Even voorstellen ( net nieuw hier)

[Riku]

Hallo allemaal,

Ik ben Esther. 26 jaar getrouwd met Jan, een dochter van 19 en een zoon van 18.
We hebben een rhodesian ridgeback van 10 jr en een jack russell van 12 jaar.

Vroeger heb ik altijd grasparkieten gehad maar ivm de honden deed ik dat niet meer. Maar een paar maanden geleden begon het weer te kriebelen.... ik moest weer een parkiet. Wij in september een jonge grasparkiet gehaald die net uit het nest was. Met de honden ging het prima samen hoewel ik ze nooit alleen liet. Het beestje werd tammer en tammer. Hij had mij uitgekozen als maatje. Zodra ik de kamer in kwam ging hij in de kooi heen en weer rennen voor het deurtje net zolang tot ik hem eruit haalde. hij zat de hele dag bij me tot ik naar bed ging of weg ging dan pas ging hij zijn kooi weer in. Als ik zat te typen zat hij op mijn wijsvinger, als ik koffie dronk zat hij op het randje van mijn kopje ( heel handig drinken  ???) Mee naar boven de was doen, strijken, schoonmaken. In de keuken bezig, hij was erbij. Kraan aan, hij zat eronder. Ik was gek op dat beestje. Tot vier weken geleden het noodlot toesloeg. Vrijdagavond kom ik thuis uit mijn werk om 21.30 en zie een doodzieke hond op de bank liggen. De ridgeback had een opgezwollen bek, keek raar uit de ogen en reageerde nergens meer op. Ik helemaal in paniek mijn man roepen om gelijk de dierenarts te bellen. hij gaat bellen en gaat ondertussen op de computerstoel zitten. toen hij weer opstond, stond mijn hart even stil. hij was perongeluk op mijn grasparkiet gaan zitten en die was dus dood! Mijn wereld stortte in. Mijn hond ziek en mijn parkiet dood. Mijn beste maatje die me tegemoet was gesprongen toen hij me binnen zag komen en op de stoel terecht was gekomen. Mijn man en dochter naar de dierenarts en mijn zoon bij mij thuis blijven want ik was ontroostbaar. die nacht ben ik niet naar bed gegaan. Als ik mijn ogen dichtdeed zag het ik het beeld van mijn dode parkietje in de stoel voor me. De volgende dag moest ik wel weer werken dus ik ben die tijd 40 uur wakker geweest. Ik heb een week lopen huilen en sommige mensen verklaarde me voor gek. Huilen om een parkiet? Dan neem je toch weer een nieuwe? Ze hebben geen idee wat voor een band je met zo'n beestje hebt. mijn man stelde voor gelijk een nieuwe te halen maar dat kon ik niet. Yuna was niet te vervangen. Zijn kooi schoonmaken en opruimen en zijn speeltjes opruimen heb ik met lood in mijn schoen gedaan. Door de tranen zag ik amper wat ik aan het doen was. Waar was hij als ik de kraan aanzette? Waar was hij als ik koffie dronk? Waar was het geschreeuw als ik de kamer binnenkwam?

Twee weken geleden wilde ik opeens toch weer een nieuwe vogel. En toen zag ik de valkparkieten. die heb ik nog nooit gehad maar mijn oog viel bij markplaats op een hobbyfokker die jonge valkjes had die tam waren zelfstandig en heel erg van kroelen hielden. wij op een zondag ( toen heel nederland onder de sneeuw lag) met gevaar voor eigen leven op weg naar Rotterdam. Vier kleine valkjes keken me aan bij binnenkomst. En dan moet je kiezen. De cinnemon gepareld kwam gelijk bij me zitten en ik kon hem aaien vasthouden koelen. Ik was verkocht!!! hij of zij zou de eerste dagen nog wat stil zijn werd er gezegd maar na een halve dag rustig in zijn kooi te hebben gezeten zat hij opeens in de deuropening en begon te schreeuwen.... de rest van de avond heeft hij weer bij me gezeten in mijn nek. Maar het beestje werd stiller en stiller. Zat op de grond, reageerde nergens meer op dus ik bellen naar die mensen. het was normaal zeiden ze want het was nog maar een baby'tje...maar mijn "moedergevoelens" zei me dat het niet goed met hem ging. de volgende dag zat er bloed in zijn ontlasting. Ik gelijk naar de dierenarts. antibiotica gekregen. de dag erna begon hij de braken en met zijn kop te schudden. helemaal onder het snot zat hij. weer naar de dierenarts. maar omdat hij al antibiotica had gaf hij niks meer. ik moest de kuur afmaken. mijn man stelde voor om de vogel terug te brengen maar dat kan ik niet. ik was al helemaal gehecht aan dit lieve schatje en ik zou dit vechtertje blijven verzorgen. Vandaag de laatste pil antibiotica gehad en ik heb een heel ander vogeltje. hij is levendig, krijst,  sloopt en wil bij me zitten. hij heeft een slechte start gehad maar ik hoop dat we nu de goeie kant op gaan. hij is nu 14 weken oud. Ze zijn heel anders dan grasparkietjes en soms mis ik de eigenwijze, nieuwsgierigheid van een grasje nog wel eens. maar deze is nog zo jong en we hebben hem nog maar drie weken. Ik zie het helemaal zitten met onze Riku.
En met de hond? die had een ontsteking en dus ook aan de antibiotica en daar gaat ook alles goed mee gelukkig.
Yuna zal ik nooit vergeten maar Riku verzacht de pijn. Complimenten voor deze site. Heel erg leerzaam en mooi. heb al heel veel handige tips hier vandaan gehaald. Ben in weze toch een leek met valkparkietjes.

Gr Esther

[Riku]

hier een foto van mijn riku en de overleden Yuna

[Kimm]

hoi esther,

welkom op het forum en ik heel veel plezier!

ach die arme riku, fijn dat het nu wel beter gaat hoor.

groetjes kim

[Riku]

Dank je wel Kim,

Ja het gaat prima met Riku. De vrolijkheid zelf en levendig. Voelt zich al helemaal thuis hier. Geniet elke dag van dit beestje.

Gr Esther

[DazlingJ - Jacqueline]

Welkom op het forum.
Gelukkig dat het nu wat beter met je valkje. Wat een verdrietig verhaal over je grasparkiet.
Hoop dat je na de slechte start met je valkje heel veel goede jaren met hem tegemoet gaat.

Jacqueline

[Riku]

Dank je wel Jacqeuline,

Ja gaat geweldig met Riku!! Echt een ondernemend en nieuwsgierig vogeltje. Reageerd nu ook op ons als we de kamer binnen komen. Wil veel gekroeld worden. Zit de hele dag ook bij me en begint al aardig te slopen hahaha.

Liefs Esther