rozzy-lee

Dat komt behoorlijk aan, sterkte.

smiley

Hallo Sanna

Heel sterkte met het grote verlies ,heel moedig besluit genomen.

Groetjes Conny


bezoek ook mijn website www.EveryOneWeb.com/Droomvlucht

carco

Pf, meid wat erg! Woorden schieten te kort: heel veel sterkte  :-*
Klik op het plaatje voor onze site!




Sanna

Dank jullie wel voor de lieve reacties...

Rianne

Pfff tranen in mijn ogen. Zo herkenbaar, dat afscheid... Sterkte Sanna.

Sanna


Kaatje

Hallo Sanne,

Na een lange afwezigheid kom ik hier weer eens lezen en zie gelijk dit bericht. Net als bij Rianne lopen de tranen over mijn wangen omdat ik zo goed weet hoe jij je voelt.
Wat zal je schatje gemist worden, een kleine troost is dat ze een prachtig leven bij je hebt gehad, vergeet dat niet.

Een beetje laat, maar ook vanaf hier sterkte met het verlies van jouw meisje want ik weet zeker dat het verdriet en het gemis nog steeds aanwezig is.


Sanna

Hoi Karin,

Dank je wel voor je bericht. Het is nogal een ruige periode geweest. Een week of twee hierna kreeg Joepie ineens ernstige bloedingen. Zo erg dat zelfs de vogelarts verbaasd stond dat ze er 's maandags nog was (ze is een week opgenomen geweest). Ze heeft een massa of tumor of verkleefde ontsteking in haar onderlijf. Als ze broeds wordt en haar kont overal tegenaan wrijft gaat het weer bloeden. Dat is daarna dus nog twee keer gebeurd. Maar ik heb ontdekt dat zolang ik dat gedrag kan voorkomen, het goed met haar gaat en ze weer mijn lieve knuffelmeisje is. Enige wat ik nog kan laten doen is een MRI om te bepalen of het operabel is, maar dan moet ze volledig onder narcose, ik vraag me af of dat wel het beste voor haar is.

Maar ondertussen zag ik Joep wel vereenzamen. Dus ik heb nu twee baby's erbij in huis: een witmasker opaline popje van 4,5 maand oud (Lizzy) en een witmasker bont mannetje van 3,5 maand (Toto). Heerlijke beestjes die vooral met elkaar spelen en knuffelen, maar ook Joepie in beweging houden zonder dat ze haar te veel op de huid zitten. En zo leuk, Joepie leert nu ook spelen met de speeltjes :).







Ik mis Pino elke dag nog. Ze is de achtergrond op m'n telefoon en m'n Ipad. Maar ondertussen moeten wel verder; voor mijn lieve Joep en de onschuldige energieke baby's.

Groetjes, Sanna