Daarom: nooit zomaar een handopfokje kopen

[Lentemorgen]

Drieenhalf jaar geleden kocht ik mijn eerste valkparkiet. Het was een kleintje vijf en halve week oud en de een na jongste uit het nest. De kleintjes waren uit het nest gehaald omdat de ouders hen kaalplukte. Dat was ook goed te zien, want een aantal valkjes hadden een kaal koppie en wat bloedplekjes.

Het valkje wat ik mee zou nemen zou zelfstandig zijn, maar voor de zekerheid kreeg ik wel een klein beetje nutribird mee. Eenmaal thuis gekomen bleef hij toch wel heel erg zeuren om eten. De kleine hoeveelheid nutribird bleek al snel niet genoeg en daarom heb ik die avond nog een pot nutribird gekocht. Iets wat nog heel wat voeten in de aarde had, want het was hier in the middle of nowhere dus nergens te krijgen. Nogmaals met de kweker gebelt dat het kleintje duidelijk niet zelfstandig was en wat te doen. Volgens haar kon ik het makkelijk zelf, en onwetend als ik was, ben ik toen aan de slag gegaan.

Het valkje kreeg de naam Saffier en kreeg 3 keer per dag nutribird. Er zat geen rem op zijn eetlust en toen hij 6 weken oud was, woog hij al ruim 109 gram. Hij at zelf wel wat zaadjes en trosgierst, maar zelfstandig was hij nog niet.
Uiteindelijk heeft het maar liefst 7 weken geduurd voor hij zelfstandig was, en met 12.5 week ging hij dan eindelijk volledig zelfstandig eten. Van de een op de andere dag was hij de nutribird opeens zat.

Saffier leek een sterke vogel. Ondanks mijn klungelige pogingen hem zelfstandig te krijgen, waarbij hij dikwijls onder de nutribird zat en probeer dat plakspul dan nog maar eens uit de veren te krijgen ;) leek hij goed gezond.
Maar niets was minder waar..

Toen hij ongeveer een half jaar was kreeg hij de eerste "aanval". Van het een op het andere moment kon hij van vrolijk fluitend en spelend naar een zielig hoopje ellende gaan. Het gebeurde echt letterlijk dat hij binnen 5 minuten ijs en ijskoud werd, zijn ogen niet meer open kreeg, op de bodem van zijn kooi ging zitten/liggen en met zijn bek open zat te hijgen alsof hij geen lucht meer kreeg. Ook gooide hij dan zijn zaadjes uit de krop en liet zijn vleugels hangen. Zo'n "aanval" kon uren duren, en soms was het binnen 10 minuten weer voorbij.
Niemand wist wat Saffier mankeerde. Stad en land ben ik afgegaan met hem. Ik woon in Noord Holland, maar we zijn ook bij Dr Feld geweest, en ook die wist niet wat het was. Uit de ontlastingstest kwam ook helemaal niets. Hij kreeg prednison, maar dat had geen effect. Omdat de aanvallen ook plotseling konden opzetten zonder enige voortekens vooraf, durfde ik hem ook bijna niet alleen te laten.
Ik geloof dat hij zo'n 11 keer een aanval heeft gehad, en 6 keer heb ik huilend afscheid van hem genomen omdat ik ervan overtuigd was dat hij het niet zou halen. De laatste aanval was verreweg het ergste. Hij kon niet meer op zijn pootjes staan, had een opgezwollen kop en hals en was ijskoud. Tussen 2 kruikjes in lag hij bij me in bed en heb ik hem verteld dat hij mocht gaan. Ik kon het lijden zelf ook niet meer aanzien.

Maar Saffier bleek een echte vechter en ook al keek hij de dood in de ogen, hij gaf het nooit op. Net wanneer je dacht dat hij er geweest was, knapte hij dan ineens weer op en 10 minuten later zat hij dan weer vrolijk te fluiten alsof er niets aan de hand geweest was. Wel was hij na zo'n aanval altijd veel gewicht kwijt omdat het hem duidelijk veel energie koste. Gemiddeld verloor hij na zo'n aanval ongeveer 20 gram.

Totdat hij ongeveer anderhalf jaar oud was kreeg hij dus meerdere malen deze aanvallen. Gelukkig kan ik melden dat hij inmiddels 3.5 jaar oud is en al 2 jaar geen aanval meer heeft gehad. Ik blijf er wel altijd bang voor, want ik weet hoe snel het kon opkomen. Achteraf kan het zo zijn dat hij al niet zo sterk was toen hij uit het nest kwam, en dat in combinatie met handopfok heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat zijn weerstand niet zo best was, waardoor hij misschien steeds deze aanvallen kreeg.

Omdat Saffier natuurlijk alleen zat, wilde ik toen hij een week of 12 was, graag een vriendje of vriendinnetje voor hem. Maar toen liepen we weer tegen een ander probleem aan: doordat hij met de hand is opgevoed, ziet hij mij als zijn partner. Hij kent geen sociaal gedrag richting valkjes, waardoor het steeds op ruzie uitliep, tot vechten aan toe waarbij er dus ook echt gewonden vielen.

We hebben het met vier verschillende valkjes geprobeerd, maar uiteindelijk heb ik voor alle vier weer een nieuw baasje moeten zoeken (gelukkig zijn ze alle vier supergoed terecht gekomen en heb ik met de meeste eigenaren nog maandelijks contact). Maar ondertussen zat Saffier nog steeds alleen. Uiteindelijk zijn er nu 2 grasparkietjes bijgekomen en daarmee gaat het (tot nu toe) wel goed. Ik ben ook op dit moment het grootste gedeelte van de dag thuis, dus Saffier komt niets te kort, maar toch vind ik het erg jammer dat hij geen vriendje heeft. Hij lijkt het zelf helemaal niet erg te vinden, zolang hij mij maar om zich heen heeft, maar ideaal is het natuurlijk niet. Ik had altijd de hoop een nestje met hem te kunnen kweken, want ik had een lange wachtlijst voor mensen die een "kleine Saffier" willen, maar helaas zal dat er nooit inzitten. Mijn 2 grasparkietjes zijn helemaal gek op elkaar, en dat had ik voor Saffier ook graag gehad.

Wat is nu mijn punt van opschrijven? Handopfok lijkt zo schattig en als onwetende valkjesliefhebber denk je eraan te beginnen met "het komt wel goed", maar bedenk wel dat er heel veel nadelen aanzitten. Een valkparkiet hoort op te groeien bij zijn ouders.. Nou was het bij Saffier zo dat zijn ouders hem kaalplukten, maar toch, mocht ik ooit nog een ander valkje nemen, dan zal het nooit meer een handopfok zijn, om welke reden het dan ook handopfokje is.

Ik lees op dit forum vaak dat mensen een handopfokje hebben en dat het dan verkeerd afloopt, en daar gaat je hart echt zeer van doen. Ik besef heel goed dat het met Saffier ook zo af had kunnen lopen. Gelukkig was hij sterk en kletst hij nog steeds de oren van mijn hoofd. Ik hoop dat hij minstens 20 zal worden, maar hij zal hoe dan ook altijd een verminderde weerstand hebben, waardoor ik dubbel zo voorzichtig moet zijn met tocht etc. Op dit moment is een van mijn grasparkietjes ziek, en ook Saffier zit dus preventief aan de antibiotica.

Saffier is (in ieder geval voor mij) een hele speciale valkparkiet.
Hij had eigenlijk allang dood moeten zijn, maar hij is er nog steeds. Hij kan ontzettend goed praten en kon met 6 weken al liedjes nafluiten. Ik zou hem niet meer kunnen missen, maar door zijn slechte start heeft hij een slechte gezondheid en kent hij geen sociaal gedrag naar andere vogels toe. Dat zal hij zijn hele leven blijven houden en dat vind ik heel sneu, al zit hij er blijkbaar gelukkig zelf niet zo mee.

Gun een valkje een volledig zelfstandige start bij de ouders vandaan.
Je zult er later bij zowel de gezondheid als het sociale gedeelte heel veel profijt van hebben!


En tot slot een filmpje van Saffier van vorig jaar:
http://www.youtube.com/watch?v=PZZ-foCRlVY

Edit:
Ik ben me er natuurlijk van bewust dat er ook handopfokjes zijn met minder problemen en die wel sociaal zijn, maar dit is mijn ervaring  :)

[Rianne]

Bedankt dat je je verhaal met ons hebt gedeelt. Gelukkig gaat het goed met Saffier :)