Witkop en Kuifje

[Mamatini]

Sinds anderhalve dag deel ik mijn woonruimte weer met een stel valkjes.

Namen hebben ze nog niet, dus voorlopig noem ik ze Witkop (geparelde witkop) en Kuifje (lutino, zachtgeel).

Ik heb een soort appartement grenzend aan mijn werk, bijna geheel prive, alleen moeten collega's door de woonkamer naar de keuken en omdat ik fijne collega's heb word mijn woonkamer meestal als gezamelijke kook- en eetruimte gebruikt.

De kooi stond er al een aantal weken en steeds kijkend naar de lege kooi werd het me meer en meer duidelijk, ik wilde valkjes.
Maar dan...
Qua kleur heb ik geen voorkeuren en man/vrouw ook niet. Adopteren of een kweker? (dierenwinkel was voor mij geen optie).
Ik wilde ofwel tamme valkjes, ofwel jonge valkjes om zelf tam te maken.
Na een paar eindeloos voelende weken met zoeken naar herplaatsers en jongen vond ik een kweker waar ik allemaal positieve berichten over kreeg en hij had 5 jonge valkjes beschikbaar, allemaal uit hetzelfde nest en de jongste ervan was net sinds een dag ook geheel zelfstandig.

Afspraak gemaakt, gaan kijken, op slag verliefd geworden op witkopje en met een dubbel gevoel (achteraf blij toe) ook de lutino meegenomen.

Witkopje liet zich zo vangen en in het blokje stoppen, appeltje, eitje. Kuifje was een heel ander verhaal.
Hij werd gevangen en begon meteen keihard te krijsen, probeerde met zijn vleugels te fladderen in het net en beet om zich heen. Toen de kweker hem uit het net wilde pakken ontsnapte hij en vloog weg (gelukkig niet naar buiten).
Ondertussen was ook een van de andere jongen ontsnapt en die werd als eerste gevangen en terug in de voliere gedaan.
Toen moest Kuifje weer terug gevangen worden.
Het duurde even, want hij zat op een bijna onmogelijke plaats, maar uiteindelijk zat hij dan toch weer in het net.
Weer een hoop gekrijs en gewurm om er maar uit te komen en toen de kweker hem uit het net pakte werd hij bedankt met een flinke hap uit zijn vinger (de man is aan de bloedverdunners en het bloedde meteen vrij hevig).
Kuifje in het blokje gedaan bij Witkop, blok dichtgedaan en maar snel in de auto gestapt en teruggereden.

De rit was een goeie 10 minuten, ze waren wat rumoerig natuurlijk, maar ik heb geen doodskreten of hevig geschreeuw gehoord in die tijd. Bij aankomst heb ik ze meteen met blokje en al in de kooi gezet.
Witkopje kwam meteen door het invlieggat kijken en toen ik het plankje afschoof kwam witkopje direct uit en op het blokje zitten.
Kuifje bleef nog even, maar die was ongetwijfeld ook vreselijk geschrokken van alles wat er was gebeurd.

Er zaten wat bloedspetters in het blokje en op de vogels (vooral op kuifje), maar die weet ik aan de beet in de kweker zijn vinger, waarmee hij Kuifje nog heeft vastgepakt en in het blokje gezet.

Later zag ik dat witkopje een klein wondje aan een vleugel had (die toen al niet meer bloedde), maar erger nog, Kuifje had ook een wond, ongeveer aan de onderkant van zijn buik. Die bloedde nog meer.
Of dat nu is geweest van iets dat misging met het vangen, of dat witkop hem heeft gebeten tijdens de reis durf ik niet te zeggen, maar gelukkig bloedde het niet lang meer en 'savonds zaten ze lekker samen op de stok te fluiten.

Tegen al mijn verwachtingen in trof ik vanochtend twee supervrolijke, actieve vogels aan.
Lekker aan het kletsen tegen elkaar (of tegen de muur, of tegen de lucht hahaha), aan het scharrelen op de bodem waar ik ook een beetje voer heb gelegd.

Toen ik dichter bij de kooi kwam was Kuifje meteen op zijn hoede en nu, in de avond, is hij dat nog, maar dat kan niemand hem kwalijk nemen, hij heeft een nare dag achter de rug en daarbij hebben we hem ongevraagd uit zijn nest gehaald, vervoerd, in een vreemd hok, in een vreemd huis, bij vreemde mensen gezet.

Buiten dat lijkt hij vreselijk nieuwschierig. Als ik bij de tafel zit (waar ik vaak zit) kunnen ze mij zien en ik hun, er zit dan 3 of 4 meter tussen en dan kijk hij steeds wat ik aan het doen ben.
Regelmatig roept hij ook en dan kijkt hij mijn kant op, lijkt wel of het is om te zien of hij reactie krijgt.
Als ik terugfluit of praat is hij even stil en als ik uitgepraat ben is het weer zijn beurt om te roepen.

Ik ben er door zijn harde roepen en algemeen vocaal aanwezig zijn redelijk van overtuigd dat hij een man is (geen garantie uiteraard) en ik denk dat ik mijn handen nog ga volkrijgen aan hem.
Hij is nieuwsgierig, leergierig (hij probeerde eerder vanavond zowaar een geluid na te doen, wat niet lukte, tot grote frustratie van kuif die maar bleef proberen), luidruchtig aanwezig en ik denk dat hij zich algemeen tot een brutaal en eigenzinnig vogeltje gaat ontwikkelen.
Mijn dubbele gevoel van Kuif is compleet weg, want ik ben stapelgek op dieren die duidelijk een eigen wil hebben en niet zomaar alles over hun kant laten gaan.
Nu alleen nog hopen dat hij niet te slim is haha.

Witkopje is (nu in ieder geval) een geheel ander vogeltje. Hij/zij roept met kuif mee, maar uit zichzelf niet. Erg rustig en lijkt het prima te vinden om een mens erbij te hebben als gezelschap.

Als levenslang kattenbediende heb ik de neiging te knipogen naar dieren die nog niet weten dat ik het goed met ze voorheb en dat deed ik dus vandaag ook bij de valkjes.
Witkopje zat op de bodem lekker te eten en knipoogde steeds maar terug.
Waar kuif gauw gaat klimmen als ik dichtbij de kooi kom (tegen de achterwand aan, zover mogelijk van mij weg), laat witkop zich niet gek maken, blijft lekker zitten en kijken en na een paar minuutjes ging hij/zij zelfs heel dicht naast me zitten slapen op de bodem van de kooi.
Ik denk zelfs als kuif er niet zo'n drama van zou maken dat ik witkop voorzichtig zou kunnen aaien, maargoed, wat als is niet wat is.

Ik hoop vooral dat ze zich gauw thuisvoelen op hun nieuwe plek en dat kuif snel genoeg aan mij kan wennen om niet meer compleet paniekerig te zijn als ik binnen een straal van 2 meter bij de kooi kom.
Als we zover zijn dan kunnen de ramen en deuren dicht en kunnen ze lekker vrij vliegen.

Word vervolgd

[Mamatini]

Fotootje  ;D

[Mamatini]

Toen ik vanochtend opstond heb ik Witkop en Kuif semi-genegeerd om eerst koffie te zetten en binnen een minuut beklommen ze al fluitend de tralies.
Ik geloof dat ze toch best gesteld zijn op menselijk gezelschap en vooral op aandacht, zij het nog steeds niet te dichtbij.

Na de koffie was het tijd voor vers water en daar waren ze het niet mee eens en wederom viel het me op dat Witkop pas later mee begon te doen met het drama, aangestoken voor Kuif.

Nu zit ik een beetje in dubio over hoe ik het tam maken ga aanpakken. Mijn originele plan was beide goed laten wennen en dan wat extra focussen op 1 van beide en als die tam genoeg is om zorgeloos op te stappen dan met de andere te beginnen.
Enerzijds wilde ik met Witkop beginnen omdat die al zo rustig is en zich niet aan mij stoort, anderzijds overweeg ik nu eerst me te wagen aan Kuif, omdat zijn paniek Witkop zo aansteekt.
Maar ik heb nog zeker een aantal dagen om daar verder over na te denken (tips zijn welkom trouwens).

Na het water verversen vond ik het tijd voor een douche en met de plantenspuit in de hand benaderde ik voorzichtig de kooi.
Witkop bleef vrij rustig op stok zitten en Kuif was aan het twijfelen of hij moest blijven zitten, of toch gauw zo ver mogelijk weggaan.
Op dat punt ben ik dan maar blijven staan en begon ik wat te sproeien (meer nevelen eigenlijk).

Beiden schrokken ze wat van het water en het zou zomaar kunnen dat ze voor het eerst in hun korte leventjes zo nat zijn geworden.
Ook hierin was witkopje weer de makkelijkste.
Na de derde spuit werd er al knipogend (wat leren ze snel!) wat met het kopje en het lijfje gewiebeld en gedraaid zodat het water overal kon komen.
Kuif vond het maar niks, sprong richting bodem en probeerde zicht voor het water te verstoppen.
Ik heb hem wel wat nat laten worden, maar toen hij het zo overduidelijk niet leuk vond hem ik hem geprobeerd te ontwijken met het water, omdat ik bang ben dat hij er een hekel aan gaat krijgen als ik teveel dwing.
Volgende keer sproei ik hem weer maar een paar keer en ik ben er van overtuigd dat als hij eenmaal gewend is hij het heerlijk gaat vinden.

Leuk trouwens om te zien en merken dat ik twee compleet verschillende vogeltjes heb qua karakter.

[*Esther*]

Hey, ik zou met de minst tamme beginnen. Om de reden die je al beschrijft.  ;)

[Suuús]

Allereerst gefeliciteerd met je aanwinsten.
Ik zat je foto te kijken en het is echt bizar. Ik heb sinds (afgelopen woensdag) 2 weken mijn valkjes en exact dezelfde kleuren als de jouwe haha.



Hier een foto als bewijs :P

Die van mij waren gelukkig al tam. Maar als ik die van jou zo hoor, dan gaat dat wel goed komen :)
Veel praten tegen ze en gewoon af en toe je hand in de kooi leggen zonder iets te doen.
Daarnaast kun je ook met trosgierst aan de slag. Vinden de meeste valkjes om te smullen, en het helpt goed bij het tam maken :)

[Mamatini]

Hahaha, wat grappig! En aan de foto te zien zijn ze ook nog van dezelfde leeftijd.

Ik wil na het weekend beginnen met trosgierst en mijn hand meer in de kooi doen.
Kuif heeft een echte opdonder gehad van het vangen en daarbij maak ik me nog steeds wel een klein beetje zorgen om zijn wond.
Ik heb met de DA gebeld en die zegt dat er geen reden tot zorg is, omdat het niet opnieuw heeft gebloed en omdat hij lekker vrolijk is, maar het blijft een baby en het blijft een wond.

Tnx voor de tips, ik klets en fluit zoveel mogelijk tegen/met ze en het is zo leuk om te zien hoe ze er op reageren.

Morgen staat de dierenwinkel op de planning, voor wat extra voer (trosgierst en dergelijken), een extra stok voor de kooi en wat speelgoed.

Witkop heeft net het voerbakje ontdekt (er alleen nog niet uit gegeten), als het een beetje meezit kan ik over een paar dagen stoppen met op de bodem bijvoeren.
Hij (gokje) begint ook met het uur meer te kletsen, fluiten en roepen en vandaag hebben ze zowaar allebei wat gekletst tegen collega's die kwamen eten.

Nu is het eerst weer tijd voor een douche.

Ps. als iemand me kan vertellen hoe ik een foto in het bericht krijg ipv als bijlage hoor ik dat graag  :)

[Suus91]

Onder het berichtgeving staat extra opties, daarop klikken en dan bijlage toevoegen

[*Esther*]

Allereerst gefeliciteerd met je aanwinsten.
Ik zat je foto te kijken en het is echt bizar. Ik heb sinds (afgelopen woensdag) 2 weken mijn valkjes en exact dezelfde kleuren als de jouwe haha.



Hier een foto als bewijs :P

Deze lutino lijkt opaline of bont in zich te hebben?

[Suuús]

klopt inderdaad. Zit opaline in :)

Wat leuk dat ze met de dag een beetje "losser" komen. Het veel kletsen en fluiten is al een goed teken :)
Leuk dat je morgen naar de dierenwinkel gaat. Ik kan daar nooit komen zonder dat ik met veel meer spullen terug kom, dan dat ik eigenlijk moest hebben haha OOPS  :-X

[Mamatini]

NÉEEEEEEE!!!!! Ik kan wel JANKEN!!!!!!!!! Vanochtend vertrok ik voor een dagje boodschappen doen.
Kuif zat wakker op stok, Witkopje verstopt in het broedbakjes, waar hij graag slaapt en die heb ik lekker laten slapen.

Iets meer dan een uur geleden ben ik teruggekomen en Witkopje sliep alweer in het blokje.

Natuulijk bij de dierenwinkel allerlei spullen voor ze gekocht en na een kopje koffie begon ik met een trapje voor ze in de kooi hangen.
Kuif deed weer debiel, maar bleef bij het blokje zitten (normaal klimt en fladdert hij zo hoog mogelijk) en aan de ene kant leek dat op flinke vooruitgang, aan de andere kant zei mn gevoel dat iets niet klopte.
Witkop kwam niet uit, liet zich niet horen en fladderde zelfs niet.
Zijn oogjes gingen wel wat los, maar hij leek wel slaapdronken.
1 kleine sproei met de plantenspuit maakte hem iets wakkerder en half struikelend kwam hij uit, maar kon niet eens op de stok blijven zitten.

Alle alarmbellen in mijn hoofd gingen af. Jarenlang heb ik voor dieren gezorgd en menig onverzorgd nest (pups, kittens, hamsters, konijnen, verzin het maar) eindigde bij mij. De meesten overleefden gelukkig, maar heel soms redden ze het gewoonweg niet.

Nu zit ik hier, met mijn kleine, mooie, lieve Witkopje, half in een handdoek gewikkeld, tegen mij aan.
Hij is koud, hij reageert nauwelijks en slaapt constant, met alleen om de 5 tot 10 minuutjes zijn oogjes een paar seconden open.

Ik weet wat er gaat gebeuren. Ik sta machteloos, ik weet dat ik niets kan doen behalve hem vasthouden tot het moment daar is.

In mijn gedachten heb ik de kweker alle mogelijke nare dingen al aangedaan. Ik heb duidelijk gevraagd of hij echt oud genoeg was.
Tuurlijk kan het iets anders zijn, maar daar wil ik nu even niet over nadenken.

Heb nog de stille hoop dat hij nog opwarmt als ik hem lang genoeg tegen me aan houd, maar eigenlijk weet ik wel beter.

Tranen stromen over mijn wangen, want hij was er nog maar net, maar hij is wel mijn maatje en hij is een levend wezen en hij is een baby die niets te kiezen heeft gehad.

[Mamatini]

Tegen beter weten in, maar altijd met de hoop dat wonderen de wereld niet uit zijn en het nooit te laat is om te proberen heb ik nog wat geprobeerd met druivensuikerwater en extra warmte, maar het lijkt toch niets uit te halen.

Ik heb zo te doen met mijn kleine vriendje, hij word maar suffer en suffer.

DA bood nog aan om hem in te laten slapen, maar ik geloof niet dat hij pijn heeft en met diezelfde stille hoop dat wonderen de wereld niet uit zijn kan ik het niet.
Wel lief een nummer gekregen waar ik, mocht het nodig zijn, de hele nacht op kan bellen.

[*Esther*]

Ach wat naar.
Heb je ook al geprobeerd te dwingen met een spuitje? Hij is ver heen als ik het zo lees, dus uit zichzelf zal het de kracht niet meer hebben.
Sterkte.

[Mamatini]

Druivensuiker heb ik er redelijk in gekregen, hij was te suf om tegen te stribbelen.

Wat een k**gevoel.

Ik herinner me lange dagen en nachten met kittens in een handdoekje tegen mij aan, 2 uur lang, 4 uur lang, 6, 8, 10, soms wel meer dan 12 uur lang en hoe zwak ze ook zijn dapper blijven ademhalen.
Op het laatst ben je dan zo hoopvol, omdat ze het zo lang volhouden, maar dan toch...

Witkopje doet het nog, maar dit is voor mij voor het eerst met zo'n klein, jong vogeltje.
Mag ik na zoveel uren nog een beetje hoop hebben? Of zit ik dan mijzelf voor de gek te houden?
En is het niet wreed om dit aan te laten modderen?
Zolang er geen (ondraaglijke/langdurige) pijn is ben ik altijd van mening dat je levens niet moet beëindigen, maar kan ik zeker zijn dat Witkopje geen pijn heeft? Misschien is hij wel te moe om te roepen...
En zo haal ik me nog vanalles meer in het hoofd, maar ook dat hoort er altijd weer bij.
Wanhoop, schuldgevoel, machteloosheid.

Kuif bleef maar zoeken, dus ik heb Witkopje terug in de kooi gezet.
Hij zit helemaal weggedoken in een hoekje, snavel in zn vleugel, slapend.
Kuif zit ervoor, die past op hem. Als ik bij de kooi kom kijkt Kuif verschrikt, maar hij wijkt niet van Witkopje zn zijde.

Bijzonder hoor, zo'n heel jong vogeltje en dan zo goed op zijn kleine broertje passen. En dapper van Kuif, want ik weet hoe graag hij in paniek schiet en naar boven fladdert en klautert wanneer ik dichtbij kom. Ik heb hem er een stukje trosgierst voor gegeven, hij heeft er op moment nog weinig belang bij, maar al hij wat trek krijgt gaat ie die vast lekker vinden.

Ik denk dat ik het qua updates hier maar bij houd totdat OF Witkopje verbetering laat zien, OF.....
Ik begin pas net met dit dagboekje, het moet geen treur/klaagboekje worden.

Als er ondertussen nog tips zijn om Witkopje zo comfortabel mogelijk te laten zijn dan hoor ik die graag.

[smiley]

Heb je hem wel pap geven en een warmte lamp erboven gehangen..
Verdorie ik had het nog gezegd dat hij te jong was 6 weken is niet zelfstandig !!

Veel sterkte .

Conny

[carco]

Ik vind dit triest om te lezen, vooral omdat ik weet dat het niet nodig geweest is als de kleintjes bij de kweker gebleven waren! Witkopje kan duidelijk nog niet zelf eten en dit is het gevolg! Arme beest is aan het verhongeren op het moment! Het enige dat hem kan redden is eten! Ik hoop voor je dat kuif dit wel echt doet anders houd je niets meer over.

Groetjes : Caroline.